fbpx

NEEΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

του Νίκου Νικολαΐδη 

Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου στις 8 το βράδυ το Ινστιτούτο Γκαίτε φιλοξενεί τον Νορβηγό συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας Τζο Νέσμπο. Ο δημιουργός του ντετέκτιβ Χάρι Χόλε έχει πουλήσει περισσότερα από 14 εκατομμύρια αντίτυπα και τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε σαράντα γλώσσες, ενώ φέτος έγινε γνωστότερος και στους σινεφίλ αφού το βιβλίο του ΗΕΑDHUNTERS μεταφέρθηκε στο σινεμά, σε μια ταινία που είδαμε πριν από μερικούς μήνες και στη χώρα μας, με τον τίτλο ΚΥΝΗΓΟΙ ΚΕΦΑΛΩΝ. Φήμες που δεν έχουν επιβεβαιωθεί επίσημα αναφέρουν ότι το μυθιστόρημά του SNOWMAN θα σκηνοθετήσει για τη μεγάλη οθόνη ο Μάρτιν Σκορσέζε. Ο Νέσμπο θα μιλήσει για το έργο του και θα απαντήσει στις ερωτήσεις των θαυμαστών του. Παράλληλα, το 18ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote» μπαίνει στην τελική του ευθεία με ενδιαφέρουσες πρεμιέρες της νέας σεζόν και σπάνιες δημιουργίες μέσα από τα αφιερώματά του.

NEEΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ  Ο ΚΑΙΣΑΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ (CESARE DEVE MORIRE)

ITAΛΙΑ/76'/ΑΜΑ FILMS

Σκηνοθεσία: Πάολο Ταβιάνι, Βιτόριο Ταβιάνι

Ηθοποιοί: Τα ζιοβάνι Αρκούρι, Σαλβατόρε Στριάνο, Κόσιμο Ρέγκα

Ο μύθος: Οι κρατούμενοι στη φυλακή Ρεμπίγια της Ρώμης προετοιμάζουν το ανέβασμα της παράστασης Ιούλιος Καίσαρας από το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ.

Η ανάγνωσή μας: Με μισό αιώνα καριέρας οι αδελφοί Ταβιάνι έχουν όλη τη σοφία και την πολυτέλεια να κεντρίζουν την περιέργεια των θεατών με τη θεματολογία τους όπως με συμβαίνει με την τελευταία τους δημιουργία που τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου. Με κατασταλαγμένη άποψη και τη ζωντάνια νέων σκηνοθετών στήνουν ένα λιτό και απογυμνωμένο δράμα που ενώνει σε μία ενιαία φόρμα το θέατρο, τη ντοκιμαντεριστική γραφή και τη μυθοπλαστική αφήγηση. Ως ηθοποιούς χρησιμοποιούν κρατούμενους, ακόμα και καταδικασμένους σε θάνατο, για τους οποίους ακολουθούν την ίδια διαδικασία που τηρούν και για τους επαγγελματίες. Η αρχή γίνεται με το κάστινγκ, ακολουθεί η ανάγνωση και διδαχή του κειμένου κι έπειτα ξεκινούν οι πρόβες. Η κάμερα εγκαθίσταται σε όλους τους χώρους της φυλακής –την αυλή, τη βιβλιοθήκη και τα κελιά– καταγράφοντας όχι μόνο την καλλιτεχνική διεργασία αλλά και τις συναισθηματικές αντιδράσεις των κρατουμένων από αυτή την εμπειρία στον υπόλοιπο χρόνο τους. Οι Ταβιάνι επαναπροσδιορίζουν πτυχές του έργου του Σαίξπηρ στο αποπνικτικό πλαίσιο ενός σωφρονιστικού καταστήματος και εκθέτουν με οξυδέρκεια την απελευθερωτική δύναμη της τέχνης για αυτούς τους ανθρώπους του περιθωρίου. Ο Ιούλιος Καίσαρας συνοψίζει μια δέσμη από θέματα όπως το μίσος και η δολοπλοκία, η πίστη και η προδοσία, οι ηθικοί κώδικες και η φύση του εγκλήματος που βρήκαν αντιστοιχίες με το παρελθόν των κρατουμένων ή σχετίζονται με το λόγο της κάθειρξής τους. Το φιλμ αρχίζει και κλείνει με την παράσταση σε έγχρωμο φόντο, όμως όλη η προετοιμασία δίνεται σε ένα ασπρόμαυρο φλας μπακ που δίνει μια υποβλητική γοητεία και μια νεορεαλιστική θύμηση στο εγχείρημα. Ο καθένας από τους ηθοποιούς-φυλακισμένους αφήνεται να αποδίδει το κείμενο με τη δική του διάλεκτο, χρησιμοποιεί το αληθινό του όνομα για τις ανάγκες της ταινίας και το πάθος τους για τη συγκεκριμένη προσπάθεια τους οδηγεί σε αξιοζήλευτες ερμηνείες εφάμιλλες καταξιωμένων ηθοποιών. Ο Καίσαρας πεθαίνει ξανά στον πιο τραγικό και απροσδόκητο χώρο και οι Ταβιάνι με ουμανιστική διάθεση και πνευματώδες ύφος στοχάζονται πάνω στην επικοινωνιακή ισχύ της τέχνης και τον τρόπο που εναγκαλίζεται τη ζωή και το θάνατο.

