Ο σκηνοθέτης Νίκος Διαμαντής, ιδρυτής του θεάτρου «Σημείο» (με την ηθοποιό και σύζυγό του Ιωάννα Μακρή) και πανεπιστημιακός δάσκαλος, μετά από μια τριακονταετή θητεία στον χώρο ανέλαβε πλέον υπεύθυνα και γνωστικά τη διεύθυνση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, μιας σκηνής που η κακοδαιμονία της αγγίζει τα όρια της δεισιδαιμονίας, αφού επί δεκαετίες το κοινό δεν συνέρρεε, ακόμα κι όταν έπαιζαν αστέρια κι αστεράκια εθνικού βεληνεκούς. Αυτό όμως φαίνεται σαν να άλλαξε με τον καινούργιο διευθυντή. Παραστάσεις τολμηρές, δημιουργοί ρηξικέλευθοι, δημιουργοί οργισμένοι, αιρετικοί, βακχικοί, διονυσιακώς απροκάλυπτοι.

Μετά τον υπερτολμηρό Φάουστ της Κατερίνας Ευαγγελάτου, ο Κωνσταντίνος Ρήγος «έκανε τη διαφορά» (όπως λέμε στην κοινή… ελληνική), ανεβάζοντας το σαιξπηρικό δράμα Ρωμαίος και Ιουλιέτα τόσο πειραγμένο που μοιάζει αγνώριστο. Δίδυμες Ιουλιέτες και πολύδυμοι… Ρωμαίοι επί σκηνής, ιντριγκαδόροι κληρικοί (κλίνοντες υπογείως προς τον δαιμονικόν Ιάγον), χορός αστικών συμμοριών αλληλοσυμπλεκόμενων, ένα σκηνικό βγαλμένο λες από το Νεκροταφείο αυτοκινήτων του Αρραμπάλ κι από οθόνης παρουσία του αρχοντικού ζεύγους (Ακύλας Καραζήσης-Μαρία Σκουλά), μαζί με μουσικές φρενιτικές, οργιαστικούς ρυθμούς και σεξουαλικότητα πόρρω απέχουσα του… ρομαντισμού. Όλα αυτά φαίνονται καλά κι ενδιαφέροντα, προκλητικά κι ευχάριστα στο αυτί, όχι όμως για όλους. Αφού οι πουριτανές μικροαστές κυρίες εγκαταλείπουν εσπευσμένα την χλιδάτη πλατεία… υπάκουες ίσως στα κελεύσματα του ιεράρχη τους, λάβρου διώκτη κάθε σωματικότητας.

Η παράσταση, χοροθεατρική και μεταμοντέρνα, εξπρεσιονιστική και συμβολιστική, το μόνο που δεν είναι: αφαιρετική. Φαίνεται ότι μετά το μεταμοντέρνο οι δημιουργοί (η μεγάλη τους πλειονότητα) ερωτοτροπεί με το μπαρόκ κι η καλαισθησία παντρεύεται με την κακογουστιά και το κιτς με την υψηλή αισθητική. Πώς αλλιώς να φανταστείς επί σκηνής πλίνθους, κεράμους, σώματα, γυμνά, αυθαδιάζοντα, χυδαία, υψηλόφρονα και κομπορρήμονα, ατάκτως ερριμμένα;

Παρ’ όλα αυτά, ο Κωνσταντίνος Ρήγος, ξεκινώντας ως χορογράφος δρέπει δάφνες τώρα και ως θεατρικός σκηνοθέτης, όχι ακριβώς… ελλείψει άλλου, αλλά μάλλον χάριν της επαρκούς παιδείας, του προσωπικού τάλαντου, της αίσθησης του ρυθμού και της ικανότητας να διαβάζει κάτω από τα κείμενα και να φωτίζει το «υπό-κείμενο» με αιρετικό τρόπο. Δεν είναι και λίγα, για τη σύγχρονη χαοτική εποχή μας. Δεν νομίζετε; Μέχρι αυτό να του γίνει μανιέρα και πλήξη αγεφύρωτη (ελπίζω όχι σύντομα – όχι πριν από τα επιχρυσωμένα ή «χρυσά» γεράματά του), ας απολαύσουμε την ορμή μιας θεατρικής νιότης που παραπέμπει στη βακχική μανία των αλλοτινών «τεχνιτών του Διονύσου».

Συντελεστές
Μετάφραση: Δημήτριος Βικέλας
Σκηνοθεσία-Χορογραφία-Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος
Δραματουργική επεξεργασία: Έρι Κύργια
Συνεργάτης σκηνογράφος: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης
Φωτισμοί: Χρήστος Τσόγκας
Σχεδιασμός Ήχου: Studio 19
Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Σκουλά, Άγγελος Παναγόπουλος
Βοηθός Χορογράφου: Μαρκέλα Μανωλιάδη

Συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά: Αχτάρ Αλέξανδρος, Επιθυμιάδη Δανάη, Καραούλης Γιάννης, Καραχανίδης Αναστάσιος, Κατσής Γιώργος, Παναγιώτης Μπρατάκος, Παϊταζόγλου Κίττυ, Πλεμμένος Κωνσταντίνος, Σταμόπουλος Αντώνης.

Πατήρ Λαυρέντιος: Ιερώνυμος Καλετσάνος
Παραμάνα: Άρτεμις Μπόγρη (μέτζο σοπράνο) / Λητώ Μεσσήνη (υψίφωνος)

Παραστάσεις έως 17 Απριλίου, 2016
Παρασκευή 20.30
Σάββατο 21.00
Κυριακή 19.00

Τιμή εισιτηρίου: 25 ευρώ (διακεκριμένη), 18 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό) & 10 ευρώ (ΑΜΕΑ, άνεργοι, ατέλειες)

Twitter