Αλήθεια, αναρωτιέμαι ποιος ορίζει το φυσιολογικό! Ποιες νόρμες, ποια πρέπει, ποιες πεποιθήσεις είναι εκείνες που το τοποθετούν σε έναν ολόχρυσο θρόνο, εξοστρακίζοντας αυτομάτως όλα τα υπόλοιπα, αρκετά σκαλοπάτια πιο κάτω μέσα στην ομιχλώδη και ασαφή ταμπέλα του «διαφορετικού». Μια ταμπέλα τόσο φασαριόζικη, αλλά και τόσο σιωπηλή συγχρόνως. Δίχως φωνή, δίχως θέλω. Μόνο πρέπει. Το όνειρο που μέσα σε μόλις μια στιγμούλα γίνεται εφιάλτης κουβαλώντας το νύχτα-μέρα στο video wall του μυαλού σου. Η στιγμή της διάγνωσης, ένα κατεβασμένο, συμπονετικό γεμάτο οίκτο βλέμμα –στην καλύτερη των περιπτώσεων– από τον γιατρό που καλείται να σε ενημερώσει για τα δύσκολα μαντάτα, ή –το πιο σύνηθες– να σε κοιτάξει παγερά, επαγγελματικά και αδιάφορα –σα να συνταγογραφεί χαπάκια πίεσης– λέγοντάς σου ότι το παιδί σου δεν είναι καλά, υπονοώντας ότι δυστυχώς δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρτιου. Και γυρνάς σπίτι κομματιασμένη αλλά προσποιητά χαμογελαστή, ότι όλα καλά θα πάνε, για να βιώσεις επί μακρόν μια οικογενειακή πανδημία, που μπορεί να μην είναι κολλητική με την ευρύτερη έννοια του όρου, αλλά σίγουρα είναι μεταδοτική συναισθηματικά για όλα τα μέλη της οικογένειας.

Ήμουν μόλις 26 χρονών, όταν το μητρικό μου ένστικτο στην αρχή ψιθυριστά και αργότερα δυνατά σαν καρακάξα μαύρη, έκραζε στον λαβύρινθο των αυτιών μου ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί μου… Και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος προσωπικός μου μαραθώνιος. Κανείς δεν άπλωνε το χέρι να του δώσω τη σκυτάλη μου. Έτσι έτρεχα μόνη επί τρία ολόκληρα χρόνια από ειδικό σε ειδικό, γιατί δεν υπήρξε κανένας –23 χρόνια πριν– που μπορούσε με βεβαιότητα να μου πει τι ακριβώς συμβαίνει στον γιο μου.

Και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος προσωπικός μου μαραθώνιος. Κανείς δεν άπλωνε το χέρι να του δώσω τη σκυτάλη μου.

Ώσπου, στα έξι του διαγνώστηκε με αυτισμό. Οι καρακάξες πλέον άλλαξαν τροπάρι, φροντίζοντας να με φορτώνουν καθημερινά με ενοχές, βυθίζοντάς με σε ένα βαρύ πένθος για έξι ολόκληρους μήνες. Πρέπει να πιάσεις πάτο για να μπορέσεις να ξανασηκωθείς. Πρέπει να γίνεις στάχτη, να σκορπίσεις στους πέντε ανέμους και ύστερα να ανασυνταχτείς… πρέπει… πρέπει… πρέπει… Είχε έρθει η ώρα του δικού μου restart, γιατί οι παλιές πόρτες δεν οδηγούν σε νέους δρόμους. Κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου μέσα από πολλή προσωπική δουλειά, πείσμα και θέληση. Όφειλα, πρωτίστως, να είμαι καλά για να μπορέσω να στηρίξω το παιδί μου, αλλά και την υπόλοιπη οικογένεια. Και εκεί κάπου άρχισε ένα μεγάλο αυτογνωσιακό ταξίδι με καπετάνιο τον γιο μου Ιάσονα, γεμάτο φουρτούνες, θαλασσοταραχές αλλά και μπουνάτσες.

Ως έμβρυα, αναπτυσσόμαστε μέσα στη θάλασσα της μήτρας μέχρι να ολοκληρωθεί η μοναδικότητά μας, ώστε να είμαστε έτοιμοι να κολυμπήσουμε στον απέραντο ωκεανό της ζωής, που είναι γεμάτος από νησίδες και υφάλους. Οι νησίδες είναι τα προκαθορισμένα μας «πρέπει», η εκπαίδευση, η εργασία, ο γάμος, η οικογένεια, η καταξίωση και τέλος η ολοκλήρωσή μας μέσω της μετάβασής μας στο άγνωστο «επέκεινα». Οι ύφαλοι, από την άλλη, είναι οι δυσκολίες της ζωής, οι απώλειες, η διαφορετικότητα, οι ασθένειες, διαφόρων ειδών κακοποιήσεις, όλα αυτά ικανά να δημιουργήσουν εσωτερικά τραύματα, που δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι. Χρειάζεται να βουτήξεις βαθιά μέσα σου, για να τα ανιχνεύσεις, να τα αφουγκραστείς σε όλες τις διαστάσεις τους, με όλες τις δυνάμεις σου και αφού τα κατακτήσεις, να συνεχίσεις το ταξίδι.

Στην έκδοση Όσα δε μπόρεσες να πεις: Μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία αφιερωμένη στη διαφορετικότητα και στην κακοποίηση, στην οποία εμπεριέχεται το πρώτο βιβλίο μου, Ζωγραφίζοντας την Ελπίδα, ακριβώς σε αυτό το θέμα αναφέρομαι.

Όσα δεν μπόρεσες να πεις
Μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία αφιερωμένη στη διαφορετικότητα και στην κακοποίηση
Νάσια Παναγοπούλου
Φίλντισι
σ. 170
ISBN: 978-618-5456-63-4
Τιμή: 13,78€

Twitter