Η ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ της Μαρίας Κοτοπούλη
Λαμπερή ήταν η έναρξη της νέας καλλιτεχνικής περιόδου, 2014-2015, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με τον διακεκριμένο Ρώσο Αρχιμουσικό Βαλέρι Γκέργκιεφ στο πόντιουμ, τον κορυφαίο Ρώσο πιανίστα Ντένις Ματσούεφ και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου.
Με τη Συμφωνία αρ.1 σε ρε μείζονα, έργο 25 του Σεργκέι Προκόφιεφ (1891-1953), «Κλασική Συμφωνία», όπως ο συνθέτης τη χαρακτήρισε, άνοιξε η συναυλία στις 28-9-2014, στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής. Από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ού αιώνα, ο Προκόφιεφ, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας, έχει δημιουργήσει αριστουργήματα της μουσικής τέχνης, ανάμεσά τους: Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Η Αγάπη για τα τρία Πορτοκάλια, Υπολοχαγός Κιγιέ, Ο Πέτρος και ο Λύκος, Πέντε Κοντσέρτα για Πιάνο, Πέντε Σονάτες για Πιάνο, Επτά Συμφωνίες κ.ά.
Την «Κλασική Συμφωνία» άρχισε να συνθέτει το 1916 και την ολοκλήρωσε το 1917. Είναι γραμμένη στο ύφος του Χάιντν και λιγότερο σε αυτό του Μότσαρτ. Η πρεμιέρα της δόθηκε στην Αγία Πετρούπολη στις 21 Απριλίου 1918 υπό την μπαγκέτα του Συνθέτη και έγινε από τις πιο δημοφιλείς συμφωνίες του. Την «Κλασική Συμφωνία» εμπνεύστηκε κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Διεύθυνση Ορχήστρας στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης. Την έγραψε ως άσκηση στις διακοπές του στο ύφος του Γιόζεφ Χάιντν και θεωρείται Νεοκλασική σύνθεση. Ο Αρχιμουσικός Βαλέρι Γκέργκιεφ με την Ορχήστρα του ανέδειξε, ασύγκριτα, τη ζωντάνια και χάρη της νεανικής γραφής του Συνθέτη, καθώς και τις σημαίνουσες αναφορές του στον «Πατέρα» Χάιντν.
Στη συνέχεια, ο Ντένις Ματσούεφ έπλασε μια ερμηνεία μοναδικής ομορφιάς στο σπάνια παιζόμενο Κοντσέρτο για πιάνο αρ.2 σε σολ μείζονα, έργο 44 του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893). Το Κοντσέρτο, που ολοκληρώθηκε το 1880, είναι αφιερωμένο στον Νικολάι Ρουμπινστάιν, ο οποίος επέμενε να είναι ο πρώτος που θα το ερμηνεύσει, συνειδητοποιώντας την τόσο άδικη και σκληρή κριτική που είχε κάνει για το Πρώτο Κοντσέρτο του Συνθέτη, το οποίο έμελλε να γίνει το πιο δημοφιλές από τρία που έγραψε. Ο θάνατος όμως τον πρόλαβε και ήταν η Αγγλίδα πιανίστα Madeline Schiller (1850-1911) που είχε την τιμή της πρώτης εκτέλεσης με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης υπό τον Theodore Thomas, στις 12 Νοεμβρίου 1881, στην έδρα της Ορχήστρας. Στη Ρωσία παίχτηκε πρώτη φορά στη Μόσχα τον Μάιο της επόμενης χρονιάς υπό τον Αντόν Ρουμπινστάιν (1829-1894) με σολίστ τον Σεργκέι Τανάγιεφ (1856-1915), μαθητή του Τσαϊκόφσκι.
Συγκλονιστικός ο Ντένις Ματσούεφ, βυθίστηκε στην ποιητικότητα του έργου και ανέδειξε με την αιθέρια και αδρή πλαστικότητά του τις απαράμιλλες μουσικές φράσεις της σύνθεσης. Με τον εκπληκτικό ρυθμό του και με το λεπτό άγγιγμα των πλήκτρων βρήκε τον μίτο του ονείρου, μέσα από τον οποίο παίρνουν έκφραση και ζωντάνια όλα τα ρομαντικά και παράφορα συναισθήματα του Ρώσου Συνθέτη.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την 4η Συμφωνία του, και ενώ ο πόλεμος μαίνεται, το 1944 ο Προκόφιεφ, ασφαλής στο καταφύγιό του, στην «Αποικία των Συνθετών» έξω από τη Μόσχα, συνθέτει μέσα σε έναν μήνα τη Συμφωνία αρ.5 σε σι ύφεση μείζονα, έργο 100, που έγινε η διασημότερη από όλες τις συμφωνίες του τόσο στη Ρωσία όσο και στο εξωτερικό. «Ύμνο σε έναν ελεύθερο, ευτυχισμένο άνθρωπο, στο καθαρό και ευγενικό του πνεύμα», θα πει ο Συνθέτης και θα συμπληρώσει: «Δεν μπορώ να πω ότι διάλεξα το θέμα. Γεννήθηκε μέσα μου και αναζητούσε έκφραση. Η Μουσική ωρίμαζε μαζί μου, γέμιζε την ψυχή μου».
Ο Αρχιμουσικός Βαλέρι Γκέργκιεφ, έχοντας υπό την μπαγκέτα του τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, έπλασε μια ερμηνεία ανυπέρβλητης ομορφιάς. Μετέδωσε τη λεπτή αυτή αίσθηση της σύλληψης του Συνθέτη με δραματικές εντάσεις, ηρωικές εξάρσεις, λυρισμό και χάρη, και ανέδειξε τη δυναμική της σπουδαίας αυτής Ορχήστρας με τον σπάνιο, διαυγή ήχο.
