Ανέκαθεν με γοήτευε η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Όπως λέει και ο Φρίντριχ Νίτσε, αν κοιτάξεις πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος θα σε κοιτάξει και εκείνη. Το περίγραμμα της ψυχής, λοιπόν, που φρουρείται από τα πάθη της, στέκεται γύρω της και σε αφήνει να κοιτάξεις τον πυρήνα της μόνο από ψηλά. Και η άβυσσος που βλέπεις, στρέφοντας τον αυχένα προς τα κάτω, είναι μια περιγραφική λεπτομέρεια, όπως είναι το μυστήριο της σκοτεινής πλευράς της Σελήνης. Κανείς δεν την έχει δει, όμως όλοι γνωρίζουν πως υπάρχει.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα, όπως είναι και το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο Μόνο τα θηλυκά κουνούπια εκδικούνται, μου έδωσε μια άπειρη δυνατότητα να διυλίσω τον κακό δαίμονα των ηρώων. Να τον ψάξω, να τον εντοπίσω και έπειτα να τον απελευθερώσω, παρακολουθώντας πώς επιδρά σε όλες τις ενέργειες. Το ζήτημα που προκύπτει αυτόματα είναι αν θα κατάφερνα να τον τιθασεύσω ή απλά οι ήρωες θα δρούσαν κάτω από τη δική του επήρεια και εγώ, σαν απλός θεατής, θα κατέγραφα τις αντιδράσεις τους.

Συγχρόνως, οι ιστορίες που αναφέρονται σε εγκλήματα, και ιδιαίτερα σε φόνους, στηρίζονται σε δύο πυλώνες. Αφού ο φόνος ενυπάρχει από τη στιγμή που άρχισε να υφίσταται ο άνθρωπος ως μέλος μιας ομάδας και, αργότερα, ως μονάδα μέσα στην κοινωνία, ο πρώτος πυλώνας είναι ο κοινωνικός με όλες τις προεκτάσεις του. Από την άλλη, το δεύτερο έρεισμα είναι η ψυχολογία. Το αστυνομικό μυθιστόρημα πρωτίστως αναλύει χαρακτήρες. Εμβαθύνει στις σκέψεις των πρωταγωνιστών, εξισορροπεί τις πράξεις τους με τα βαθύτερα συναισθήματά τους και παρουσιάζει την εικόνα της δράσης, όχι εξωραϊσμένη, αλλά ωμή και ρεαλιστική, γιατί από μόνος του ο φόνος είναι ένα απόλυτα πραγματικό γεγονός, ακέραιο και αδιαίρετο σε δύο υποκείμενα. Στον θύτη και στο θύμα.

Στο βιβλίο μου Μόνο τα θηλυκά κουνούπια εκδικούνται αφηγούμαι μια ιστορία εκδίκησης, όπως μαρτυρά και ο τίτλος. Ως γνωστόν, τα κουνούπια που μας ταλαιπωρούν το καλοκαίρι με τα τσιμπήματά τους είναι τα θηλυκά. Η ανάγκη τους για αίμα προκύπτει από το ότι για ν' αναπτυχθούν τα αυγά τους χρειάζονται τις πρωτεΐνες που έχει το αίμα. Η παρατήρηση αυτή, η φροντίδα δηλαδή που δείχνουν τα θηλυκά κουνούπια, από ένστικτο φυσικά, για την επιβίωση των μικρών τους ήταν η αφορμή για τον τίτλο. Βέβαια, ο τίτλος δηλώνει την υπερβολή σε αυτήν τη φροντίδα και την κακώς νοούμενη αφοσίωση και αγάπη για ό,τι κοντινό μάς περιβάλλει.

Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ένας δημοσιογράφος, ο Ιάσων Ανθύλλης. Είναι ένας νέος άνθρωπος, που όμως είναι φύσει συντηρητικός, αγαπάει τη συνήθεια και την τάξη. Στο ίδιο γραφείο εργάζεται η Μαρία Κυριακοπούλου, που είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτόν. Οι συγκρούσεις τους είναι συχνές και σφοδρές, και συνήθως εκείνος που σβήνει τις φλόγες των διενέξεών τους είναι ο καλύτερος φίλος του Ιάσονα, δημοσιογράφος και αυτός, Δημήτρης Χαριάδης. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο, όταν ο διευθυντής της εφημερίδας θ' αποφασίσει να δώσει τη θέση του αρχισυντάκτη στη Μαρία. Ωστόσο, ο Ιάσων θα αποδεχτεί το γεγονός και θα κρύψει το τσεκούρι του πολέμου, για να διατηρηθεί η καλή λειτουργία της εφημερίδας.

Κάπως έτσι ξεκινά το βιβλίο και η ιστορία τοποθετείται στην Αθήνα του 1952, αμέσως μετά την έναρξη του προεκλογικού αγώνα για τις εκλογές του Νοεμβρίου. Στη συνέχεια, ένας γνωστός πολιτικός της εποχής και διατελέσας υπουργός πολλές φορές, από το κόμμα του Παπάγου, θα διοργανώσει ένα δείπνο προς τους φίλους του ενόψει των εκλογών, όπου θα λάβει μέρος. Παρών θα είναι και ο δημοσιογράφος Ιάσων Ανθύλλης. Σε αυτό το δείπνο, λοιπόν, θα διαδραματιστούν αρκετά και η οξυδέρκεια, η παρατηρητικότητα και η κριτική σκέψη του Ανθύλλη θα βοηθήσουν αργότερα την αστυνομία στις έρευνές της, όταν θα αποκαλυφθεί πως κάποιος επιχείρησε να δολοφονήσει τον γνωστό πολιτικό μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Στην ιστορία θα εμπλακούν και άνθρωποι που ανήκαν στο παράνομο, τότε, Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ μια σειρά άλλων γεγονότων, που αρχικά φαίνονται άσχετα μεταξύ τους, τελικά ενώνονται με κάποιον τρόπο, για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Τα κομμάτια του παζλ τοποθετεί στη θέση τους ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, Ιάσων Ανθύλλης.

Θα ήθελα να κλείσω με κάτι που έχει πει ο Αμερικάνος συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών Mickey Spillane. Είναι γνωστό πως το αστυνομικό μυθιστόρημα, ως είδος, πέρασε από πολλές διακυμάνσεις μέχρι να τοποθετηθεί ως ισάξιο στη λογοτεχνία με τα άλλα είδη. Λέει, λοιπόν, ο Spillane με αυτοσαρκαστικό τρόπο: «Κανείς δεν διαβάζει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ως τη μέση. Το διαβάζει για να φτάσει μέχρι το τέλος. Η πρώτη σελίδα εξάπτει το ενδιαφέρον για το βιβλίο. Και η τελευταία σελίδα εξάπτει το ενδιαφέρον για το επόμενο βιβλίο».

Μόνο τα θηλυκά κουνούπια εκδικούνται
Άκης Παρισιάδης
Χάρτινη Πόλη, 2014
368 σελ.
Τιμή € 13,90

Twitter