Τον Δεκέμβρη του 2008, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω ν' αντιμετωπίσω την αγωνία και τον θυμό για όσα συμβαίνουν γύρω μας με τις λέξεις και με τις ζωγραφιές. Έτσι γεννήθηκε το Κάτω τα χέρια από τα όνειρά μου (Κέδρος, 2011). Ήταν η δική μου κραυγή ότι μπορεί ο κόσμος να γίνεται απαίσιος, αλλά αλίμονο αν πάψουμε να τον ονειρευόμαστε – όλοι μας, και προπάντων οι νέοι άνθρωποι. Το νερό που κυλάει στο αυλάκι της ζωής μας από τότε γίνεται όλο και πιο θολό και δύσοσμο κι εγώ δεν έχω άλλον τρόπο να διατηρώ την ελπίδα. Έτσι, ακολούθησε το Κάντε κάτι επιτέλους! (Κέδρος, 2013), ένα αυτόνομο μυθιστόρημα με τους ήρωες του Κάτω τα χέρια από τα όνειρά μου στην αρχή της ενηλικίωσης, εκεί που μαζί με το λύκειο τελειώνει και η περίοδος χάριτος.

Θυμάμαι τη λαχτάρα μου να φύγω από το σπίτι, να ταξιδέψω, να ερωτευτώ, να διορθώσω τα λάθη του κόσμου... Ζω ξανά την περίοδο της εφηβείας μέσα από τα παιδιά μου, εγκλωβισμένα σ' ένα σκληρό και αδιέξοδο κοινωνικό περιβάλλον και τρομάζω. Θα χαθεί κάθε ελπίδα να ορθοποδήσουμε αν φιμωθεί η ορμή, το χιούμορ και η ανατρεπτικότητα αυτής της ηλικίας.
Οι σημερινοί έφηβοι ανησυχούν για πράγματα που στην εποχή της ευμάρειας τα θεωρούσαν ίσως δεδομένα: «Θα έχουμε χρήματα για να συνεχίσω τις σπουδές μου;» «Πού θα δουλέψω αν μπω στη μία ή στην άλλη σχολή;» Με στεναχωρεί το γεγονός ότι οι απαντήσεις μας έχουν γεμίσει αποσιωπητικά. Βρίσκω μια ανακούφιση όταν παραδέχομαι το δίκιο τους ν' αγανακτούν κι αυτοί γίνονται πιο δεκτικοί στην προτροπή να δώσει ο καθένας τη μάχη του, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεται και να υπερασπιστεί τις επιλογές του. Γιατί, φυσικά, η μεγαλύτερη απειλή είναι ο φόβος και η απαξίωση που καλλιεργείται και δυστυχώς μέσα σε μια τέτοια κατάσταση ενηλικιώνεται αυτή η γενιά.

Η δράση και η πλοκή στο Κάντε κάτι επιτέλους! είναι απολύτως ρεαλιστικές, υπάρχει όμως κι ένας χαρακτήρας υπερβατικός, ένα πλάσμα που ζωντανεύει μέσα από τα σκίτσα της Αλίκης. Δεν είναι παρά ένα παιχνίδι του μυαλού της, που του δίνει σχήμα και φωνή και το εξουσιοδοτεί άλλοτε να κάνει πράγματα που εκείνη δεν θα τολμούσε κι άλλοτε να βάλει φρένο στην επιθετικότητά της. Είναι μια επινόηση που εξασφαλίζει τη συμμετοχή του αναγνώστη στις συνωμοσίες της, μια και δεν υπάρχει για κανέναν από τους υπόλοιπους ήρωες.

Το Κάντε κάτι επιτέλους! καταδεικνύει τον εκμαυλισμό και το αδιέξοδο της κοινωνικής ζωής. Ο Φοίβος και η Αλίκη παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Αναρωτιούνται τι κάνουν όλοι, χαμένοι και μουγκοί μες στην εχθρική πόλη, αντιδρούν στην τρομοκρατία, τολμούν να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη, να γελάσουν με τους αγέλαστους, να ερωτευτούν και ν' αγωνιστούν για ν' αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη.

Είναι ένα κλεφτοφάναρο σ' όσα συμβαίνουν γύρω μας και στα αποτυπώματα που αφήνουν στην ψυχή μας, μια κραυγή εφήβων στην κρίση αξιών μιας κοινωνίας που τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Κι ένας υπαινιγμός στην ώριμη ηλικία για το πώς φορτωμένοι τα προβλήματα της καθημερινότητας χάνουμε την επαφή, χτίζουμε παρεξηγήσεις, ίσως απουσιάζουμε ή και εναντιωνόμαστε στις αγωνίες τους.

Κάντε κάτι επιτέλους!
Ελένη Ρουφάνη
εικονογράφηση: Ελένη Ρουφάνη
Κέδρος
177 σελ.
Τιμή € 11,00

Twitter