«Όταν συμβουλεύεις κάποιον, κατά βάθος συμβουλεύεις τον εαυτό σου». Όταν το διάβασα αυτό κάπου (ή το άκουσα κάπου; δεν θυμάμαι, ακριβώς) μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, κι ίσως γι’ αυτό και το συγκράτησα. Έκτοτε, την αλήθεια αυτής της σκέψης μού την επαλήθευσε η ζωή πολλές φορές. Μία εξ αυτών ήταν και στην περίπτωση αυτού του βιβλίου…

Βρέθηκα κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια, σε έναν εκκλησιαστικό χώρο όπου υπήρχε ένας, κατά τη γνώμη μου, ιδιαίτερος και πολύ ξεχωριστός νεαρός δόκιμος μοναχός, που είχε τη χάρη να σκορπά αβίαστα το γέλιο γύρω του και να ομορφαίνει με το χιούμορ του και την αλαφράδα του τις ζωές των άλλων. Ένας νέος «με ταλέντο», όπως θα λέγαμε στο θέατρο. Τα αστεία του ήταν πρωτότυπα, καίρια, ξεχωριστά, αγαπητικά, όπως άλλωστε και ο ίδιος. Πολλές φορές μού είχε περάσει από το μυαλό ότι εάν ήταν λαϊκός, εάν δεν γινόταν δηλαδή μοναχός, θα ήταν ιδανικός να γράφει. Να γράφει, γενικώς… Μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, σενάρια… Κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο, κάπως το ’φερε η κουβέντα, κάτι με ρώτησε και τόλμησα να του πω: «Γιατί δεν δοκιμάζεις να γράψεις;» «Να γράψω; Εγώ;» «Ναι, εσύ!» «Δεν το είχα σκεφτεί». «Θα σου άρεσε;» «Ναι, θα μου άρεσε. Αλλά, τι να γράψω;» «Ό,τι σου έρθει πρώτο στο μυαλό…» «Μα, δεν μου έρχεται κάτι…» «Γράψε κάτι για τη ζωή σου». «Δηλαδή;» «Κάτι από αυτά που ζεις και βιώνεις, αυτή την περίοδο, εδώ στο μοναστήρι!» «Δηλαδή, τι;» «Γράψε π.χ. για έναν νέο, στην ηλικία σου, ο οποίος θέλει να γίνει μοναχός. Γράψε για όλη αυτή τη διαδρομή». «Και ποιον θα ενδιαφέρει αυτό;» «Δεν έχει σημασία – αν και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα τους ενδιαφέρουν και αυτά τα θέματα. Ποτέ δεν ξέρεις…» «Μπα, δεν νομίζω ότι μπορώ, αν και θα το ήθελα…» «Καλώς, δεν επιμένω. Ας κάνεις όπως αγαπάς κι όπως σε φωτίσει ο Κύριος!» Και αποσύρθηκα από την κουβέντα.

Πέρασε έκτοτε πολύς καιρός. Ο νεαρός δόκιμος μοναχός δεν ξέρω τι έκανε, δεν τον έχω δει από τότε, δεν ξέρω τι απέγινε. Αλήθεια, τι με έπιασε κι εμένα τότε; Μα, να συμβουλεύω έναν άνθρωπο, ο οποίος θέλει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, να κάνει πράγματα που πιθανόν θα τον «δέσουν» με τα εγκόσμια; Ανάρμοστο εκ μέρους μου!

Μέσα από τους κλυδωνισμούς μιας αέναης σχοινοβασίας λαχταρούμε, έστω και σε ανύποπτο χρόνο, να βρούμε τη γαλήνη και τις ποιότητες του αναρχοαυτόνομου χριστιανού, στο λιμάνι μιας… λογικής πίστης!

