«David Bowie: Blackstar» της Πέρσας Σούκα
Απρίλιος του 2014, Σάββατο βράδυ. Ένας καλοντυμένος κύριος, γύρω στα εξήντα πέντε, μπαίνει στο jazz club «55» στο West Village, στη Νέα Υόρκη. Μια φίλη τού είχε προτείνει να ακούσει ένα εξαιρετικό κουαρτέτο, με κορυφαίο μουσικό τον σαξοφωνίστα Donny McCaslin. Όλη τη νύχτα κάθισε σ’ ένα απόμερο τραπέζι ακούγοντας προσεκτικά, κι έπειτα έφυγε χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Ένας σερβιτόρος, λίγα λεπτά αργότερα, αναρωτήθηκε έκπληκτος: «Για στάσου, αυτός δεν ήταν ο David Bowie;» Δέκα μέρες αργότερα, ο McCaslin δέχεται ένα e-mail από τον Bowie, που του ζητά να συναντηθούν...
Τον Ιανουάριο του 2015, ο θρύλος της art rock μαζί με το κουαρτέτο του McCaslin, τους Boards of Canada και τους Death Trips ηχογραφούν το 25o άλμπουμ του τραγουδιστή με τίτλο Blackstar, το οποίο κυκλοφόρησε τη μέρα που γιόρταζε τα γενέθλιά του, στις 8 Ιανουαρίου 2016. Το τελευταίο και το πιο εκκεντρικό άλμπουμ του Βρετανού δημιουργού είναι εμπνευσμένο από τη διάθεσή του να αφήσει μεταφορικά και κυριολεκτικά το παρελθόν πίσω του, αντικρίζοντας κατάματα το μέλλον του, αγνοώντας όποιον δεν το κατανοεί.
Το Blackstar είναι ένα ειλικρινές, συγκινητικό και μυστηριακό άλμπουμ, που γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη του στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά μέσα. Το ζητούμενο του δημιουργού είναι, άλλωστε, ένα: η αναμέτρηση με το μοιραίο, το αναπόφευκτο – όλα τα άλλα δείχνουν και είναι ασήμαντα. Το κύκνειο άσμα του αντικομφορμιστή καλλιτέχνη περιέχει επτά τραγούδια. «Tis a pity she was a whore», «Lazarus», το οποίο είναι τραγούδι από τη μουσική του ομώνυμου μιούζικαλ που παίζεται off Broadway, «Sue», «Girl loves me», «Dollar days», «I can’t give everything away», «Blackstar» και αποτελεί το αποχαιρετιστήριο δώρο του Bowie στους θαυμαστές του, όπως αποκάλυψε ο παραγωγός του, ο Tony Visconti.
Εδώ και δεκαοκτώ μήνες, ο Bowie είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του ήπατος αλλά δεν θέλησε ποτέ να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα της υγείας του. Συνέχισε να δουλεύει με το ίδιο πάθος μέχρι τέλους, παρόλο που η ασθένειά του τον ταλαιπωρούσε πολύ. Πέθανε στις 10 Ιανουαρίου, στα 69 του χρόνια, δυο ημέρες μετά τα γενέθλιά του και την κυκλοφορία του Blackstar, στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη.
O David Robert Jones γεννήθηκε στο Μπρίξτον, στις 8 Ιανουαρίου 1947. Η κλίση του στη μουσική φάνηκε πολύ νωρίς και η διαρκής αναζήτησή του τον έφερε γρήγορα στο προσκήνιο, με το τραγούδι του «Space Oddity» το 1969. Με τη θρυλική φιγούρα του Ζiggy Stardust και το τραγούδι «Starman» προκαλεί και πάλι τις εντυπώσεις και μαγνητίζει ακόμα και τα πιο αδιάφορα βλέμματα. Όμως ο Bowie δεν περιορίζεται στη μουσική, αλλά δοκιμάζεται και στον κινηματογράφο, υποδυόμενος δεύτερους ρόλους στις ταινίες: Καλά Χριστούγεννα Κύριε Λόρενς, Ο τελευταίος πειρασμός, Λαβύρινθος και ThePrestige.
Οι μεταφυσικοί προβληματισμοί του δεν τον άφησαν στιγμή να μείνει στάσιμος. «Για όλα υπάρχει ένας λόγος, για την ύπαρξή μου εδώ στη γη υπάρχει μια εύλογη εξήγηση», έλεγε συνεχώς στις συνεντεύξεις του. Η αδημονία του αυτή τον οδήγησε από τη μια μουσική περιπέτεια στην άλλη, φτιάχνοντας τραγούδια που έμειναν ανεξίτηλα στον χρόνο.
Από τα πρώτα του βήματα έδειξε την ιδιομορφία του, ξεχωρίζοντας από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες της γενιάς του. Η αλλόκοτη και απόκοσμη όψη του, ο τρόπος με τον οποίο ντυνόταν επί σκηνής, δημιουργώντας το ανατρεπτικό ανδρόγυνο στιλ, ο τρόπος με τον οποίο ζούσε στην καθημερινότητά του.
Δεν έκρυψε ποτέ τις αμφιφυλοφιλικές του προτιμήσεις και ήταν ένα βαθιά σαγηνευτικό ον, που εξέπεμπε έντονο ερωτισμό. Μετά τον πρώτο του γάμο, από τον οποίο απέκτησε έναν γιο, ο μεγάλος του έρωτας υπήρξε η δεύτερη σύζυγός του, το διεθνούς φήμης μοντέλο Ιμάν, με την οποία απέκτησε μια κόρη κι έμειναν μαζί ως την τελευταία του στιγμή.
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, ο David Bowie εξομολογήθηκε πως: «Προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, να μένω πιστός στις ιδέες μου, να παρουσιάζω ένα τραγούδι διαφορετικό από τους άλλους, να πειραματίζομαι. Έθεσα στόχους στη ζωή μου και ως επί το πλείστον τους πέτυχα, παρ’ όλες τις αντιξοότητες. Κάνοντας έναν απολογισμό, βλέπω ότι δεν τα κατάφερα κι άσχημα. Όμως όσο μεγαλώνω οι ερωτήσεις μου περιορίζονται πολύ, μα αυτή που με ενδιαφέρει ουσιαστικά είναι η εξής: Τι κάνω με τον χρόνο που μου απομένει… Όμως η απάντηση είναι μάλλον προφανής: μουσική και πάλι μουσική».