Αξιολόγηση: 6/10

Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΠΟΛΗ (DΟ ΝΟΤ FORGET ME ISTANBUL) Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΠΟΛΗ (DΟ ΝΟΤ FORGET ME ISTANBUL)

TOYΡΚΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ/118'/FEELGOOD

Σκηνοθεσία: Στέργιος Νιζήρης, Ζοζεφίνα Μαρκαριάν, Άιντα Μπέγκιτς, Χάνι Αμπού-Ασάντ, Ομάρ Σαργκάουι, Στέφαν Αρσενίεβιτς,Έρικ Ναζαριάν

Ηθοποιοί: Χιάμ Αμπάς, Μίρα Φουρλάν, Γιώργος Συμεωνίδης, Αμίρ Χλεχέλ

Ο μύθος: Ένας Έλληνας έμπορος πέφτει θύμα εξαπάτησης και αναγκάζεται μέχρι να πάρει τα χρήματά του να φιλοξενηθεί στο σπίτι μιας Τουρκάλας χήρας – Νιζήρης. Μια τουρίστρια από τη Σερβία αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός νεαρού τον χαμένο της γιο – Αρσενίεβιτς. Ένας Παλαιστίνιος συγγραφέας συναντά στην Πόλη την Ισραηλινή ερωμένη του – Σαργκάουι. Μια νεαρή ηθοποιός κάνει πρόβες τον Οθέλλο με τη βοήθεια της σερβιτόρας του ξενοδοχείου για τις ανάγκες μιας οντισιόν – Μπέγκιτς. Μια ηλικιωμένη από τη Συρία που επισκέπτεται την αδελφή της χάνεται καθ’ οδόν προς το ξενοδοχείο της – Αμπού-Ασάντ. Ένας Αρμένιος μουσικός επιστρέφει στη γενέτειρά του για μια συναυλία – Ναζαριάν. Ο Πέτρος Μάρκαρης επισκέπτεται την πολυκατοικία όπου ζούσε και στην οποία συμπτωματικά κατοικεί και ο Τούρκος σκηνοθέτης Χουσεϊν Καράμπεϊ-Μαρκαριάν.

