Στον πρόλογο της αυτοβιογραφίας της, η Σιμόν Σινιορέ, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους που την έκαναν να γράψει το βιβλίο, λέει τα εξής: «Πιστεύω ότι ο καθένας μας πλάθεται από τους άλλους και, από τη στιγμή που αφηγείται τη δικιά του ιστορία, αφηγείται την ιστορία των άλλων. Ακόμα και οι εκλογές που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή οφείλονται πάντα σε κάποιον άλλον, σε μια συνάντηση ή στο γεγονός ότι θέλουμε να στεκόμαστε ψηλά στην εκτίμηση ορισμένων ανθρώπων. Όχι πολλών, στ' αλήθεια. Γνωρίζω πολύ καλά αυτό που ονομάζω "συνείδησή" μου, είναι το βλέμμα πέντε ή έξι ανθρώπων. Όχι απαραίτητα ανθρώπων που βλέπω συχνά. Ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα ότι είναι η συνείδησή μου. Εγώ ξέρω ότι με παρακολουθούν».

Σπάνια λίγες γραμμές μπορούν να εξηγήσουν ένα κίνητρο. Και το δικό μου κίνητρο για να γραφτεί Ο άνθρωπος που έμενε στο φάρο ήταν ακριβώς αυτό το βλέμμα των πέντε ή έξι ανθρώπων που είναι η συνείδησή μου. Θέλησα να καταγράψω μια γενιά που, θεωρητικά, πήγε χαμένη στην Ιστορία. Μια γενιά που μεγάλωσε με την άνεση της Ελλάδας στις δεκαετίας του '60 και του '70, που δεν πείνασε, που την καθόρισε η Μεταπολίτευση, που βρέθηκε μέσα στους κόλπους της Αριστεράς ελπίζοντας σε έναν καλύτερο κόσμο. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, αυτή η γενιά οδήγησε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της Ιστορίας της.

Ο Παύλος, που είναι ο «Άνθρωπος που έμενε στο φάρο», γύρω στα πενήντα του αποφασίζει να αποχωρήσει από την κεντρική σκηνή, από το παιχνίδι, και ψάχνοντας να βρει τον ουσιαστικό εαυτό του αποσύρεται σε έναν εγκαταλειμμένο φάρο κάπου στη νότια Κρήτη. Για να γίνει κατοικήσιμος, χρησιμοποιεί τα χέρια του. Θεωρεί ότι έκλεισε τους λογαριασμούς του με τον «έξω» κόσμο. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η μόνη του περιουσία είναι αυτά που έζησε. Καλά και άσχημα. Νιώθει, σχεδόν, πλήρης. Ερωτεύθηκε και τον ερωτεύθηκαν, καταξιώθηκε σε ό,τι επαγγελματικά ασχολήθηκε. Αυτό που αγνοεί, ή θέλει να αγνοεί, είναι ότι η πραγματική ζωή κάπου εκεί «έξω» συνεχίζεται. Ερήμην του, ίσως, αλλά συνεχίζεται. Και όταν έρχεται να τον βρει στον φάρο ένας νεαρός που δεν γνωρίζει, καταλαβαίνει πολύ εύκολα ότι όλα τα τείχη που είχε κτίσει για να τον προστατέψουν από τον κόσμο πέφτουν πολύ εύκολα. Μαζί με τον νεαρό, τον Άρη, επιστρέφει στον φάρο το παρελθόν του Παύλου, αλλά –έκπληξη– ανακαλύπτει από την αρχή ότι μπορεί να υπάρχει και παρόν και μέλλον. Βασισμένα στις επιλογές που κάναμε κάποια στιγμή στη ζωή μας και, εν τω μεταξύ, ξεχάσαμε. Ο Άρης φέρνει πίσω τον Παύλο στη ζωή και τον αφήνει να δει μια πραγματικότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή και οι δύο αγνοούν. Γιατί όταν ο Παύλος αποσύρθηκε στον φάρο για να γιατρέψει, ουσιαστικά, τις πληγές του, η κανονική ζωή εκεί «έξω» έτρεχε.

Γράφοντας τον Άνθρωπο που έμενε στο φάρο κατάλαβα ότι προσπάθησα να γιατρέψω και τις δικές μου πληγές βγάζοντάς τες στην επιφάνεια και, όπως γράφτηκε σε μια από τις πρώτες κριτικές που πήρε το βιβλίο, είναι «Μια τρυφερή ωδή στην αμηχανία, σε όλα αυτά που δεν πετυχαίνουν με την πρώτη, στο καλό που κάνει κύκλους και μας βρίσκει εκεί που δεν το περιμένουμε. Το υλικό του ανθρώπου είναι ο πόνος και η μνήμη. Ακόμα κι αν τα λάθη του παρελθόντος δεν διορθώνονται, μπορούμε να βρούμε τη λύτρωση όταν καταφέρουμε, πρώτα απ' όλα, να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας».

Ο άνθρωπος που έμενε στο φάρο
Άγγελος Α. Κουτσούκης
Φίλντισι
336 σελ.
Τιμή € 14,91

Twitter