ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

του Νίκου Νικολαΐδη

Την πλουραλιστική λογική της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, την προηγούμενη Κυριακή, στη μοιρασιά των βραβείων Όσκαρ σπεύδουν να μιμηθούν αυτή την εβδομάδα οι κινηματογραφικές εταιρείες διεκδικώντας μερίδιο του αισθητά μειωμένου εγχώριου box office. Οκτώ ταινίες, από επτά γραφεία διανομής και μία ανεξάρτητη παραγωγή, με την τελική λίστα να αυξομειώνεται καθημερινά και προγραμματισμένες προβολές να ματαιώνονται ή να αλλάζουν ώρες από τη μία στιγμή στην άλλη, έχουν ως επακόλουθο τη καθυστερημένη παρουσίαση για δύο από αυτές.

Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ (PROMISED LAND)

HΠΑ/106'/ΟDEON

Σκηνοθεσία: Γκας Βαν Σαντ

Ηθοποιοί: Ματ Ντέιμον, Φράνσις Μακ Ντόρμαντ, Τζον Κρασίνσκι, Χαλ Χόλμπρουκ

Ο μύθος: Ένας πωλητής εταιρείας φυσικού αερίου και η συνεργάτης του φτάνουν σε μια επαρχιακή πόλη για να πείσουν τους κατοίκους να παραχωρήσουν το δικαίωμα γεώτρησης στις εκτάσεις τους. Ένας ηλικιωμένος εκπαιδευτικός και ένας περιβαλλοντολόγος θα σταθούν εμπόδια τους.

Η ανάγνωσή μας:Ύστερα από τις συμμετοχές του σε αρκετές μετριότητες ο Ματ Ντέιμον εμπιστεύεται ξανά τις ικανότητες του για να ξεφύγει από την τυποποίηση. Με συμπρωταγωνιστή, συμπαραγωγό και συνσεναριογράφο τον Τζον Κρασίνσκι υπογράφει το τρίτο σενάριο στην καριέρα του, αναθέτοντας, όπως και στα προηγούμενα, τη σκηνοθεσία στον Γκας Βαν Σαντ στην τέταρτη συνολικά (O ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΓΟΥΙΛ ΧΑΝΤΙΝΓΚ, GERRΥ, ANAΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΡΕΣΤΕΡ) συνεργασία τους. Το φιλμ πριν την κυκλοφορία του πυροδότησε διαμάχη στην Αμερική, αφού η εξαγωγή φυσικού αερίου με τη συγκεκριμένη μέθοδο, το επονομαζόμενο fracking, έχει κατηγορηθεί ότι προκαλεί μόλυνση των υδάτων. Η ταινία δε βρήκε υποστηρικτές ούτε ανάμεσα στους κατοίκους της Πενσυλβάνια που θίχτηκαν επειδή παρουσιάζονται ως φιλοχρήματοι, ούτε μεταξύ των κολοσσών του ενεργειακού τομέα που κατηγόρησαν ότι πίσω από τη χρηματοδότηση της κρύβονται ξένα συμφέροντα. Όμως η ταινία δείχνει να έχει περισσότερο ανθρωποκεντρική κατεύθυνση και η πρόθεση των δύο σεναριογράφων ήταν να θίξουν τις τακτικές μάρκετινγκ των πολυεθνικών, παρά να δανειστεί το ύφος καταγγελίας ταινιών τύπου ΕΡΙΝ ΜΠΡΟΚΟΒΙΤΣ. Με την πείρα του ο Γκας Βαν Σαντ αφήνει διακριτικά την καλοδουλεμένη ιστορία του να ξεδιπλωθεί, παραμελώντας όμως τους δεύτερους ρόλους. Η τυπική παρουσία της Φράνσις Μακ Ντόρμαντ θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μία κίνηση αβρότητας του Ντέιμον για την επιλογή του στο ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΡΑΣΟΣ του συζύγου της Τζόελ Κοέν. Είτε ως country κριτική των καπιταλιστικών μεθόδων, είτε ως ένας ύμνος στην ατομική ιδιοκτησία, η συνειδητοποίηση και η ηθική μεταστροφή του ήρωα έρχονται την κατάλληλη στιγμή για να επιβεβαιώσουν ότι η γη της επαγγελίας υπάρχει μόνο μέσα μας.