Η ανάγνωσή μας: Μια σπονδυλωτή ελληνοτουρκική συμπαραγωγή με έξι σκετς μυθοπλασίας και ένα ντοκιμαντέρ από επτά σκηνοθέτες που προέρχονται από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή γύρω από τη γοητεία που ασκεί ακόμα και σήμερα η Κωνσταντινούπολη. Στα παράδοξα της παραγωγής είναι ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα του κόσμου όπου η ταινία έχει διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες ως τώρα και ότι δε σκηνοθετεί ούτε ένας Τούρκος σκηνοθέτης, γεγονός που κάτι ίσως υποδηλώνει. Η ταινία ανοίγει και κλείνει με τους δύο Έλληνες δημιουργούς. Ο Στέργιος Νιζήρης (ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΓΕΙΡΑΣ;) δυστυχώς υπογράφει την πιο φτωχή στη σύλληψη και προβληματική στην ανάπτυξή της ιστορία και το χαρισματικό πρωταγωνιστικό ζεύγος του μένει αναξιοποίητο στα γρανάζια μιας γλωσσικής ασυνεννοησίας. Η Ζοζεφίνα Μαρκαριάν σκηνοθετεί την επιστροφή του πατέρα της σε ένα αποσπασματικό φιλμ τεκμηρίωσης που μοιάζει καθαρά συμπληρωματικό. Ο Έρικ Ναζαριάν στην έκτη ιστορία ξύνει την πληγή της γενοκτονίας των Αρμενίων με λιτότητα αλλά και φλυαρία. Ο Ισραηλινός Χάνι Αμπού-Ασάντ (ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΡΑ) στο πέμπτο επεισόδιο εμπνέεται από την ανάλογη αληθινή ιστορία της μητέρας και της θείας του που δικαιολογούν τις σεναριακές ατέλειες και το έντονα χιουμοριστικό ύφος του. Η Βόσνια Άιντα Μπέγκιτς (ΤΟ ΧΙΟΝΙ) στο τέταρτο σκετς ασκεί ένα έξυπνο σχόλιο πάνω στην υποκριτική τέχνη και τη σκηνοθετική καθοδήγηση, όμως η Κωνσταντινούπολη απουσιάζει εντελώς από την απόπειρά της. Ο Δανός παλαιστινιακής καταγωγής Ομάρ Σαργκάουι (ΠΟΡΕΥΣΟΥ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΖΑΜΙΛ) παρακολουθεί με τελετουργικό ύφος τη λεπτή κλωστή που χωρίζει το ερωτικό πάθος από το φυλετικό μίσος στη σχέση ενός Παλαιστίνιου και μιας Ισραηλινής, με εξαιρετική φωτογραφία και μουσική επένδυση. Ο 35χρονος Σέρβος Στέφαν Αρσενίεβιτς δίνει τα διαπιστευτήρια ενός προικισμένου δημιουργού στο δεύτερη και κορυφαία ιστορία, που αναμοχλεύει το τραύμα του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Παράλληλα αποτίει φόρο τιμής στο μοναδικό ένστικτο της μητρότητας με μια πληθωρική σκηνοθεσία που εκμεταλλεύεται υποδειγματικά την πόλη και κατευθύνοντας μοναδικά την Κροάτισσα ηθοποιό Μίρα Φουρλάν σε μια σπαρακτική ερμηνεία.

Αξιολόγηση: 6/10

COSMOPOLIS COSMOPOLIS

ΓΑΛΛΙΑ-ΚΑΝΑΔΑΣ-ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ/109'/VILLAGE

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ

Ηθοποιοί: Ρόμπερτ Πάτινσον, Ζιλιέτ Μπινός, Πολ Τζιαμάτι, Σαμάνθα Μόρτον, Ματιέ Αμαλρίκ

O μύθος: Ο νεαρός πολυεκατομμυριούχος Έρικ Πάκερ διασχίζει με μια λιμουζίνα τους δρόμους της Νέας Υόρκης που έχουν φρακάρει από την άφιξη του Αμερικανού προέδρου και το θάνατο ενός τραγουδιστή. Πριν και μετά την επίσκεψή του σε ένα κουρείο θα συναντηθεί με διάφορα πρόσωπα, από τη σύζυγό του και την ερωμένη του μέχρι το γιατρό που τον εξετάζει στο ημερήσιο τσεκ απ και τον οικονομικό του σύμβουλο.

