Η Άντρη Αντωνίου σε α’ πρόσωπο

Δεν είμαι σίγουρη αν πρώτα σκέφτομαι τους χαρακτήρες ή την πλοκή της ιστορίας που καταλήγω κάθε φορά να γράψω. Νομίζω πως τις περισσότερες φορές πρώτα με επισκέπτεται κάποιος συγκεκριμένος χαρακτήρας, παρά μια συγκεκριμένη πλοκή. Και γύρω από τον χαρακτήρα αυτό χτίζω μια ιστορία που πιστεύω πως θα ήθελε εκείνος να πει.

Κάτι τέτοιο συνέβη ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ που είχα γυρίσει σπίτι έπειτα από μια έξοδο για καφέ και συνειδητοποίησα πως ένιωθα τρομερή ενέργεια και απερίγραπτη όρεξη να γράψω. Τα χέρια μου έτρεμαν και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Δε μου πήρε πολλή ώρα για να συνειδητοποιήσω πως πρέπει να μου είχαν σερβίρει κατά λάθος καφέ με καφεΐνη στην καφετέρια στην οποία βρισκόμουν λίγη ώρα πριν. Δεν πίνω ποτέ καφέ με καφεΐνη το βράδυ, γιατί μου προκαλεί νευρικότητα και αϋπνία.

Το συγκεκριμένο βράδυ όμως, εκτός από νευρικότητα και αϋπνία, η καφεΐνη γέννησε στο μυαλό μου και έναν λογοτεχνικό ήρωα. Τον Αντωνάκη Αριστείδη. Ο δεκάχρονος Αντωνάκης βρέθηκε στη σκέψη μου, αξιαγάπητος και γκαφατζής, με χαμηλή αυτοπεποίθηση και αχαλίνωτη φαντασία, και με έκανε να θέλω να ξεκινήσω αμέσως να γράφω την ιστορία του.

Ο Αντωνάκης είναι το τέταρτο παιδί μιας οικογένειας όπου κάθε μέλος της διαθέτει ένα μοναδικό χάρισμα, ένα εξαιρετικό ταλέντο. Κάθε μέλος της εκτός από… τον Αντωνάκη. Ο Αντωνάκης, όπως είναι αναμενόμενο, νιώθει μειονεκτικά απέναντι στα αδέρφια του και αποφασίζει να βρει έναν τρόπο να ξεχωρίσει κι αυτός κάπου, γεγονός που τον οδηγεί στο να κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη και να νιώθει πως ρεζιλεύεται ακόμη περισσότερο στα μάτια των γονιών και των αδερφιών του. Ώσπου, φτάνει η στιγμή που συνειδητοποιεί κάτι που του δίνει δύναμη να προχωρήσει στη ζωή του, με ή χωρίς ταλέντα.

Τον Αντωνάκη Αριστείδη τον έχω βασίσει πάνω σε πολλά παιδιά που γνώρισα ως δασκάλα. Παιδιά που ενώ προσπαθούσαν, ένιωθαν τη σκιά κάποιου μεγάλου αδερφιού τους να πέφτει συνεχώς επάνω τους. Σε αυτά τα παιδιά είναι που αφιέρωσα το βιβλίο, το βιβλίο που τιτλοφόρησα Από τους τέσσερις ο τέταρτος.

Νομίζω πως τις περισσότερες φορές πρώτα με επισκέπτεται κάποιος συγκεκριμένος χαρακτήρας, παρά μια συγκεκριμένη πλοκή. Και γύρω από τον χαρακτήρα αυτό χτίζω μια ιστορία που πιστεύω πως θα ήθελε εκείνος να πει.

Ένα άλλο βράδυ, κάποιου άλλου χειμώνα, βράδυ που δεν είχα πιει κατά λάθος καφέ με καφεΐνη και που δεν ένιωθα καμιά διάθεση να γράψω, ένα άλλο αγόρι βρέθηκε στο μυαλό μου. Λεγόταν Σόλωνας και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Η Ορσαλία έρχεται συχνά στα όνειρά μου. Φοράει λευκό λουλουδάτο φόρεμα και με τραβάει από το χέρι να χορέψουμε. Χαμογελάει τόσο, που χαμογελάνε και τα μάτια της μαζί».

Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα πώς ήρθαν στη σκέψη μου τα λόγια αυτά. Γράφοντας λίγη ώρα μετά το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας, συνειδητοποίησα πως ο Σόλωνας ήθελε να μου διηγηθεί την ιστορία του χαμού της δίδυμης αδελφής του, της Ορσαλίας. Ένιωσα προβληματισμένη. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί να γράψω ένα βιβλίο για την αδελφική απώλεια. Φαντάστηκα πως δε θα ήταν εύκολο, πως ίσως να μην κατάφερνα να χειριστώ σωστά ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Σκεφτόμουν να μη συνεχίσω το κείμενο. Επειδή η ώρα ήταν προχωρημένη, πήγα για ύπνο χωρίς να αποφασίσω.

Την επομένη που ξύπνησα όμως ήξερα πως την ιστορία αυτή θα τη συνέχιζα. Γιατί αν δεν τη συνέχιζα, θα έμενε μέσα μου και θα με βασάνιζε, θα έμενε μέσα στον Σόλωνα και θα βασάνιζε κι εκείνον. Αγόρασα βιβλία ψυχολογίας σχετικά με το πένθος στην παιδική ηλικία και την αδελφική απώλεια, βρήκα άρθρα, μελέτησα αρκετά. Ο τομέας της ψυχολογίας με ενδιαφέρει ιδιαίτερα και νομίζω πως διαβάζοντας τέτοια βιβλία μπορώ να διεισδύσω ευκολότερα στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων για τους οποίους γράφω.

Το Πού πήγε το γέλιο σου, Ορσαλία; δεν είναι ένα καταθλιπτικό βιβλίο κατά τη γνώμη μου. Η κολλητή φίλη του Σόλωνα, η Λυδία, με το χιούμορ και την τσαχπινιά της δίνει στον Σόλωνα λόγους για να χαίρεται και προσθέτει στην ιστορία ευχάριστες ανάλαφρες στιγμές. Πρόκειται για ένα βιβλίο που περνά το μήνυμα πως ακόμα κι αν κάποια στιγμή η ζωή μας βυθιστεί στο απόλυτο σκοτάδι, υπάρχουν δρόμοι και τρόποι για να οδηγηθούμε ξανά πίσω στο φως. Και πως το φως είναι πάντα προτιμότερο από το σκοτάδι, ακόμα κι αν η πορεία μας προς αυτό απαιτεί πείσμα, δύναμη και κουράγιο.

Από τους τέσσερις ο τέταρτος
Άντρη Αντωνίου
εικονογράφηση: Λιάνα Δενεζάκη
Ψυχογιός
80 σελ.
ISBN 978-618-01-2085-1
Τιμή €7,70