ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ του Νίκου Νικολαΐδη

Από 7 έως 16 Ιουλίου θα διεξαχθεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το 5ο Φεστιβάλ Βωβού Κινηματογράφου με συνοδεία ζωντανής μουσικής και ελεύθερη είσοδο για τους θεατές. Με καθημερινή έναρξη προβολών στις 21:00, θα προβληθούν 22 ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους της περιόδου 1914-1930 με ελληνικούς ή αγγλικούς υπότιτλους. Πέρα από τους διάσημους Τσάρλι Τσάπλιν (εννέα μικρού μήκους φιλμ), Ζαν Ρενουάρ (ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ), Ντέιβιντ Γκρίφιθ (ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΡΙΝΟ) και Καρλ Ντράγιερ (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ), θα παρουσιαστούν αντιπροσωπευτικές δουλειές λιγότερο γνωστών σκηνοθετών, όπως οι Λεξ Ίνγκραμ, Γουίλιαμ Ντίτερλε, Ρόμπερτ Βίνε και Πάουλ Λένι.

Το Μεσογειακό Ινστιτούτο Κινηματογράφου είναι ένας εκπαιδευτικός οργανισμός αρμόδιος για το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανάπτυξης σεναρίων και κινηματογραφικών σχεδίων των επαγγελματιών του χώρου. Σε ετήσια βάση περιλαμβάνει δύο οn-line συναντήσεις των συμμετεχόντων και δύο εργαστήρια που, για να δικαιολογήσουν την ονομασία του, πραγματοποιούνται σε νησιά του Αιγαίου. Το πρώτο, που ξεκίνησε στις 23 Ιουνίου και θα ολοκληρωθεί στις 7 Ιουλίου στη Νίσυρο, έχει φετινό προσκεκλημένο τον Κριστιάν Μουνγκίου, βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα για την ταινία 4 ΜΗΝΕΣ, 3 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ, 2 ΗΜΕΡΕΣ και για το σενάριο του ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ στο Φεστιβάλ Καννών. Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης θα δώσει ένα masterclass στις 4 Ιουλίου συνεχίζοντας τον κύκλο που εγκαινίασε πέρυσι ο Γέρζι Σκολιμόφσκι. Το δεύτερο εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο στη Σάμο.

Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΣΥΖΥΓΟΣ (CHARULATA)
INΔΙΑ/117'/FILMTRADE
Σκηνοθεσία: Σατγιαζίτ Ρέι
Ηθοποιοί: Σουμίτρα Σατερτζί, Μαντχαμπί Μουκχερτζί

Ο μύθος: Στην Ινδία του 1870, ένας πολυάσχολος εκδότης θα ζητήσει από τον ξάδελφό του να κρατήσει συντροφιά στη σύζυγό του και να ενθαρρύνει τη κλίση της στη συγγραφή. Εκείνη θα νιώσει ερωτική έλξη για τον νεαρό συγγενή.
Η ανάγνωσή μας: Γυρισμένο το 1964, το φιλμ προβάλλεται πρώτη φορά στη χώρα μας και διαφέρει τόσο από τις ινδικές ταινίες που ήταν μόδα στην Ελλάδα, με πρωταγωνίστριες τις Ναργκίς και Μαντουμπάλα εκείνη την εποχή, όσο και από τις αισθητικές κατευθύνσεις του σύγχρονου Bollywood. Διασκευάζοντας μία νουβέλα του 1901 και μετατοπίζοντας τη δράση στον 19ο αιώνα, ο Σατγιαζίτ Ρέι υπογράφει ένα ψυχολογικό δράμα που του χάρισε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου μετά την ταινία ΜΑΝΑΗΑGAR. H θέση της γυναίκας στη μεγαλοαστική κοινωνία της Καλκούτας, ο ρόλος του Τύπου και η πολιτική επιρροή της Βρετανίας αναδεικνύονται με επίκεντρο έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο Ινδός δημιουργός περιορίζει τη δράση στο αρχοντικό-τυπογραφείο του εκδότη, που μοιάζει σαν ένα χρυσό κλουβί για την ηρωίδα, και εντυπωσιάζει με την υποδειγματική σκηνογραφία και την αψεγάδιαστη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι τρεις πρωταγωνιστές συμπληρώνουν τα τεχνικά επιτεύγματα με την ειλικρίνεια των ερμηνειών τους. Μία ευκαιρία για το σύγχρονο κοινό να ανακαλύψει τη σκηνοθετική δεξιοτεχνία (όπως ξεδιπλώνεται στην εναρκτήρια σιωπηλή σεκάνς ή τη δεκάλεπτη σκηνή στον κήπο), καθώς και τις ηθικές και κοινωνιολογικές παραμέτρους στο έργο ενός περίφημου auteur του ασιατικού κινηματογράφου.
Αξιολόγηση: 7/10