Αξιολόγηση: 6/10

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ (DON KIKHOT)

ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ/102'/NEW STAR

Σκηνοθεσία: Γκριγκόρι Κόζιντσεφ

Ηθοποιοί: Νικολάι Τσερκάσοφ, Γιούρι Τολουμπέγιεφ, Λουντμίλα Κασιάνοβα

Ο μύθος: Ένας ονειροπόλος μεσήλικας ευγενής, παρασυρμένος από ηρωικές διηγήσεις φοράει μία πανοπλία και αυτοανακηρύσσεται ιππότης με σκοπό την υπεράσπιση των αδυνάτων. Συντροφιά με έναν χωρικό θα περιπλανηθεί στον κόσμο μένοντας παντοτινά πιστός στην αγαπημένη του.

Η ανάγνωσή μας: Όπως ακριβώς και ο Δον Κιχώτης ,το αξεπέραστο μυθιστόρημα του Θερβάντες, τέθηκε από τη δημοσίευση του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας και συγκίνησε σε όλες τις μορφές των παραστατικών και εικαστικών τεχνών, έτσι και για τον κινηματογράφο, τον προηγούμενο αιώνα, αποτέλεσε μία διαρκή πρόκληση. Ο Πάμπστ υπέγραψε την κορυφαία προπολεμική διασκευή το 1933, ο Ερίκ Ρομέρ γύρισε μία μικρού μήκους ταινία το 1965 και ο Άρθουρ Χίλερ το σκηνοθέτησε σε μορφή μιούζικαλ το 1972 με τους Πίτερ Ο' Τουλ και Σοφία Λόρεν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αποτέλεσε διακαή πόθο και άλλων σκηνοθετών όπως του Σεργκέι Αϊζενστάιν, του Όρσον Γουέλς και πιο πρόσφατα του Τέρι Γκίλιαμ που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν. Ο Γκριγκόρι Κόζιντσεφ γύρισε το 1957 την πρώτη έγχρωμη μεταφορά του μυθιστορήματος και έβαλε τα θεμέλια για ένα στυλ που θα τελειοποιούσε αργότερα με τον ΑΜΛΕΤ και το ΒΑΣΙΛΙΑ ΛΗΡ. Ο Ουκρανός δημιουργός αντιμετώπισε με πολύ σοβαρότερο ύφος τον Δον Κιχώτη και τον φαντάστηκε όχι μόνο ως λαϊκό ήρωα αλλά και ως έναν οραματιστή με υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, ταγμένο στις αρχές του ουμανισμού. Από το μεγάλο αριθμό των περιπετειών του κάνει υποχρεωτικά μία επιλογή, αλλά επιχειρεί και τολμηρές αλλαγές. Η περίφημη μονομαχία του Δον Κιχώτη με τους ανεμόμυλους έρχεται λίγο πριν το φινάλε και η Δουλτσινέα με σάρκα και οστά δίνει σε δύο σημεία το παρόν. Ο Γιούρι Τολουμπέγιεφ σκιτσάρει έναν πληθωρικό Σάντσο και ο Νικολάι Τσερκάσοφ (πρωταγωνιστής του Αϊζενστάιν στα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΙΕΦΣΚΙ και ΙΒΑΝ Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ) δίνει την τραγική φιγούρα ενός καθόλα αξιαγάπητου Δον Κιχώτη για τον οποίο ο Όρσον Γουέλς είχε κάποτε δηλώσει: «αν δεν μπόρεσε να σώσει τον κόσμο, κατάφερε τουλάχιστον να σωθεί ο ίδιος μέσα στον κόσμο του και αυτό είναι κάτι''.

Αξιολόγηση: 6/10

ΟΜΟΡΦΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ (BEAUTIFUL CREATURES)

ΗΠΑ/124'/ODEON

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λα Γκραβενές

Ηθοποιοί: Άλις Ένγκλερτ , Άλντεν Έχρενριτς, Τζέρεμι Άιρονς, Έμα Τόμσον

Ο μύθος: Ο έφηβος Έθαν αναζητεί την κατάλληλη ευκαιρία να εγκαταλείψει την ανιαρή γενέτειρα του. Η άφιξη ενός μυστηριώδους κοριτσιού στην κωμόπολη θα αναβάλλει τα σχέδια του και μαζί θα ανακαλύψουν το άγνωστο παρελθόν των οικογενειών τους.