Η ανάγνωσή μας: Το βιβλίο του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα Ντον ντε Λίλο που εκδόθηκε το 2003 χαρακτηρίστηκε στην εποχή του ως μια νέα ερμηνεία της Οδύσσειας του Τζόις μεταφερμένης στη Νέα Υόρκη του 2000 και δεν έτυχε κριτικής αποδοχής. Η λογοτεχνία τροφοδοτεί σταθερά τη φιλμογραφία του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ ήδη από τη δεκαετία του '80, με τη ΝΕΚΡΗ ΖΩΝΗ, βασισμένη σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ και το φιλμ ΟΙ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΙ των Μπάρι Γουντ και Τζακ Γκίσλαντ, προχωρώντας στα χρόνια του '90 με το ΓΥΜΝΟ ΓΕΥΜΑ, εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Μπάροουζ, και το CRASH, από το ομότιτλο έργο του Τζέιμς Μπάλαρντ μέχρι το SPIDER του 2002, που στηρίχθηκε σε βιβλίο του Πάτρικ ΜακΓκράθ. Η εικόνα ενός κόσμου που καταρρέει την οποία παρουσιάζει το μυθιστόρημα αποδείχτηκε την τελευταία δεκαετία προφητική και το COSMOPOLIS απέκτησε έναν επίκαιρο χαρακτήρα τον οποίο επέβαλε η διεθνής συγκυρία. Αν και δεν αποτελεί την ιδανική επιλογή για μια κινηματογραφική προσέγγιση, ο τολμηρός Κρόνεμπεργκ αποδέχτηκε την πρόκληση για ένα ιδιόρρυθμο δοκίμιο πάνω στο τέλος του καπιταλισμού κινηματογραφημένο στο μεγαλύτερο μέρος του σε ένα αυτοκίνητο, όπως είχε κάνει στο αριστουργηματικό CRASH δεκαέξι χρόνια νωρίτερα. Με νωχελικά τράβελινγκ της λιμουζίνας που διασχίζει τους δρόμους καλλιεργεί το κλίμα της διάλυσης και της διαφαινόμενης απειλής για τη ζωή ενός απομονωμένου και σνομπ κροίσου που θορυβείται μόνο όταν οι νομισματικές ισοτιμίες παύουν να τον ευνοούν. Ο Καναδός δημιουργός υιοθετεί ένα ψυχρό ύφος αφήγησης, η ένταση είναι βραδυφλεγής και το φιλμ δομείται στο μοτίβο των αλλεπάλληλων συναντήσεων που έχει ο βασικός ήρωας σε αυτό το απρόβλεπτο εικοσιτετράωρο. Με την απόφασή του να μην επέμβει ιδιαίτερα στους διαλόγους του βιβλίου είναι σαν να εναποθέτει όλες τις προσδοκίες του στην κλάση και το ταμπεραμέντο των ηθοποιών του. Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι η πιο ειρωνική επιλογή του Κρόνεμπεργκ εδώ και πολλά χρόνια, αφού η στείρα φωτογένειά του σίγουρα θα τον αποξενώσει από ένα τμήμα της προσωπικής του fanbase. Ο Πολ Τζιαμάτι στο ρόλο του απελπισμένου απολυμένου υπαλλήλου δικαιώνει με άνεση ότι ορθά επιλέχθηκε για την απαιτητική τελική σκηνή και η Σαμάνθα Μόρτον είναι η σπουδαιότερη ερμηνευτικά επιβάτιδα του αυτοκινήτου. Η διασταύρωση του προσωπικού και ερμητικού σινεμά του Κρόνεμπεργκ με την συγκεχυμένη πολιτική αλληγορία της πένας του Ντε Λίλο δεν απέφερε κάποια κοσμογονική αλλαγή.

Αξιολόγηση: 5/10

LOOPER, ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ (LOOPER) LOOPER, ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ (LOOPER)

ΗΠΑ-ΚΙΝΑ/118'/ ODEON

Σκηνοθεσία: Ράιαν Τζόνσον

Ηθοποιοί: Μπρους Γουίλις, Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, 'Εμιλι Μπλαντ, Τζεφ Ντάνιελς, Πολ Ντέινο

Ο μύθος: Το έτος 2042 ο Τζο εργάζεται ως επαγγελματίας δολοφόνος για λογαριασμό της μαφίας. Σκοπός του να εκτελεί πράκτορες από τη Σανγκάη του 2072 τους οποίους τα αφεντικά τους έχουν στείλει πίσω στο χρόνο. Σε μια αποστολή ανακαλύπτει ότι το επόμενο θύμα του είναι ο μελλοντικός του εαυτός και αποφασίζει να παραβεί τις εντολές.