Πέρασε ένα αρκετά μεγάλο διάστημα από τότε και, σε ανύποπτο χρόνο, σε μια κουβέντα με την αγαπημένη μου φίλη Ματίνα Μόσχοβη, όπου μισοσοβαρά-μισοαστεία (όχι αστεία – δειλά, μάλλον) μοιράστηκα μαζί της την τρελή ιδέα να εγκαταλείψω κάποια στιγμή τα εγκόσμια (εμ, πόσα μνημόνια πια να αντέξει ένας άνθρωπος;!), το πόσο πολύ θα ήθελα, αν και ανάξιος εγώ, να γίνω μοναχός, την ακούω (λες και ήταν έτοιμη από καιρό) να μου προτείνει, διφορούμενα χαμογελώντας: «Α, ωραία! Μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, να δεις τι θέλεις να κάνεις και τι τελικά θέλεις να γίνεις… γιατί δεν το γράφεις όλο αυτό;» «Δηλαδή;» «Γράψε π.χ. για έναν, στην ηλικία σου, ο οποίος θέλει να γίνει μοναχός». «Δηλαδή, τι;» «Γράψε για όλη αυτή τη διαδρομή». «Και ποιον θα ενδιαφέρει αυτό;» «Δεν έχει σημασία – αν και πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα τους ενδιαφέρουν και αυτά τα θέματα. Ποτέ δεν ξέρεις…» «Μπα, δεν νομίζω ότι μπορώ… Δεν έχω ιδέα από αυτά…» «Καλώς, δεν επιμένω. Ας κάνεις όπως αγαπάς κι όπως σε φωτίσει ο Κύριος!»

Καθρέφτης; Καθρέφτης!…

Αλήθεια, τι την έπιασε κι εκείνη τότε; Μα, να συμβουλεύει έναν άνθρωπο, ο οποίος θέλει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια (εμ, πόσο πια να αντέξει κι αυτός, ο χριστιανός, αυτή την επιθετική κατρακύλα του καπιταλισμού;!) να κάνει πράγματα που πιθανόν θα τον «δέσουν» με τα εγκόσμια; Ανάρμοστο εκ μέρους της! Ανάρμοστο μεν, αλλά… έτσι η Ματίνα έγινε –και δικαίως– η «νονά» του βιβλίου!

Τώρα, το πιο πιθανόν είναι να νομίσετε πως όλα αυτά δεν συνέβησαν έτσι. Κι όμως, έτσι συνέβησαν, αυτά έγιναν! Αυτή είναι η πραγματικότητα. Συμπτώσεις; Συμπτώσεις…

Ξεκίνησα, λοιπόν, ύστερα από λίγο διάστημα να γράφω… Ούτε ήξερα τι, ούτε γιατί… Εμπιστεύτηκα τα σημάδια της ζωής! (Καθρέφτες; Καθρέφτες!…) Άρχισα να κατασκευάζω μια ιστορία, «καταγράφοντας» γεγονότα που δεν άπτονται της πραγματικότητας και, ως εκ τούτου, δεν διεκδικούν διόλου την αντικειμενικότητά της – άλλωστε και πόσο πραγματική είναι η… πραγματικότητα; Έδωσα στον Κοσμά, τον ήρωα του βιβλίου μου, την πρόθεση να γίνει μοναχός, του έδωσα επίσης την ηλικία μου, κάποιες από τις εμπειρίες μου (καθρέφτης; γιατί όχι – καθρέφτης!…), κάποιες από τις σκόρπιες σκέψεις που με απασχολούν τώρα, αυτό το μεσοδιάστημα, σκέψεις για τον άνθρωπο, για τα κοινά, για την πολιτική, για το θέατρο, για το «ανάμεσα» του βίου μας –του όχι, όμως πλέον, και ανεξέταστου… τώρα, μάλιστα, που αλλάζει ο κόσμος και έρχονται τα πάνω κάτω–, και τον άφησα να πάρει τον δρόμο του για το μοναστήρι…

Δεν ξέρω τι έκανε, δεν τον έχω δει από τότε, δεν ξέρω τι απέγινε…

Ξέρω μόνο πως και ο «αμαρτωλός» Κοσμάς, αλλά και εγώ ο ανάξιος, ο «συγγραφέας» αυτού του «αιρετικού» βιβλίου, επιθυμούμε διακαώς να «σωθούμε»! Μέσα από τους κλυδωνισμούς μιας αέναης σχοινοβασίας λαχταρούμε, έστω και σε ανύποπτο χρόνο, να βρούμε τη γαλήνη και τις ποιότητες του αναρχοαυτόνομου χριστιανού, στο λιμάνι μιας… λογικής πίστης!

Ο εμός έρως
Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Εκδόσεις Αγγελάκη
438 σελ.
ISBN 978-960-616-123-0
Τιμή €12,00

Twitter