Με την τελευταία ταινία του Café Society, ο Γούντι Άλεν μας μεταφέρει στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1930, προβάλλοντας τη ματαιοδοξία της σόου μπιζ αλλά και την ενδογενή ανθρώπινη σύγκρουση ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.

Πρόκειται για ένα φιλμ άρτιας παραγωγής, καλοφτιαγμένης πλοκής, περιγραφικών πλάνων και χαλαρού ρυθμού. Η ταινία βασίζεται πολύ στους χαρακτήρες της, στο σχολιαστικό voice over, σήμα κατατεθέν των ταινιών του σκηνοθέτη, και στην πλούσια εμπειρία του από το χώρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας πάνω στην οποία δομεί το σενάριό του.

Αυτά εξάλλου αποτελούν και τα δάνεια του σκηνοθέτη από το μυθιστόρημα: η ανάπτυξη πολλών χαρακτήρων που ολοκληρώνονται δραματικά, αλλά επίσης δημιουργούν την τοιχογραφία της εποχής, και οι επιστολές που ανταλλάσει ο πρωταγωνιστής με μια συγγενή του, ως παραλλαγή του voice over.

Η ταινία δείχνει ότι την πιο διάσημη κινηματογραφική βιομηχανία του κόσμου, το Χόλιγουντ, δεν την ενδιαφέρει η τέχνη του κινηματογράφου αλλά η «κοινωνική δικτύωση», οι κοσμικές εκδηλώσεις, οι επαφές, το «socializing». Αυτό, μάλιστα, γίνεται σε τέτοιο βαθμό που χάνεται τελικά ο στόχος, που είναι η ίδια η καλλιτεχνική πορεία.

Οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές της ταινίας, ο Μπόμπι και η Βόνι, εξοστρακίζονται από την ορμή του συστήματος σε άλλα μονοπάτια. Ο Μπόμπι, που θέλει να μπει στη βιομηχανία του σινεμά, δεν ασχολείται ποτέ με ταινίες και καταλήγει να διευθύνει ένα διάσημο καφέ. Η Βόνι, που είχε τα φόντα να γίνει ηθοποιός, καταφέρνει απλά να γίνει από γραμματέας του μεγαλοατζέντη αφεντικού της, σύζυγός του.

Δεν υπάρχει τίποτε το κωμικό σε αυτή την προοδευτική έκπτωση των πρωταγωνιστών της ταινίας, η οποία λουστράρεται με τη λάμψη της επιτυχίας. Παρόλο που επικρατεί, και σε αυτή την ταινία του Γοίντι Άλεν, μια γενική αίσθηση κωμικής αναρχίας, δεν θα βρει εδώ ο θεατής το σπαρταριστό χιούμορ παλαιότερων εποχών.

Η ταινία ωστόσο δεν μένει μόνο στο να καταγγείλει τη ματαιότητα της σόου μπιζ, αλλά τη χρησιμοποιεί για να υποβάλλει τον προβληματισμό της αναφορικά με τη διάσταση ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική, το όνειρο και την πραγματικότητα.

Σε αντίθεση με το Πορφυρό ρόδο του Καΐρου (1985), όπου η πρωταγωνίστρια επιλέγει το όνειρο αντί για την πραγματικότητα και τελικά απογοητεύεται, οι πρωταγωνιστές αυτής της ταινίας επιλέγουν να είναι πραγματιστές. Δεν καταφέρνουν, ωστόσο, να εξορίσουν από τη ζωή τους το όνειρο. Στο τέλος της ταινίας, η ανεκπλήρωτη επιθυμία θα επιμένει να τους υπενθυμίζει την παρουσία του.

Στο πλαίσιο της σύγκρουσης του συναισθήματος με τη λογική, ο σκηνοθέτης εντάσσει και την αντίθεση ανάμεσα στον λαμπερό και ματαιόδοξο κόσμο του Χόλιγουντ και τον παράνομο, αλλά αυθεντικό κόσμο του Μπρονξ.

Η ταινία μπορεί κάποια στιγμή να κουράσει, καθώς αυτό που παρακολουθούμε μοιάζει να είναι ένα «κομμάτι ζωής» με όλες τις μικρές λεπτομέρειες και την έλλειψη οικονομίας που μπορεί να σημαίνει αυτό.

Παρ’ όλα αυτά, είναι εξαιρετικές ορισμένες σεκάνς, οι οποίες καταργούν τον μυθοπλαστικό χρόνο και δίνουν την αίσθηση ότι εξελίσσονται σαν να μην υπήρχε η διαμεσολάβηση της κάμερας. Μία τέτοια είναι η πρώτη συνάντηση του Μπόμπι με τη Βερόνικα, κατά τη διάρκεια της οποίας τη φλερτάρει.

Twitter