Η ανάγνωσή μας: Η εφηβική λογοτεχνία συνεχίζει, με αμείωτους ρυθμούς, να τροφοδοτεί το Χόλιγουντ, όπως συμβαίνει με το μυθιστόρημα Όμορφα Πλάσματα που εκδόθηκε το 2009 , το πρώτο της σειράς που απαρτίζουν Τα Χρονικά των Κάστερ. Το γυναικείο δίδυμο των Κάμι Γκαρσία και Μάργκαρετ Στολ διαθέτει αρκετές έξυπνες ιδέες και μπολιάζει στο υλικό του επιρροές που περιλαμβάνουν από Τσαρλς Μπουκόφσκι μέχρι το τιμημένο με Πούλιτζερ Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια της Χάρπερ Λι. Γνωστός αλλά άνισος σεναριογράφος μυθιστορημάτων, ο Ρίτσαρντ Λα Γκραβενές έχει αφήσει εποχή με τις διασκευές του στα φιλμ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ του Τέρι Γκίλιαμ και ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ του Κλιντ Ίστγουντ, αλλά απογοήτευσε με το δικό του ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Σ' ΑΓΑΠΩ και το ΝΕΡΟ ΓΙΑ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ του Φράνσις Λόρενς. Η τέταρτη ταινία του καταφέρνει να εναρμονίσει το γοτθικό ύφος με τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα του Αμερικανικού Νότου, τονίζοντας την αξία του γενεαλογικού δέντρου στον καθορισμό της ταυτότητας και τα στεγανά μιας κλειστής κοινωνίας που περιθωριοποιεί ότι αδυνατεί να κατανοήσει. Το ρομαντικό στοιχείο είναι υπαρκτό αλλά όχι κυρίαρχο και το θέαμα σώζουν οι καλές στιγμές του πρώτου μέρους και τα ασυνήθιστα οπτικά εφέ. Ο Λα Γκραβενές «εξαφανίζει» το πατέρα του νεαρού, αφήνει αδιευκρίνιστη τη σχέση του με την Άμα που υποδύεται η Βαϊόλα Ντέιβις και επιμένει με τις σκηνές του αμερικανικού εμφυλίου που δε δένουν με το οπτικό στυλ που έχει επιλέξει. Το άφθαρτο πρωταγωνιστικό ζευγάρι έχει τις κατάλληλες υποκριτικές βάσεις. Η Νεοζηλανδή Άλις Ένγκλερτ είναι η κόρη της σκηνοθέτριας Τζέιν Κάμπιον και ο Άλντεν Έχρενριτς είχε την τύχη να είναι οι δύο πρώτοι του ρόλοι στα ΤΕΤRO και TWIX του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Οι Τζέρεμι Άιρονς και η Έμα Τόμσον στις χαρακτηριστικές εμφανίσεις τους επιβάλλονται με το κέφι και την εμπειρία τους.

Αξιολόγηση 4/10

ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ (KAPRINGEN)

ΔΑΝΙΑ/99'/FEELGOOD

Σκηνοθεσία: Τομπίας Λίντχολμ

Ηθοποιοί: Σόρεν Μάλινγκ, Γιόχαν Φίλιπ Άσμπαεκ, Νταρ Σαλίμ, Γκάρι Πόρτερ

Ο μύθος: Το πλήρωμα ενός πλοίου με σημαία Δανίας πέφτει θύμα Σομαλών πειρατών κι αρχίζει ένας κύκλος διαπραγματεύσεων ανάμεσα σ’ αυτούς και τη διοίκηση της εταιρείας