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ (ΤΗΙRD PERSON)
AΓΓΛΙΑ-ΗΠΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΒΕΛΓΙΟ/137'/ODEON
Σκηνοθεσία: Πολ Χάγκις
Ηθοποιοί: Λίαμ Νίσον, Άντριεν Μπρόντι, Μίλα Κούνις, Τζέιμς Φράνκο

Ο μύθος: Ένας καταξιωμένος συγγραφέας γράφει το νέο του βιβλίο στο Παρίσι, όπου τον επισκέπτεται η ερωμένη του. Ένας Αμερικανός επιχειρηματίας γνωρίζει στη Ρώμη μία τσιγγάνα και τη χρηματοδοτεί για να βρει την κόρη της. Μία πρώην ηθοποιός και νυν καμαριέρα στη Νέα Υόρκη εναντιώνεται στη δικαστική απόφαση να μη βλέπει τον γιο της.
Η ανάγνωσή μας: Από τo αρχικό πλάνο, όπου ακούγεται η φράση «Watch me» από μία παιδική φωνή, ο Πολ Χάγκις εφιστά την προσοχή του θεατή στις λεπτομέρειες και την αξία της λογοτεχνικής διαδικασίας στη δομή της πέμπτης ταινίας του. Όπως μαθαίνουμε από την κοσμικογράφο ερωμένη του, ο συγγραφέας αρέσκεται να γράφει αυτοβιογραφικά σε τρίτο πρόσωπο. Ο τίτλος του φιλμ συνεπώς έχει αποκλειστικά γραμματική σημασία, αφού οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από δίπολα άνδρα-γυναίκα όπου δεν επηρεάζονται ουσιαστικά από την εμπλοκή κάποιου τρίτου ανθρώπου. Η άλλη σημαντική αποσαφήνιση είναι αν όσα βλέπουμε εκτυλίσσονται σε πραγματικό χρόνο ή αποτελούν γέννημα της φαντασίας του συγγραφέα. Η κοινή συνισταμένη της γονικής αμέλειας ενός ανηλίκου συνηγορεί ότι ο λογοτέχνης ζωντανεύει τον δικό του πόνο σε έναν άνδρα στη Ρώμη και σε μία γυναίκα στη Νέα Υόρκη. Επίσης, η Μίλα Κούνις, εργαζόμενη σε ξενοδοχείο του Μανχάταν, δεν θα μπορούσε να συγυρίζει και να χρησιμοποιεί το σημειωματάριο στη σουίτα του συγγραφέα στο Παρίσι ή ο Τζέιμς Φράνκο στις ΗΠΑ να ακούει τον ίδιο παιδικό ψίθυρο της έναρξης. Ο Χάγκις, με εξαίρεση την αδύνατη γεωγραφικά αλληλουχία των γεγονότων, συντηρεί περίτεχνα τις αποστάσεις ανάμεσα στον πνευματικό δημιουργό και τους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες του, που είχε για παράδειγμα ενώσει ο Ολλανδός Άλεξ φαν Βάρμερνταμ στο απολαυστικό ΟΒER. Θεματικά διαφοροποιείται μόνο στον τρόπο που περιγράφει τη συναισθηματική συμπεριφορά των δύο παράνομων εραστών αποσπώντας από την εκθαμβωτική Ολίβια Γουάιλντ την πρώτη σπουδαία ερμηνεία της καριέρας της.
Αξιολόγηση: 6/10

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ (SONG FOR MARION)
ΑΓΓΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ/93'/FILMTRADE-SPENTZOS FILM
Σκηνοθεσία: Πολ Άντριου Γουίλιαμς
Ηθοποιοί: Τέρενς Σταμπ, Τζέμα Άρτερτον, Κρίστοφερ Έκλεστον, Βανέσα Ρεντγκρέιβ

