Πνιγμένες, απεγνωσμένες φωνές που τολμούν να διεκδικήσουν την αλήθεια και τη διαφορετικότητά τους βρίσκονται στο επίκεντρο της βραβευμένης με Oscar ταινίας Μoonlight. Βρίσκουν, όμως, μπροστά τους τα τείχη του αποκλεισμού και της προκατάληψης.

Ο Barry Jenkins, σκηνοθέτης και σεναριογράφος σ’ αυτή τη βιωματική και δραματικά επίκαιρη ταινία με τις έντονες συναισθηματικές αποχρώσεις, θυμίζει ότι δεν είναι εύκολο πράγμα να μεγαλώνει ένα παιδί –ο Chiron– σ’ ένα λούμπεν περιβάλλον στη σκιά της φτώχειας, της κοινωνικής και οικογενειακής βίας και των ναρκωτικών. Όταν προσπαθήσει να ξεμυτίσει από το σκοτάδι της ντουλάπας, αναζητώντας τη θέση του στον κόσμο και την έκφραση και αποδοχή της γκέι διαφορετικότητάς του, βρίσκει απέναντί του ένα macho κοινωνικό περίγυρο τοξικής αρρενωπότητας που έχει παγιωμένη μια αρνητική πρόσληψη της ετερότητάς του. Και επιπλέον δυστροπεί και εχθρεύεται ό,τι είναι ασυνήθιστο ή «ξεστρατίζει». O νεαρός νιώθει μετέωρος και αθωράκιστος, εσωτερικά και εξωτερικά. Η κοινωνία, ερήμην του, τον έχει ήδη ταξινομήσει και φυλακίσει στο κελί της σιωπής, της αποξένωσης, του φόβου και της ενοχής. Παραδίδοντάς τον στην αγριάδα της χοντρής πλάκας, του κραξίματος, του στιγματισμού και του bullying που καταστρέφει ζωές, νιάτα και προσωπικότητες.

Η ταινία Μoonlight δεν έχει μόνο εξοντωτικούς και καθηλωτικούς slang διαλόγους που υποβάλλουν και εννοούν πολύ περισσότερα απ’ όσα λέγονται. Διαφέρει από την αντιρατσιστική καταγγελτικότητα πολλών προηγούμενων ταινιών ή ακόμα από τις πιο σύγχρονες ταινίες αντιρατσιστικής οργής και  απόγνωσης του Spike Lee. Συστήνει μια νέα, φρέσκια οπτική τόσο για την επώδυνα κατακτημένη συνείδηση της διαφορετικότητας όσο και για το φυλετικό ζήτημα, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, την queer ταυτότητα και τις διακρίσεις. Ανατέμνει και φωτίζει το τραχύ και ζοφερό σύμπαν ενός γκέτο Αφροαμερικανών στο Μαιάμι σε όλη του την πολυπλοκότητα και όλες του τις αντιφάσεις. Eδώ αντέχουν και αναπαράγονται ισχυρές προκαταλήψεις και παραδοσιακά πρότυπα αρρενωπότητας. Σ’ ένα τέτοιο σκληρό και βεβαρημένο περιβάλλον τα ζητήματα φύλου, φυλής και σεξουαλικού προσανατολισμού παραμένουν αξεχώριστα και εξαιρετικά επώδυνα.

Η καθόλου τυχαία προβολή της φανερής ή υποβόσκουσας βίας στην ταινία δεν προδίδει μόνο τον παραλογισμό της. Αποκαλύπτει τα προβλήματα που τη γεννούν και τους ανοιχτούς λογαριασμούς της με την ομοφοβία, τον ρατσισμό και τις διακρίσεις. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα τραυματική βία που δεν αφορά σ’ ένα άτομο αλλά σ’ ένα πλέγμα σχέσεων, στρεβλών ιδεών και προκαταλήψεων που οδηγούν σε εκρήξεις παρασύροντας στο πέρασμά της αθώους και φταίχτες.

Ο Άριστος Τσιάρτας είναι νομικός και εργάζεται ως επικεφαλής της Εθνικής Αρχής κατά των Διακρίσεων της Κύπρου.

Twitter