Η ανάγνωσή μας: Με τη μάστιγα της παγκόσμιας ναυτιλίας, την πειρατεία, ασχολείται ο Τομπίας Λίντχολμ, επηρεασμένος από δύο ανάλογα περιστατικά σε φορτηγά πλοία της πατρίδας του στον Ινδικό Ωκεανό. Η μοίρα των ομήρων γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, όχι των ειδικών, αλλά των πιο αποτελεσματικών στην επίτευξη οικονομικών στόχων. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ο διευθύνων σύμβουλος αναλαμβάνει να χειριστεί την υπόθεση αμέσως μετά από μία επικερδή συμφωνία. Με λιτό ύφος και κλινική συναισθηματική προσέγγιση ο Λίντχολμ απομονώνει την ίντριγκα αποκλειστικά σε δύο χώρους (πλοίο και έδρα της εταιρείας) και αφοσιώνεται στην καταγραφή ενός ανελέητου παζαριού μηδενικών εγγυήσεων. Είναι όμως απορίας άξιο πώς, αν και σεναριογράφος των δύο τελευταίων ταινιών του Τόμας Βίντερμπεργκ (SUBMARINO, ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ) και της τηλεοπτικής σειράς BORGEN, ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ που προβάλλεται αυτή την εποχή στη χώρα μας, περιορίζεται σε ένα τόσο πενιχρό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Με εξαίρεση τις τηλεφωνικές συνομιλίες πειρατών-διευθυντή, οι υπόλοιπες σκηνές είναι υποτυπώδεις και η δράση απουσιάζει σκόπιμα, αφού ο Δανός δημιουργός αποφεύγει να δείξει την εισβολή στο καράβι ή τη καταβολή των λύτρων. Δίχως σασπένς και με μία παρεξηγημένη αίσθηση του σινεμά βεριτέ το φιλμ κυλά ανιαρά με μία μόνο θλιβερή ανατροπή στο φινάλε. Ο Σόρεν Μάλινγκ, ξαφνικά, γνώριμος στο ελληνικό κοινό από τα σήριαλ ΤΗΕ KILLING , ΒΟRGEN και το φιλμ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ, συμβιβάζει την επιχειρηματική λογική και τη μέριμνα για την ανθρώπινη ζωή στο ψυχρό προφίλ του. Οι διαβουλεύσεις θα ολοκληρωθούν, όχι από την επέμβαση ενός σούπερ ήρωα, αλλά όταν τα εφοπλιστικά συμφέροντα συμμορφωθούν στις παράνομες απαιτήσεις, βάζοντας το χέρι βαθιά στην τσέπη, έστω και χωρίς την αίσια κατάληξη.

Αξιολόγηση: 4/10

ΞΗΜΕΡΩΜΑ (ΑGON)

AΛΒΑΝΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ-ΡΟΥΜΑΝΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ/106'/FILMTRADE

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Μπούντινα

Ηθοποιοί: Γκούλιεμ Κότορι, Μαρφίν Ταφάζ, Αντώνης Καφετζόπουλος

Ο μύθος: Με όνειρο να γίνει ζωγράφος, ο Βίνι ένας νεαρός Αλβανός έρχεται στην Ελλάδα και φιλοξενείται προσωρινά στο σπίτι του αδελφού του που προετοιμάζει το γάμο του με την κόρη ενός Έλληνα ιδιοκτήτη συνεργείου. Ο έρωτας του για μία Αλβανίδα πόρνη, που προστατεύει η μαφία, θα έχει ολέθριες συνέπειες.

Η ανάγνωσή μας: Παραφράζοντας τον ελληνικό τίτλο ΤΟ ΞΑΔΕΛΦΑΚΙ ΜΟΥ Ο ΒΙΝΙ, μιας παλιότερης ταινίας του Τζόναθαν Λιν, αυτό το φορτισμένο οικογενειακό δράμα θα μπορούσε άνετα να λέγεται ΤΟ ΑΔΕΛΦΑΚΙ ΜΟΥ Ο ΒΙΝΙ. Αρχίζει σαν την παραβολή μίας αδελφικής σχέσης, γρήγορα όμως εξελίσσεται στο χρονικό των κατορθωμάτων ενός εισαγόμενου υπόκοσμου με φόντο τη Θεσσαλονίκη. Ο Αλβανός σκηνοθέτης δεν κρύβει, όπως προδίδει και ο πρωτότυπος τίτλος, το θαυμασμό του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την τραγωδία ταυτόχρονα, όμως υιοθετεί πολλά από τα κουσούρια του ελληνικού κινηματογράφου. Δυστυχώς η κινηματογραφική του γλώσσα είναι πρωτόγονη και οι φιλοδοξίες του ρέπουν προς το τηλεοπτικό prime time της γειτονικής χώρας ή και της δικής μας, όταν το κοινό βαρεθεί τις τουρκικές σειρές. Πάντως έχει το θάρρος να φωτογραφίζει όλα τα μειονεκτήματα των συμπατριωτών του, έτσι όπως τα έχει κωδικοποιήσει η ελληνική κοινωνία από την εικοσαετή και πλέον παρουσία τους στη χώρα μας και υπενθυμίζει ότι αυτό το κακοκουρδισμένο σύμπαν κινείται στις παρυφές της εγχώριας πραγματικότητας. Ο Μπούτινα, με ουσιαστικές προσδοκίες την ψυχαγωγία των ομοεθνών του στην Ελλάδα, δεν αποφεύγει τις σεναριακές αυθαιρεσίες, το αδέξιο μοντάζ και τις ερασιτεχνικές ερμηνείες, με εξαίρεση τον Αντώνη Καφετζόπουλο που, έπειτα από έναν Αλβανό αδελφό στο ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ του Φίλιππου Τσίτου, αποκτάει τώρα έναν Αλβανό γαμπρό.

Σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσε να είναι το κατάλληλο παράδειγμα όταν αναφερόμαστε σε επωφελείς και καλλιτεχνικά φιλόδοξες συμπαραγωγές ταινιών με άλλες χώρες. Όσο για τον αλβανικό κινηματογράφο, όλα μαρτυρούν ότι αργεί ακόμη να ξημερώσει.

Αξιολόγηση: 2/10

ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ (ΤΑBU)

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΒΡΑΖΙΛΙΑ/118'/SEVEN FILMS & SPENTZOS FILM

Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Γκόμεζ

Ηθοποιοί: Τερέζα Μαντρούγκα , Λάουρα Σοβεράλ, Άννα Μορέιρα

Ο μύθος: Μία ογδοντάχρονη ζητάει τη βοήθεια της υπηρέτριάς της και μίας συνταξιούχου γειτόνισσας, προκειμένου να συναντήσει έναν άνδρα με τον οποίο μισό αιώνα νωρίτερα, την εποχή του αποικιακού πολέμου στη Πορτογαλία, είχε συνάψει μία μυστική συμφωνία.

Η ανάγνωσή μας: Χωρισμένο σε δύο μέρη, που έχουν ως συνδετικό κρίκο την ίδια γυναίκα στα γηρατειά και τη νεότητά της, το φιλμ του Μιγκέλ Γκόμεζ προϋποθέτει το μέγιστο της υπομονής του θεατή. Η Αουρόρα ζει μαζί με την υπηρέτριά της και τυγχάνει της φροντίδας της γειτόνισσας, Πιλάρ, μίας μεσήλικης που της δείχνει μία ανεξήγητη αδυναμία. Έχεις την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα σχόλιο στο ζήτημα της γυναικείας μοναξιάς στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον με ηρωίδες προχωρημένης ηλικίας, αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως, ακριβώς, φαίνονται. Το πάθος για τον τζόγο, ο καθολικισμός και οι επιθανάτιες επιθυμίες συνθέτουν ένα εκκεντρικό χαρμάνι επιβαρυμένο από τις αποικιοκρατικές ενοχές που ο Πορτογάλος σκηνοθέτης κινηματογραφεί με ελλειπτικό τρόπο και πεσιμιστική διάθεση. Στο δεύτερο μέρος, ο χρόνος γυρίζει πίσω στο παρελθόν της Αουρόρα και στην παράνομη σχέση της με έναν άντρα στην Αφρική. Εδώ ο Μιγκέλ Γκόμεζ ζηλεύει τη δόξα του Μισέλ Χαζαναβίσιους και του αριστουργηματικού ΤΗΕ ΑRTIST με ένα ρομάντζο σε εξωτικό φόντο για να βροντοφωνάξει, σε όσους δεν το αντιλήφθηκαν, ότι είναι ένας εστέτ δημιουργός. Η ηχοληψία μας αφήνει ν’ ακούσουμε όλους τους φυσικούς ήχους και τη μουσική, αλλά δεν υπάρχουν διάλογοι, ούτε βέβαια αισθητική ή νοηματική ταύτιση με το κινηματογραφικό πρότυπό του. Αν συνδέει κάτι τα δύο ανομοιογενή, σε φόρμα και αναζητήσεις, τμήματα της ταινίας, δεν είναι τόσο η κεντρική ηρωίδα, όσο το μαυρόασπρο φιλμ και το εξουθενωτικό voice-over, που εκφωνεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Μπορεί να μην πείθει για τις προθέσεις και τις ικανότητές του, αλλά όσοι γλιτώσετε από το ταλέντο του στον υπνωτισμό θα μάθετε την ορθογραφία των δώδεκα μηνών στα πορτογαλικά, που εφιστούν την προσοχή μας χωρίς προφανή λόγο, όπως άλλωστε και η ίδια η ταινία.

