«Ο μπαμπάς μου δεν είναι ένας σκέτος μπαμπάς. Ούτε ένας σούπερ μπαμπάς. Είναι ένας ήρωας! Ένας σούπερ μπαμάς! Όχι σούπερμαν! Ο σούπερμαν είναι άλλο πράγμα…» Έτσι περιγράφει τον μπαμπά του ο γιος του και αφηγητής της ιστορίας αυτής.

Ο ήρωας του τελευταίου βιβλίου μου, που κυκλοφόρησε σχεδόν μαζί με την απαγόρευση της κυκλοφορίας, τον Μάρτιο, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, είναι ένας μπαμπάς που είναι και μαμά. Από τον συνδυασμό αυτών των δυο λέξεων φτιάχτηκε και ο τίτλος.

Ένας γνωστός μου είχε αναλάβει τον ρόλο αυτό, όχι για τον λόγο που παρουσιάζεται στο βιβλίο, και παρακολουθώντας τα παιδιά του να μεγαλώνουν συνειδητοποίησα πως ένας μονογονιός-άντρας μπορεί να αναλάβει το μεγάλωμα των παιδιών του, όπως και μία γυναίκα. Πίστευα εξαρχής σε κάτι τέτοιο, αλλά όταν το βλέπεις να γίνεται στην πράξη δεν έχεις πλέον την παραμικρή αμφιβολία.

Ο ήρωας της ιστορίας αντιμετωπίζει τον νέο ρόλο που εξ ανάγκης τού δόθηκε, με αισιοδοξία και χιούμορ. Ίσως και αυτό να είναι τελικά το πιο αποτελεσματικό όπλο που μπορούμε να έχουμε στα χέρια μας, για την αντιμετώπιση πολύ δύσκολων καταστάσεων.

Μια μονογονεϊκή οικογένεια δεν είναι πάντα απόρροια ενός διαζυγίου. Που διαζύγιο, στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά, σημαίνει αυτόματα τον πρωταρχικό ρόλο στην ανατροφή τους από τη μητέρα. Σε αυτό το βιβλίο, όπως και στα περισσότερα βιβλία μου που καταπιάνονται με σύγχρονα κοινωνικά θέματα, προσπαθώ να παρουσιάσω και το μη δεδομένο.

Ο ήρωας της ιστορίας αντιμετωπίζει τον νέο ρόλο που εξ ανάγκης τού δόθηκε, με αισιοδοξία και χιούμορ.

Στην περίπτωση του βιβλίου αυτού, ένας πατέρας αναλαμβάνει τον διπλό αυτό ρόλο μετά τον θάνατο της συζύγου του και μητέρας των παιδιών. Ο ήρωας του βιβλίου σε αυτή τη φάση (η απώλεια έχει συμβεί κάποια χρόνια πριν) έχει έναν βασικό σκοπό: να μεγαλώσει τα παιδιά τους δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό και καλύπτοντας, όσο είναι εφικτό αυτό, την απουσία της μητέρας.

«Μπαμπά, μήπως θέλεις να είσαι μόνο μπαμπάς;» «Είμαι αυτό που είμαι. Αν χρειαστεί να είμαι κάτι άλλο, θα είμαι κάτι άλλο».

Αυτός ο μπαμπάς είναι αξιαγάπητος. Οι δυσκολίες και οι στενοχώριες, που πάντα υπάρχουν, δεν αποκαλύπτονται. Οι μικροί αναγνώστες καλούνται να τις ανακαλύψουν πίσω από το καυστικό του χιούμορ. Συχνά, γελάει με τον ίδιο του τον εαυτό. Με τα κατορθώματα, αλλά και με τις αποτυχίες του. «Πο-πο, σήμερα η κουζίνα θα γίνει χάλια», σχολιάζει την ώρα που ετοιμάζει τη νέα του σπεσιαλιτέ, τις «πένες αλά μπαμάς». Ή όταν αφήνει, κάθε φορά που έχει σιδέρωμα, τα πουκάμισα τελευταία, μέχρι που μαζεύονται πολλά. «Πο-πο! Πόσα πουκάμισα μαζεύτηκαν. Ποιος θα τα σιδερώσει;» Παύση. «Εγώ!» Γελάει και συνεχίζει: «Δεν έπρεπε, Πέτρο, να αφήσεις τόσο πολλά πουκάμισα ασιδέρωτα!»

Τα δυο παιδιά του –ο Δημήτρης, οκτώ, και η αδελφή του, δώδεκα– δεν είναι αμέτοχα σε αυτά που συμβαίνουν. Το καθένα αντιδρά και προβληματίζεται με διαφορετικό τρόπο. Μεταξύ των παιδιών θα υπάρξει σύμπνοια και αλληλοβοήθεια, αλλά και κριτική και αντιπαράθεση, στοιχεία που υπάρχουν στις σχέσεις των αδελφών.

Η οικογένεια του «μπαμά» λειτουργεί όπως και οι περισσότερες οικογένειες, παραδοσιακές ή μη. Και για να μην αφήσουμε και εντελώς απέξω την παράδοση, έχουμε τη φιλική συμμετοχή της γιαγιάς, που παραδέχεται πως ο μουσακάς του μπαμπά είναι καλύτερος από τον δικό της!

Ο μπαμάς μου
Παναγιώτα Πλησή
Εικονογράφηση: Σάντρα Ελευθερίου
Ψυχογιός
σ. 56
ISBN: 978-618-01-2870-3
Τιμή: 7,70€

Twitter