«U2: Songs of Innocence» της Πέρσας Σούκα
Όταν πρωτοξεκίνησαν να παίζουν μουσική στα δεκάξι τους χρόνια, το όνειρό τους ήταν να ερμηνεύουν Rolling Stones και Beach Boys. Λίγο καιρό αργότερα, απογοητευμένοι από τις μέτριες επιδόσεις τους, αποφασίζουν να γράψουν τα δικά τους τραγούδια...
Το όνομα του συγκροτήματος αλλάζει συχνά. Στην αρχή Feedback, μετά Hype, κατέληξαν τέλος στο λιγότερο εντυπωσιακό U2, ένα όνομα που θα άλλαζε την ζωή των Paul David Hewson (Bono Vox), David Evans (The Edge), Adam Clayton και Larry Mullen Jr., καθώς θα έγραφε χρυσές σελίδες στην Ιστορία της ροκ.
Ύστερα από 38 χρόνια κοινής πορείας και μέγιστης αποδοχής από τη μια ως την άλλη άκρη του κόσμου, στις 9 Σεπτεμβρίου 2014 κυκλοφόρησε το δέκατο τρίτο άλμπουμ με τίτλο Songs of Innocence. Δώδεκα τραγούδια γραμμένα και εμπνευσμένα από τις ζωές των τεσσάρων μουσικών, το πιο προσωπικό άλμπουμ μετά τον πρώτο τους δίσκο το 1981, όπως εξομολογούνται οι ίδιοι.
Ιστορίες από τα παιδικά τους χρόνια, στίχοι που μιλούν για τα ταξίδια τους (τους έκανε μεγάλη αίσθηση το πρώτο ταξίδι τους στην Καλιφόρνια), για τη μία και αληθινή αγάπη (ο Bono είναι παντρεμένος με τη νεανική του αγάπη, Alice), την απώλεια αγαπημένων προσώπων που στέκουν σαν αστέρια ψηλά στον ουρανό φωτίζοντας τις ζωές αυτών που έχουν μείνει πίσω (ο Βono έχασε τη μητέρα του στα δεκατέσσερά του χρόνια), εξαρτήσεις και ουσίες, άρρωστες ψυχές που κατοικούν σε ανθρώπους υπεράνω πάσης υποψίας, εξεγέρσεις και θάνατοι στους δρόμους του Δουβλίνου...
Οι μελωδίες σταθερές, στο γνωστό ύφος του συγκροτήματος, έχοντας σαφώς λίγο πιο σύγχρονο ήχο (ο Bono μάλιστα λέει χαρακτηριστικά ότι «κάποτε για να κάνεις μουσική έπρεπε να μπεις στο στούντιο, ενώ τώρα το μόνο που χρειάζεται είναι ένα λάπτοπ») με τα κιθαριστικά μοτίβα του Edge να παραμένουν το σήμα κατατεθέν των αρμονιών τους. Η φωνή του Bono ακούγεται καθαρή, κρυστάλλινη και όπως πάντα εκφραστική, παρά τα πενήντα τέσσερά του χρόνια.
Το Songs of Innocence είναι ένα πολυποίκιλο άλμπουμ, που σίγουρα δεν θα απογοητεύσει τους θαυμαστές των U2. Αν και ορισμένοι θεώρησαν ότι τα καινούργια τραγούδια δεν ξεφεύγουν από τη μετριότητα, ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα: οι τέσσερις θρησκευόμενοι έφηβοι από το Δουβλίνο κατάφεραν να ξεφύγουν από τα μικροαστικά τους όρια και εξελίχθηκαν σε τεράστια ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής.
Μπορεί η έμπνευση να μην είναι ίδια όπως παλιά, όμως η αισθητική τους παραμένει αναλλοίωτη και, αν μη τι άλλο, το άκουσμα του άλμπουμ δηλώνει το εξής: οι U2 τραγουδάνε ακόμα.
