«Ο συμβολαιογράφος μου και εγώ»
του Νίκου Βασιλειάδη
Η παράσταση του «Συμβολαιογράφου» από την Υρώ Μανέ, στη θεατρική διασκευή των Γιώργου Καραμίχου και Εμμανουέλας Αλεξίου, μου επιφύλαξε εκπλήξεις –ευχάριστες ευτυχώς…
Η πρώτη και συναρπαστική, θα έλεγα, ήταν η απόδοση του χαρακτήρα από την Υρώ. Σε ηλικία που να μην έχει προλάβει να ζήσει την ελληνική επαρχία του ’50, πού βρήκε αυτή η νέα γυναίκα τις απίθανες λεπτομέρειες με τις οποίες ζωντάνεψε τόσο αληθινά την ταλαίπωρη Ερασμία; Από πού άντλησε εκείνο το πατσαβουριασμένο μες στη χούφτα της λευκό μαντηλάκι με το οποίο σκούπιζε κάθε τόσο από την πυρωμένη της φάτσα τον ιδρώτα του ερωτικού της παιδεμού; Σε ποια ξεχασμένη γωνιά του μυαλού της βρισκόταν το χαρτόνι, με το οποίο ανέμιζε το ξαναμμένο υπόγειο κάτω από τη φούστα της, όπου έδρευε εκείνο το ανελέητο θηρίο που την βασάνιζε; Ήταν ένας αταβισμός; Πήρε μπρος κάποιο υπνώττον γονίδιο; Ξύπνησαν λησμονημένες εικόνες της παιδικής ηλικίας; Άγνωστο –όσο και αδιάφορο. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως απέδωσε, ή μάλλον, βίωσε την Ερασμία τόσο γνήσια, ώστε με έπεισε ότι αυτή ήταν η εικόνα της ηρωίδας μου και όχι η άλλη που είχα κατά νουν, όταν έγραφα το κείμενο.
Η δεύτερη –και συναφής– έκπληξη ήταν η ματιά του διασκευαστή και σκηνοθέτη. Εξίσου νεαρός ο Γιώργος Καραμίχος, είδε κι αυτός μιαν άλλη Ερασμία, τη δική του Ερασμία, τόσο διαφορετική κι όμως τόσο παρόμοια, τελικά, με τη δική μου!
Η τρίτη, κι ακόμα μεγαλύτερη, έκπληξή μου ήταν η ανταπόκριση που βρήκε το έργο από το, κατά το πλείστον, νεανικό κοινό! Πού βρήκαν αυτά τα παιδιά της πόλης και της τεχνολογίας τις προσλαμβάνουσες για να κατανοήσουν και να αποδεχθούν μια μορφή, μια κοινωνία και μια γλώσσα που ανήκαν στη μακρινή τους προϊστορία; «Εδώ ο ποιητής σηκώνει τα χέρια», που λέει κι ο Σαββόπουλος.
Δεν ξέρω, δεν μπορώ και δεν θέλω να αναλύσω. Θέλω μόνο να τους ευχαριστήσω όλους, Υρώ, Καραμίχο και κοινό, που μου έδωσαν την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί τους.