Η ανάγνωσή μας: Τέσσερα χρόνια μετά το αδιέξοδο και χαοτικό ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΠΛΟΥΜ, ο Ράιαν Τζόνσον δοκιμάζει τις δυνάμεις του στο είδος της περιπέτειας με στοιχεία φαντασίας, σε μια πολλοστή εκδοχή του κυνηγημένου ήρωα που παγιδεύεται σε δύο διαφορετικές χρονικές διαστάσεις. Στην πραγματικότητα το ταξίδι στο χρόνο που πραγματεύεται η ταινία είναι κυρίως μια φιλολογική παραπομπή, αφού ο Τζόνσον προτιμάει να κινηματογραφήσει μόνο το παρόν της ιστορίας (το 2042), με δύο φίλους και εκτελεστές, τον Σεθ (Πολ Ντέινο) και τον Τζο (Γκόρντον-Λέβιτ) να αναλαμβάνουν να αποτελειώσουν τους ξοφλημένους εαυτούς τους. Ο μεν πρώτος αντιμετωπίζει με οίκτο το θύμα του, το οποίο αφήνει να του ξεφύγει, και ο δεύτερος θα κινδυνεύσει όταν η γηρασμένη εκδοχή του (Μπρους Γουίλις) αποδειχτεί... πολύ σκληρός για να πεθάνει και αποδράσει. Ο σχεδιαστής παραγωγής Εντ Βερό φαντάστηκε με ελάχιστες αλλαγές σε σχέση με τη σύγχρονη εποχή τον κόσμο του 2042 προσθέτοντας σποραδικά κάποιο εφέ ή γκάτζετ για να προσδώσει μια φουτουριστική πινελιά. Οι σκηνές δράσης είναι σχετικά λίγες, με τον Αμερικανό σκηνοθέτη να εμπιστεύεται τα γυμνά ηλιόλουστα αγροκτήματα της Λουιζιάνα ως κοντράστ στη sci-fi οπτική του φιλμ και το λειτουργικό μοντάζ του Μπομπ Ντάκσεϊ να συμβάλλει στο στυλιζάρισμα της περιορισμένης βίας. Ως σκηνοθέτης-σεναριογράφος και των τριών ταινιών του ο Τζόνσον επιδιώκει κάθε φορά να εντυπωσιάσει με τη συγγραφική του πρωτοτυπία, που τη βασίζει σε μια φαινομενικά περίπλοκη και ελαφρώς δυσνόητη ιστορία. Ο αρχηγός της μαφίας απευθυνόμενος στον Τζο του λέει κάποια στιγμή ότι η γραβάτα του μοιάζει από ταινίες που μιμούνται άλλες ταινίες, φράση που αποτυπώνει χαρακτηριστικά την αντίληψη του δημιουργού της. Από τον ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗ του Κάμερον και την ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ του Βερχόφεν μέχρι το ακυκλοφόρητο στην Ελλάδα PRIMER του Σέιν Κάρουθ, ο Τζόνσον προσπαθεί να συγκεράσει δάνεια με μια μοντέρνα ματιά και μια ομολογουμένως στρωτή αφήγηση αυτή τη φορά. Η παρουσία όμως του Μπρους Γουίλις είναι πιο ευθεία αναφορά στους 12 ΠΙΘΗΚΟΥΣ του Τέρι Γκίλιαμ, μόνο που ο Τζόνσον υστερεί σε σκηνοθετική μαεστρία και το σενάριό του αποδεικνύεται υπερβολικά μονοσήμαντο και απλοϊκό σε σχέση με τη μεγαλοφυή αλληγορία των Ντέιβιντ και Τζάνετ Πίπολς. Από τις ξύλινες ερμηνείες των μεγάλων ονομάτων του καστ διαφοροποιείται και υπερέχει ο Τζεφ Ντάνιελς στις δύο ουσιαστικά σκηνές του ως σκεπτόμενος μαφιόζος και ο Πιρς Γκάνον, ακόμα ένα παιδί-θαύμα της χολιγουντιανής βιομηχανίας. Η βελτίωση του Τζόνσον έρχεται επειδή μείωσε τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του και με αυτή τη συνταγή αναμένεται με σχετικό ενδιαφέρον και το επόμενο βήμα του.