Αξιολόγηση:3/10

ΜΑΝ ΑΤ SEA

EΛΛΑΔΑ/92'/

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γιάνναρης

Ηθοποιοί: Αντώνης Καρυστινός, Θεοδώρα Τζήμου, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης

Ο μύθος: Ένα ζευγάρι, έπειτα από το θάνατο του γιου τους και το μακροχρόνιο χωρισμό τους, θα ξανασυναντηθεί σε ένα δεξαμενόπλοιο τη μέρα που ο σύζυγος σώζει τριάντα έφηβους μετανάστες που ναυάγησαν μεσοπέλαγα. Η γυναίκα του και τα μέλη του πληρώματος αποκτούν ιδιαίτερους δεσμούς με κάποιους από τους διασωθέντες.

Η ανάγνωσή μας: Τα γυρίσματα της ταινίας, το 2010, είχαν καλυφθεί από τον Τύπο με τυμπανοκρουσίες και εκτενή ρεπορτάζ και το Φεβρουάριο του 2011 προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου βρήκε αρνητική ανταπόκριση. Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης αποφασίζει τότε να αλλάξει το μοντάζ (στο φιλμ έχουν δουλέψει τέσσερις μοντέρ!), μία αμφιλεγόμενη επιλογή (την οποία κάποιοι ονόμασαν σεβασμό στη γνώμη κριτικών και κοινού), που προδίδει την έκδηλη ανασφάλεια του δημιουργού. Με το νέο μοντάζ, το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, το φιλμ παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και μετά μπήκε στα συρτάρια μέχρι την τωρινή του έξοδο σε μία μόνο αίθουσα, ως ανεξάρτητη παραγωγή. Έστω κι απότομα, ο Γιάνναρης μας εισάγει στο κλειστοφοβικό κλίμα ενός πλοίου όπου η περισυλλογή κάποιων λαθρομεταναστών θα διαταράξει τη σχέση του πλοιάρχου με τη σύζυγό του, που συνταξιδεύει, καθώς και με το πλήρωμα. Το μεταναστευτικό είναι, σε μία ακόμη ταινία του, σε πρώτο πλάνο με μία λιγότερο δογματική στάση υπεράσπισης των αναξιοπαθούντων και κρατώντας αποστάσεις από τα εκβιαστικά διλήμματα προς τους σωτήρες της Δύσης, που έθετε στο παρελθόν. Ο συμβολισμός αναφορικά με τη νεανική ηλικία των μεταναστών παραμένει ακατάληπτος, όχι, όμως, και η σύγκρουση που οδηγεί τη σχέση τους με τα μέλη του πληρώματος, ρήξη άλλωστε που είχαμε ξαναδεί και στο ΟΜΗΡΟΣ, μία προηγούμενη δουλειά του. Όμως, παρά τη σταδιακή ένταση που εμποτίζει τις εικόνες του, το ΜΑΝ AT SEA δεν έχει το υπόβαθρο ούτε για ένα κοινωνικό δράμα, ούτε για ένα θρίλερ που στην καρδιά του θα χτυπήσει μία ανταρσία. Ο Αντώνης Καρυστινός και η Θεοδώρα Τζήμου (στην τέταρτη παρουσία της σε ταινία του σκηνοθέτη) αφήνονται αβοήθητοι σε αυτό το ναρκισσιστικό ταξίδι που ολοκληρώνεται με μία απερίγραπτη σκηνή που εξισώνει υπαίτιους και θύματα, φέρνοντας τον όποιο προβληματισμό στα όρια του γκροτέσκο.

Αξιολόγηση: 4/10

BARBIE: Η ΜΠΑΛΑΡΙΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΠΟΥΕΝΤ (ΒΑRBIE IN THE PINK SHOES)