Οι ηθοποιοί (εκτός του Χάρη Φραγκούλη –Δον Ζουάνο– και του Γιάννου Περλέγκα – Σγαναρέλ) φορώντας σύγχρονα ρούχα κάθονται σε ένα μεγάλο τραπέζι. Η παράσταση αρχίζει με τα φώτα στην πλατεία του θεάτρου αναμμένα. Λίγο αργότερα θα εισβάλουν στη σκηνή ο Δον Ζουάν και ο Σγαναρέλ με κοστούμια εποχής (Εύα Νάθενα) για να εκκινηθεί η αφήγηση. Με αυτό τον τρόπο οραματίστηκε ο Μαρμαρινός τη δική του εκδοχή, πρωτοποριακή όπως πάντα, αντισυμβατική και καινοτόμα σε σχέση με παλαιότερες δουλειές του. Αυτό που τώρα εφάρμοσε –κυρίως– στον Δον Ζουάν είναι μια τεχνική εκτεταμένης αφήγησης από τους ηθοποιούς, που δίνει ανάγλυφα την αίσθηση της ανάγνωσης, καταλύοντας τρόπον τινά μεγάλο τμήμα της θεατρικής σύμβασης.

Τα σχόλια των ηθοποιών για τα επί σκηνής τεκταινόμενα θα μπορούσαν κάλλιστα να ανταποκρίνονται στις σκέψεις που κάνει ένας αναγνώστης καθώς διαβάζει, ενώ οι άριες από τον Don Giovanni του Μότσαρτ που ακούγονται θα μπορούσαν να ανταποκρίνονται στη χαλαρωτική μουσική συνοδεία με την οποία πολλοί αρέσκονται να διαβάζουν λογοτεχνία. Τριτοπρόσωπες αφηγήσεις και διάλογοι παρεμβάλλονται το ένα στο άλλο, καταδεικνύοντας τα ρευστά όρια μεταξύ λογοτεχνίας και θεάτρου, τονίζοντας δε ιδιαίτερα τον παράγοντα της «φαντασίας». Ο Μαρμαρινός προσπάθησε να εκφράσει επί σκηνής μια συλλογική μνήμη βασισμένη σε βιώματα, εμπειρίες, διαβάσματα και ακούσματα των θεατών, εκφρασμένα και δομημένα στο παραστασιακό σύνολο από τον ίδιο. Η επιτυχία της παράστασης έγκειται ωστόσο στο γεγονός ότι δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση ανάγνωση στο πλαίσιο θεατρικού αναλογίου. Είναι σαφώς θέατρο, και μάλιστα θέατρο εκείνου του είδους που τονίζει περισσότερο τη φιλοσοφική διάσταση του μύθου, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της ίδιας της ύπαρξης του Δον Ζουάν.

Από το πρωταγωνιστικό δίδυμο (Χάρης Φραγκούλης και Γιάννος Περλέγκας) δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να επιλέξει τον καλύτερο. Πέραν του αδιαμφισβήτητου υποκριτικού ταλέντου και των δύο, διέθεταν μεταξύ τους μια συγκλονιστική χημεία και καθιστούσαν τους θεατές κοινωνούς όχι μονάχα των ερωτικών περιπετειών του Δον Ζουάν, αλλά και των στοχασμών πάνω στον χρόνο, την ηλικία ή τη συνείδηση. Από τους υπόλοιπους του θιάσου, η Έλενα Μαυρίδου παρουσίασε με ιδιαίτερη αισθητική μια γήινη και ταυτόχρονα αιθέρια Ελβίρα. Τέλος, η Ευαγγελία Καρακατσάνη ξεχώρισε ιδιαίτερα ως Σαρλότ, υπενθυμίζοντας πως η επιτυχία που σημείωσε στη Λυσιστράτη το περασμένο καλοκαίρι δεν ήταν τυχαία.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα της παράστασης, η εν λόγω παραγωγή θα ήταν «μια επίσκεψη στον μύθο του Δον Ζουάν και στο κείμενο του Μολιέρου», πράγμα που αποτελούσε σαφή προεξαγγελτική δήλωση του πειραματικού χαρακτήρα της παράστασης και ασφαλώς μια ξεκάθαρη αναφορά στο γεγονός ότι ο Δον Ζουάν του Μιχαήλ Μαρ μαρινού δεν θα ήταν βασισμένος αποκλειστικά στη μολιερική εκδοχή του ήρωα. Αν και τελικά ο Δον Ζουάν του Μολιέρου ήταν συνεχώς παρών, αφού δεν στάθηκε μονάχα μια απλή αφορμή στη δραματουργία της παράστασης αλλά ακολουθήθηκε πιστά η συγκεκριμένη εκδοχή του μύθου, οι παρένθετες άριες και τα λοιπά κειμενικά εμβόλιμα δημιούργησαν έναν νέο καμβά, πάνω στον οποίο ο Μαρμαρινός εφάρμοσε μια μίξη τεχνικών θεάτρου, κινηματογράφου και λογοτεχνίας. Ίσως όμως να χρειάζονταν κάποιες περικοπές του δραματουργικού υλικού, ιδίως στο δεύτερο μέρος της παράστασης, προκειμένου η αφήγηση να εξελίσσεται περισσότερο γραμμικά, ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο της φλυαρίας, ιδίως σε κάποιες μονολογικές παρεκβάσεις.

*Η παράσταση ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Συντελεστές
Μετάφραση κειμένου Μολιέρου: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Έρι Κύργια
Μουσική-μεταγραφή Don Giovanni: Δημήτρης Καμαρωτός
Διαμόρφωση χώρου: Kenny McLellan
Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Επιμέλεια κίνησης: Τάσος Καραχάλιος
Σχεδιασμός ήχου : Κώστας Μπώκος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Ιωάννα Μπιτούνη
Υπεύθυνη παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη

Ερμήνευσαν (με σειρά εμφάνισης): Γιάννος Περλέγκας (Σγαναρέλ), Χάρης Φραγκούλης (Δον Ζουάν), Έλενα Μαυρίδου (Ελβίρα), Γιάννης Βογιατζής (Δον Κάρλος), Ευαγγελία Καρακατσάνη (Σαρλότ), Τάσος Καραχάλιος (Πιερρό), Έφη Γούση (Ματιουρίν), Adrian Frieling (Δον Λουίς), Ντένης Μακρής (Φρανσίσκ, ένας φτωχός), Ilya Algaer (Δον Αλόνς)

Χορός: Χορωδία γυναικών
Σοπράνο: Μυρσίνη Μαργαρίτη
Ακορντεόν: Στέλιος Κατσατσίδης

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Twitter