ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

του Νίκου Νικολαΐδη

Το τρίτο μέρος των περιπετειών του Μπάτμαν, που προβάλλεται από τις 21 Αυγούστου και που, προς τιμήν των εταιρειών παραγωγής του, δε γυρίστηκε τρισδιάστατο, επισκιάζεται από μια σύγχρονη γαλλική δημιουργία που μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα ακούσουμε σύντομα ξανά νέα για το ντουέτο των σκηνοθετών Ματιέ Ντελαπόρτ και Αλεξάντρ ντε λα Πατελέρ. Κάτι που δεν ισχύει για τον Άγγλο σκηνοθέτη Τόνι Σκοτ που έδωσε τέλος στη ζωή του την προηγούμενη Κυριακή στο Σαν Πέντρο της Καλιφόρνια και το μυστήριο της αυτοκτονίας του είναι στην κορυφή της ειδησεογραφίας στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ [LE PRENOM]

ΓΑΛΛΙΑ-ΒΕΛΓΙΟ 109'/FILMTRADE

Σκηνοθεσία: Ματιέ Ντελαπόρτ & Αλεξάντρ ντε λα Πατελέρ

Ηθοποιοί: Πατρίκ Μπρουέλ, Σαρλς Μπερλίνγκ, Βαλερί Μπενγκιγκί, Τζουντί Ελ Ζέιν, Γκιγιόμ ντε Τονγκεντέκ

Ο μύθος: Η Ελιζαμπέτ και ο σύζυγός της καλούν για δείπνο έναν παιδικό της φίλο και τον αδελφό της, Βενσάν, με τη σύντροφό του. Λίγο προτού στρωθεί το τραπέζι ο Βενσάν ανακοινώνει πως πρόκειται να γίνει πατέρας καθώς και το όνομα που προτίθεται να δώσει στο παιδί του…

Η ανάγνωσή μας: Οι τίτλοι έναρξης όπου αναφέρονται μόνο τα μικρά ονόματα όλων των συντελεστών μπορεί να δώσουν την εντύπωση σε ένα λιγότερο πληροφορημένο θεατή ότι οι δημιουργοί είναι τουλάχιστον υπερφίαλοι. Στο ίδιο πλαίσιο, παρατηρώντας την αφίσα της ταινίας μπορεί κάποιος να προσέξει το μεγαλύτερο μέγεθος γραμμάτων που έχουν τα μικρά ονόματα των σκηνοθετών και ηθοποιών έναντι των επωνύμων τους, ενώ συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια ναρκισσιστική διάθεση αλλά για μια απόδειξη της συνέπειας που τηρεί προς το θέμα της αυτή η πανέξυπνη κωμωδία. Το πρώτο τέταρτο η κάμερα τρέχει στους δρόμους σε διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα του Παρισιού και το αγχωτικό voice over με κοφτό μοντάζ μάς συστήνει όχι απλώς την ονομασία τοποθεσιών και χαρακτήρων αλλά και την προέλευση ή τη ρίζα του κάθε ονόματος. Αμέσως μετά η κάμερα θα εγκατασταθεί στο διαμέρισμα της Ελιζαμπέτ και του Πιερ και δε θα χρειαστεί να ξαναβγεί απ’ αυτό. Οι σκηνοθέτες Αλεξάντρ & Ματιέ (για να διατηρήσουμε και εμείς τη συλλογιστική της ταινίας, τους αναφέρουμε με τα μικρά τους ονόματα) διασκευάζουν για τον κινηματογράφο ένα δικό τους θεατρικό έργο που αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς στη Γαλλία. Ο αδελφός της οικοδέσποινας αποφασίζει να ανακοινώσει το όνομα που σκοπεύει να δώσει στο παιδί το οποίο θα γεννήσει η γυναίκα του και αυτό θα δυναμιτίσει την ατμόσφαιρα. Όπως σε αστυνομικά και θρίλερ άλλων εποχών η κινηματογραφική κριτική καλούνταν να μην αποκαλύψει το τέλος ή σημεία-κλειδιά μιας ταινίας, θεωρούμε ότι είναι προτιμότερο και δίχως να υπάρχει ανάλογη οδηγία να μην αναφέρουμε το όνομα που δημιουργεί τη μεγάλη λεκτική και όχι μόνο αντιπαράθεση ανάμεσα στους ήρωες. Το σαλόνι ενός μεσοαστικού σπιτιού γίνεται το αχανές πεδίο όπου θα εκδηλωθούν όλα τα ταμπού και οι προκαταλήψεις. Το δίδυμο των σκηνοθετών με ανήσυχη κινηματογράφηση παρά το έναν και μοναδικό σκηνικό χώρο, με καταιγιστικούς ρυθμούς και σπαρταριστούς διαλόγους, μας προσφέρει μια ανάλαφρη σπουδή στις οικογενειακές σχέσεις. Παράλληλα λένε τα πράγματα με το όνομά τους για ζητήματα που σχετίζονται με τα όρια και τη σημασία της ιστορικής μνήμης, τη φιλία, την ομοφυλοφιλία, το μορφωτικό και οικονομικό υπόβαθρο, τις εφήμερες τάσεις των Γάλλων στο θέμα της ονοματοδοσίας, το δικαίωμα στον έρωτα μεταξύ ατόμων με μεγάλη ηλικιακή διαφορά. Το καστ εκφράζει με απόλυτη ακρίβεια και φυσικότητα το γαϊτανάκι των συναισθημάτων και στο νήμα οι άνδρες του κουιντέτου κλέβουν την παράσταση. Τρία εκατομμύρια διακόσια πενήντα χιλιάδες εισιτήρια μέχρι τώρα στη Γαλλία σε λιγότερο από δύο μήνες για την ωραιότερη κωμωδία του φετινού καλοκαιριού που μπορεί να απολαύσει και το ελληνικό κοινό διατηρώντας φυσικά την ανωνυμία του.

