Αν κι έχουν περάσει τέσσερις δεκαετίες από την πολύφερνη εφηβεία μου, η παράσταση στην Εφηβική Σκηνή της απόλυτα καλαίσθητης, σύγχρονης και ψηφιακής Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση μού μετέδωσε μιαν έκδηλη νοσταλγία για την αμέσως μετά τη μεταπολίτευση εποχή, που δεν έπρεπε πια να κρυβόμαστε για να διαβάζουμε ερωτική λογοτεχνία. Τα κύματα της Γουλφ, οι Δύσκολοι έρωτες του Καλβίνο, τα ποιήματα του Σάντρο Πέννα (που εκτυλίσσονται, τα περισσότερα, σε λεωφορεία), ο Καβάφης, ο Λόρενς Ντάρελ, ο Σαρτρ κι ο Ζενέ, ο Σαρτρ κι ο Σεφέρης, ο Καζαντζάκης, ο Σικελιανός κι ο Ελύτης ανεδύθησαν από τις βιβλιοθήκες στις σχολικές μας τσάντες, στοίχειωσαν τα πρώτα μας φιλιά, οδήγησαν σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και σε μεθύσια για να «ξεχάσουμε» – τι; Αφού δεν είχαμε ακόμη προλάβει να χτίσουμε αναμνήσεις...

Σήμερα όμως ξαναβυθίστηκα με συστολή στο ποιητικό σύμπαν της απαγορευμένης-καταπιεσμένης-αιρετικής-διαφορετικής σεξουαλικότητας που διερευνά η μεγάλη Αγγλίδα λογοτέχνις κι απόλαυσα την παράσταση για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν το «εν αρχή ην ο λόγος» (επιτέλους ακούμε αργά και καθαρά σε όλα του τα ημιτόνια το κλασικό κείμενο), κι ο δεύτερος λόγος είναι η τέλεια συναρμογή εικαστικού γίγνεσθαι, σκηνικού χώρου κι ενσωμάτωσης του κοινού στα δρώμενα. Αυτό κι αν είναι θέατρο, σύγχρονο, ιδιοφυές, διαδραστικό (σχεδόν... ένα βήμα ακόμα απείχε το να δώσουν το κείμενο σε θεατές αδιακρίτως και να τους ζητήσουν να διαβάσουν πρίμα βίστα ή να μιλήσουν για τη δική τους παράλληλη εφηβεία). Μουσικότητα και ρυθμός, κυματισμός φωνής, σωμάτων, ήχων, φωτός, εικόνων, μετακίνηση θέσεων και δράσεων, χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας επιλεκτικά κι όχι καταπιεστικά. Γαληνόν έρεβος, απαλή μαλθακότητα, σαθρή νωχελικότητα, συγκρατημένος ανυψωτικός γερανός ψυχών και σωμάτων... Όλα ωραία και καλά στην απλότητά τους. Το μεγάλο θέατρο είναι καθημερινό. Το εξαιρετικό είναι φυσικό. Η υπέρβαση των ορίων αποδεικνύει περίτρανα την ανυπαρξία καλουπιών και πλαισίων.

Η Βιρτζίνια Γουλφ θα χαμογελούσε ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. Αν έβλεπε την παράσταση από το Άχρονο, όπου τώρα και προ πολλού ενδιατρίβει, θα έλεγε ίσως: «Ωραίο θέαμα, χαμηλόφωνο, αισθαντικό... θα μπορούσε και να βασίζεται στα γραπτά μου. The waves, maybe... probably».

Η επιτυχία μιας παράστασης είναι να απέχει από το κείμενο χωρίς να το προδίδει, αλλά και χωρίς να το υπηρετεί δουλικά. Και σ’ αυτό ο Δημήτρης Καραντζάς τα κατάφερε.

«Τα κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ, κείμενο βασισμένο σε αποσπάσματα της μετάφρασης του Άρη Μπερλή
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Βοηθός σκηνοθέτη, συνεργασία στη διασκευή & οργάνωση παραγωγής: Θεοδώρα Καπράλου
Ηχητική δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρρή
Βοηθός σκηνογράφου: Στεφανία Ηλέκτρα Πανταβού
Επιμέλεια μαλλιών: Talkin’ Heads
Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών

Ερμηνεύουν: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Γιώργος Βουρδαμής-Μαυρογένης, Ιωάννα Πιατά, Ελίνα Ρίζου, Μιχάλης Σαράντης, Αινείας Τσαμάτης

21 Νοεμβρίου 2015 – 24 Απριλίου 2016, Σάββατο & Κυριακή, στις 18:30
Διάρκεια: 1 ώρα και 45 λεπτά
Εισιτήρια: Κανονικό: 12 €, Μειωμένο ή μικρή παρέα: (5-9 άτομα): 9 €, Μεγάλη παρέα (10+ άτομα): 8 €, ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 €, Συνοδός ΑΜΕΑ: 9 €
Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση: Λεωφ. Συγγρού 107-109, τηλ.: 210.9005800
http://www.sgt.gr/gre/SPG1473/

Twitter