«Pink Floyd: The Endless River» της Πέρσας Σούκα
Όταν ρώτησαν τον Roger Waters εάν συμμετέχει στο καινούργιο άλμπουμ των Pink Floyd, το οποίο κυκλοφόρησε στις 7 Νοεμβρίου 2014, εκείνος απάντησε στον λογαριασμό του στο Facebook: «Όχι, δεν συμμετέχω, δεν ανήκω στους Pink Floyd εδώ και 29 χρόνια. Επιτέλους, πάρτε το χαμπάρι, δεν είναι πυρηνική φυσική». Ένας άλλος θαυμαστής του συγκροτήματος σχολίασε πως «δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αρνείσαι ότι είσαι ένας Pink Floyd. Υπήρξες ιδρυτικό μέλος και πάντα στη μνήμη των ακροατών έτσι θα παραμείνεις, θέλεις δε θέλεις». Η αλήθεια είναι αυτή. Όποιος αγαπά τη μουσική του συγκεκριμένου γκρουπ, δεν μπορεί να συνηθίσει εύκολα τη σκέψη, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ότι ο Roger Waters βρίσκεται εκτός και ακολουθεί μοναχικό δρόμο.
Οι Pink Floyd δεν είναι απλώς ακόμη ένα συγκρότημα – είναι μουσική, είναι ποίηση, είναι μαγεία, είναι ιδέα, είναι η σπουδαιότερη progressive rock μπάντα όλων των εποχών. Όπως δεν μπορείς να διανοηθείς τους Beatles χωρίς τον John Lennon ή τον Paul McCartney, έτσι δεν μπορείς να διανοηθείς τους Floyd χωρίς τον Waters. Όταν όμως δεν μπορούν να συνυπάρξουν τα μέλη, και αυτό έχει συμβεί πολλές φορές σε πολλά σημαντικά συγκροτήματα, το καλύτερο ίσως που έχουν να κάνουν είναι να σταματούν.
Το συγκρότημα, μετά την επεισοδιακή αποχώρηση του μπασίστα (ο οποίος έκανε μήνυση για να σταματήσουν να χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι το όνομα), συνέχισε την πορεία του βγάζοντας ακόμα δυο δίσκους, το A Momentary Lapse of Reason το 1987 και το Division Bell το 1994. Μετά σιώπησε επί είκοσι ολόκληρα χρόνια. Μόνο ο David Gilmour κυκλοφόρησε το 2006 ένα προσωπικό άλμπουμ με τίτλο On an Island.
Στις 7 Νοεμβρίου 2014, όμως, o Gilmour και ο Mason παρουσίασαν στο ευρύ κοινό κάποιες ηχογραφήσεις που είχε κάνει ο κιμπορντίστας Richard Wright το 1969 και κάποιες από το 1993 για το Division Bell, αλλά που την τελευταία στιγμή δεν μπήκαν στο άλμπουμ. Μάλιστα, ο τίτλος The Endless River είναι παρμένος από τον στίχο του τραγουδιού «High Hopes», που υπάρχει στο Division Bell. To άλμπουμ, όπως αποκαλύπτουν τα εναπομείναντα μέλη, είναι ένας φόρος τιμής για τον κιμπορντίστα τους, o οποίος έφυγε από τη ζωή το 2006 εξαιτίας μιας αδιευκρίνιστης μορφής καρκίνου. Σημειωτέον ότι ο Wright είχε απολυθεί από τον Waters κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του The Wall και επανήλθε μετά την αποχώρηση του μπασίστα.
Ο Απέραντος Ποταμός, που αποτελείται από τέσσερα μέρη, είναι ένας δίσκος ως επί το πλείστον ορχηστρικός. Οι μελωδίες φέρνουν κάτι από τις παλιές καλές μέρες της μπάντας, με αρμονίες που χαρακτηρίζονται από νοσταλγία και μελαγχολία. Η κιθάρα του Gilmour σαφώς ακαταμάχητη, με αυτή την ιδιαίτερη και βασανιστική ευαισθησία των σόλων του, οι ήχοι από τις «πλάτες» του Wright φωνάζουν από μακριά ότι οι Floyd διαθέτουν τη δική τους μοναδική ατμόσφαιρα και ο Mason προσθέτει με αξιοπρέπεια το ρυθμικό στοιχείο. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι το μόνο που έχει φωνητικά και τους στίχους υπογράφει η Polly Samson, σύζυγος του Gilmour.
Tα δεκαοκτώ κομμάτια του άλμπουμ μοιάζουν ένα ατελείωτο ποτάμι που περνάει μέσα από το παρελθόν, το αβέβαιο μέλλον, τη σιωπή, τις λέξεις, την αλήθεια, το όνειρο και τη φαντασίωση... Το γλυκόπικρο τραγούδι «Louder than Words» δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς το τέλος εποχής για το συγκρότημα. Εξάλλου, αυτό που έδωσαν στον κόσμο στην πάροδο των χρόνων είναι τόσο σημαντικό, τόσο μεγάλο και τόσο ουσιαστικό, ώστε δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτε άλλο. Οποιαδήποτε συνέχεια θα ήταν μάλλον ανούσια και περιττή. Όταν φτάσεις στο ψηλότερο σκαλοπάτι της δημιουργίας, η σωστή επιλογή από κει και πέρα είναι ο μονόδρομος που οδηγεί στο αναπόφευκτο. Παύση κι αιωνιότητα.