Αξιολόγηση: 5/10

Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ (L'ENFANT D'EN HAUT)Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ (L'ENFANT D'EN HAUT)

EΛΒΕΤΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ/100'/SEVEN

Σκηνοθεσία: Ούρσουλα Μέιερ

Ηθοποιοί: Κέισι Μότε Κλάιν, Λία Σεϊντού, Γκίλιαν Άντερσον

Ο μύθος: Ο δωδεκάχρονος Σιμόν συντηρεί τον εαυτό του και την άνεργη ενήλικη αδελφή του από κλοπές που πραγματοποιεί στο χιονοδρομικό κέντρο της περιοχής του. Όταν ένας νεαρός που ενδιαφέρεται για εκείνη μπει ανάμεσά τους, ο Σιμόν θα φέρει στην επιφάνεια το μεγάλο τους μυστικό.

Η ανάγνωσή μας: Όπως και στο ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΘΕΑ, το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, οι οικογενειακές σχέσεις και οι επικρατούσες ταξικές διακρίσεις μονοπωλούν για ακόμα μια φορά το ενδιαφέρον της Ούρσουλα Μέιερ. Με μια ηθελημένη αποστασιοποίηση μας εισάγει στη ζοφερή ζωή ενός ανήλικου παρανόμου, που οι συνθήκες της ζωής τον έχουν πρόωρα ωριμάσει. Μέχρι τη συμπλήρωση της μίας ώρας περίπου, τίποτα πρωτότυπο ή αξιομνημόνευτο δε λαμβάνει χώρα. Το μόνο που διαφοροποιεί τη συγκεκριμένη ιστορία από άλλες ανάλογες ή μεγαλύτερης δραματουργικής δύναμης υποθέσεις είναι το χιονισμένο θέρετρο των Άλπεων που επηρεάζει όχι μόνο την ψυχοσύνθεση αλλά και το είδος των κλοπιμαίων που αφαιρεί από τους ανυποψίαστους ο μικρός ήρωας. Κάπου εκεί η Ελβετίδα σκηνοθέτιδα και συν-σεναριογράφος φανερώνει τη μεγάλη έκπληξή της, που θέτει υπό άλλο πρίσμα την εξέταση των ηρώων και των μεταξύ τους σχέσεων. Απότομα, τα βασικά πρόσωπα φαίνονται πιο ευάλωτα και η εξαντλημένη κοινωνιολογική παρατήρηση κάνει στροφή σε ένα βωβό οικογενειακό δράμα. Το γεγονός ότι δεν επαναλαμβάνει ή δεν υποστηρίζει με άλλα παραδείγματα την αλήθεια που κρύβουν τα δύο αδέλφια στο υπόλοιπο της ταινίας είναι μια έμμεση αναφορά στα ταμπού που κατακλύζουν τη σημερινή πραγματικότητα. Η Λία Σεϊντού εξωτερικεύει το αίσθημα της απογοήτευσης που την ωθεί στην άρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και η Γκίλιαν Άντερσον προσδίδει κύρος και νεύρο στον σύντομο ρόλο της Αγγλίδας τουρίστριας και μητέρας που την ξεγελάει η παιδική αθωότητα. Ο μικρός Κέισι Μότε Κλάιν δε διαθέτει τη χαρισματική φυσιογνωμία που θα αιχμαλωτίσει το φακό ούτε το ερμηνευτικό σθένος για να σηκώσει το βάρος που του αναλογεί στην ιστορία, στοιχεία που επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό την εντύπωση που σου προκαλεί το φιλμ. Το μελαγχολικό κιθαριστικό σκορ του Τζον Πάρις, παραγωγού της Πι Τζέι Χάρβεϊ, στοιχειώνει την ατμόσφαιρα της ταινίας από το σκοτεινό ζενερίκ της έναρξης μέχρι το τελευταίο και απόλυτα διφορούμενο πλάνο της.

Αξιολόγηση: 4/10

 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.