Ο μύθος: Ένας δύστροπος και εσωστρεφής συνταξιούχος αντικαθιστά τη σύζυγό του στην τοπική χορωδία όταν εκείνη πεθαίνει και γεφυρώνει τις διαφορές με τον γιο του, από τον οποίο είχε απομακρυνθεί.
Η ανάγνωσή μας: Δεν χρειάζεται να περιμένεις τη σκηνοθετική αφιέρωση στο τέλος για να καταλάβεις ότι η τέταρτη ταινία του Πολ Άντριου Γουίλιαμς έχει βιωματικά στοιχεία. Γίνεται αμέσως αντιληπτό σε αυτή την ντραμεντί που, αν και πραγματεύεται τη μοναξιά των γηρατειών, την απώλεια του συντρόφου και τη λυτρωτική δύναμη της μουσικής, αποφεύγει τη σκληρότητα ή την απαισιοδοξία. Αυτό είχε ως συνέπεια να κερδίσει την εύνοια των αδελφών Γουάινσταϊν, που τη διανέμουν στις ΗΠΑ. Ο Άγγλος σκηνοθέτης δεν διευκρινίζει τις αιτίες της αντιπαράθεσης πατέρα και γιου ή τον υπερβάλλοντα ζήλο της νεαρής καθηγήτριας μουσικής και παραδίδεται στα κλισέ στο επεισόδιο με τον διαγωνισμό των χορωδιών. Η ποιότητα των Τέρενς Σταμπ και Βανέσα Ρεντγκρέιβ (που δεν είχαν ξανασυναντηθεί στην οθόνη σε πενήντα χρόνια καριέρας) προϊδέαζε για ένα πιο απαιτητικό θέαμα. Ο 40χρονος δημιουργός όμως απλώς ψάχνει τις χιουμοριστικές ανάσες στις αναπάντεχες διασκευές τραγουδιών των Motorhead, Status Quo και Salt 'N' Pepa. Μία... φάλτσα ωδή στην τρίτη ηλικία, όπως ακριβώς και η συντροφιά των συμπαθών ηλικιωμένων.
Αξιολόγηση: 4/10

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ΖΙΓΚΟΛΟ (FADING GIGOLO)
HΠΑ/90'/VILLAGE
Σκηνοθεσία: Τζον Τουρτούρο
Ηθοποιοί: Γούντι Άλεν, Τζον Τουρτούρο, Σάρον Στόουν, Βανέσα Παραντί

Ο μύθος: Ένας χρεοκοπημένος βιβλιοπώλης συστήνει στη δερματολόγο του έναν ανθοπώλη ως περιζήτητο ζιγκολό κατάλληλο για να ικανοποιήσει τον πόθο της για ένα ερωτικό τρίο.
Η ανάγνωσή μας: Ο 57χρονος Τουρτούρο ως σκηνοθέτης-σεναριογράφος-πρωταγωνιστής και ο 79χρονος Γούντι Άλεν στην τρίτη του εμφάνιση τα τελευταία 30 χρόνια αποκλειστικά ως ηθοποιός (ΣΚΗΝΕΣ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΙΑΣ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ... ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ) θυμήθηκαν όψιμα τους ρόλους της αρσενικής πόρνης και του προαγωγού. Η αλήθεια είναι ότι ο απληροφόρητος θεατής θα υποθέσει ότι οι δύο αστέρες συμπράττουν με αντίθετες ιδιότητες. Τη σύγχυση επιτείνουν το νοσταλγικό σάουντρακ (κυρίως με συνθέσεις του τζαζ σαξοφωνίστα Τζιν Άμονς), η πανομοιότυπη φωτογραφία του Μάρκο Ποντεκόρβο (γιου του σκηνοθέτη Τζίλο Ποντεκόρβο) και φυσικά η Νέα Υόρκη, έστω και αν ο Άλεν αφήνει το λατρεμένο του Μανχάταν για το Μπρούκλιν. Το εύρημα του πληρωμένου εραστή εξελίσσεται ακούσια σε παρωδία και η σάτιρα της κοινότητας των Χασιδιστών μοιάζει εντελώς ασύνδετη και άστοχη. Ο Τουρτούρο αδιαφορεί για το παρελθόν των χαρακτήρων του και τη σεναριακή ανάπτυξη. Η μελαγχολική παρουσία του δεν αναιρεί την ανδρική ματαιοδοξία και την καλλιτεχνική πικρία του. Ένα φιάσκο δίχως ηδονοβλεπτική πρόθεση από μία πλειάδα διασημοτήτων σε φάση παρακμής. Ο σένιος σε βαθμό φετιχισμού Ρίτσαρντ Γκιρ (ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΖΙΓΚΟΛΟ) μπορεί να αισθάνεται ήσυχος. Η πιάτσα παραμένει δική του.
Αξιολόγηση: 3/10

Twitter