Οι Πυγολαμπίδες είναι το τελευταίο βιβλίο της Κρίστιν Χάνα, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος. Σε μια σκηνή στην αρχή του βιβλίου, η Τάλι και η Κέιτ το σκάνε από τα σπίτια τους για μια νυχτερινή βόλτα με το ποδήλατο. Καθώς τρέχουν μέσα στο σκοτάδι, η ατρόμητη Τάλι προτρέπει τη συνεσταλμένη Κέιτ να αφήσει το τιμόνι. Απλώνουν και οι δύο τα χέρια στο πλάι και αγκαλιάζουν τον έναστρο ουρανό, την ησυχία της νύχτας, την εφηβεία τους. Η Κέιτ είναι ευτυχισμένη. Και μπορεί η βόλτα τους να καταλήγει σε μια γερή πτώση, η Κέιτ όμως δεν το μετανιώνει στιγμή. Νομίζω ότι αυτή η σκηνή συνοψίζει όλο το βιβλίο.

Οι Πυγολαμπίδες είναι το τρίτο βιβλίο της Κρίστιν Χάνα που είχα τη χαρά να μεταφράσω. Αυτή τη φορά, το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσεται η δυνατή ιστορία δύο κοριτσιών δεν είναι η Γαλλία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ή η Αλάσκα της δεκαετίας του 1970, αλλά το ψυχικό τοπίο μιας φιλίας, που σίγουρα κάτι θυμίζει σε όλους μας. Αλλά η Χάνα δεν τα παρουσιάζει όλα ρόδινα. Δείχνει τα περίπλοκα νήματα που κινούν και συντηρούν μια γυναικεία φιλία, τα πάνω και τα κάτω, τους τσακωμούς, τη ζήλια, τον ανταγωνισμό που δεν εκδηλώνεται ποτέ ανοιχτά, αλλά υποβόσκει και φανερώνεται σε συγκεκριμένα σημεία καμπής της ζωής των δύο ηρωίδων. Δύο διαφορετικές γυναίκες, δύο εντελώς διαφορετικές ζωές. Η Κέιτ είναι αφοσιωμένη στην οικογένειά της, η Τάλι είναι δημοσιογράφος και αστέρι της τηλεόρασης. Κι όμως, αλληλοσυμπληρώνονται, ίσως ακριβώς επειδή είναι αντίθετοι χαρακτήρες. Η Κέιτ γνωρίζει ένα νέο είδος ελευθερίας και ενθουσιασμού χάρη στη φιλία της με την Τάλι, η οποία, σαν κομμάτι παζλ, συμπληρώνει τις αδυναμίες και τις ελλείψεις της, όσο η Κέιτ τής προσφέρει τη συναισθηματική ασφάλεια και την αγάπη που η Τάλι δεν είχε γνωρίσει ως παιδί μιας ανώριμης μητέρας. Η φιλία τους θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή.

 Η βασική ερώτηση είναι: «Πώς θα έγραφε η Κρίστιν Χάνα το βιβλίο, αν μιλούσε ελληνικά;» και όχι: «Πώς θα έγραφα εγώ την ιστορία;».

Θυμάμαι μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο, που μας έλεγε ότι οι μεταφραστές πρέπει να καταδύονται μέσα στο κείμενο που μεταφράζουν. Όταν έχεις να κάνεις με μια τόσο καλή συγγραφέα όπως η Χάνα, αυτή η βουτιά πρέπει να γίνεται αυτόματα, με την ίδια άνεση που καταδύεται ένας αγγλόφωνος αναγνώστης στο πρωτότυπο κείμενο και μένει εκεί υπνωτισμένος ως την τελευταία πρόταση του βιβλίου. Το λογοτεχνικό ύφος της Χάνα είναι απλό, το λεξιλόγιό της καθημερινό, οι διάλογοί της φυσικοί. Το μεταφραστικό στοίχημα έγκειται στο να αποδώσεις την ένταση του συναισθήματος, τη μαγεία και την αυθεντικότητα των εικόνων. Ως μεταφραστής, αφήνεσαι, γίνεσαι το «μέντιουμ» που ακούει τη φωνή της συγγραφέως στα αγγλικά με όλες της τις διακυμάνσεις, τον επιτονισμό και το συναισθηματικό φορτίο που θα απέδιδε ένας καλός ηθοποιός διαβάζοντας το κείμενο και το φέρνεις στα μέτρα της γλώσσας σου. Ουσιαστικά, δανείζεις τη φωνή σου στη συγγραφέα. Η βασική ερώτηση είναι: «Πώς θα έγραφε η Κρίστιν Χάνα το βιβλίο, αν μιλούσε ελληνικά;» και όχι: «Πώς θα έγραφα εγώ την ιστορία;».

Ανυπομονώ και εγώ, όπως όλοι οι αναγνώστες της, να δω την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου στο Netflix.

Πυγολαμπίδες
Kristin Hannah
μετάφραση: Χριστίνα Σωτηροπούλου
Κλειδάριθμος
640 σελ.
ISBN 978-960-645-060-0
Τιμή €17,70

Twitter