Αξιολόγηση: 8/10

ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΛΑΣΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ [ET DIEU… CREA LA FEMME] (Επανέκδοση)

ΓΑΛΛΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ/95'/ΝΕW STAR

Σκηνοθεσία: Ροζέ Βαντίμ

Ηθοποιοί: Μπριζίτ Μπαρντό, Κουρτ Γιούργκενς, Ζαν Λουί Τρεντινιάν

Ο μύθος: Η Ζιλιέτ είναι μια υιοθετημένη ανέμελη κοπέλα που προκαλεί με την εμφάνιση και τους τρόπους της την επαρχιακή κωμόπολη όπου ζει. Είναι ερωτευμένη με τον Αντουάν, ο οποίος δεν την υπολογίζει, αναγκάζεται όμως, για να μη γυρίσει στο ορφανοτροφείο, να παντρευτεί τον αδελφό του, Μισέλ. Κάποια στιγμή ο Αντουάν που έλειπε θα επιστρέψει ανατρέποντας τη ζωή της.

Η ανάγνωσή μας: Η πρώτη ταινία του Ροζέ Βαντίμ συμπτωματικά έμελλε να είναι και η τελευταία του, αφού το αμερικανικό ριμέικ της ταινίας που ο ίδιος σκηνοθέτησε το 1988 ήταν η αποχαιρετιστήρια δημιουργία του στη μεγάλη οθόνη. Η επιτυχία του φιλμ αρχικά στις ΗΠΑ έδωσε ώθηση στην καριέρα του και επέβαλε τη σύζυγό του Μπριζίτ Μπαρντό ένα χρόνο πριν από το διαζύγιό τους ως σύμβολο σεξουαλικής απελευθέρωσης και αστέρι πρώτου μεγέθους, αν και μέχρι εκείνη τη στιγμή μετρούσε δεκαεπτά συμμετοχές και αρκετούς βασικούς ρόλους σε γαλλικές, ιταλικές και αμερικανικές παραγωγές. Η Μπαρντό με τον αισθησιασμό, τη θηλυκότητα και τις γυμνές πόζες σκανδαλίζει τον περίγυρό της στο ηλιόλουστο Σεν Τροπέ που χάρη στην ταινία μετατράπηκε σε διάσημο τουριστικό προορισμό και αποτέλεσε τον τόπο ενταφιασμού του Βαντίμ μετά το θάνατό του το 2000. Η μυθολογία που συνοδεύει το φιλμ αφορά το σάλο που έφερε στα συντηρητικά ήθη της εποχής (απαγορεύτηκε σε αρκετές αμερικανικές πολιτείες και σε άλλες προβλήθηκε αφού λογοκρίθηκε) και άνοιξε το δρόμο για μια πιο τολμηρή απεικόνιση του ερωτισμού από το παραδοσιακό εμπορικό σινεμά. Η Ιουλιέτα της ταινίας μπορεί να περιστοιχίζεται από πολλούς άνδρες, όμως ο Ρωμαίος της ήταν πίσω από τις κάμερες. Το πάθος και ο έρωτας του Βαντίμ για εκείνη και η φετιχιστική απεικόνισή της από το φακό του είναι το μοναδικό διαχρονικό ενθύμιο μιας ταινίας που γεννήθηκε λίγο πριν από την έκρηξη της Νουβέλ Βαγκ.

Aξιολόγηση: 5/10

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΒΑΛΣ [ΤΑΚΕ ΤΗIS WALTZ]

KANAΔΑΣ-ΙΣΠΑΝΙΑ-ΙΑΠΩΝΙΑ/116'/ΟDEON

Σκηνοθεσία: Σάρα Πόλεϊ

Ηθοποιοί: Μισέλ Γουίλιαμς, Σεθ Ρόγκεν, Λουκ Κίρμπι, Σάρα Σίλβερμαν

Ο μύθος: Μια νεαρή παντρεμένη γνωρίζει σε ένα επαγγελματικό ταξίδι έναν άντρα που τη φλερτάρει και αποδεικνύεται ο γείτονας της απέναντι πόρτας. Η παρουσία του θα τη φέρει σε δίλημμα και θα θέσει σε κρίση το γάμο της με έναν πράο συγγραφέα βιβλίων μαγειρικής.

Η ανάγνωσή μας: Η Σάρα Πόλεϊ αναρριχήθηκε δικαιωματικά στην κορυφή στο σκηνοθετικό της βάπτισμα του πυρός με μια ανατομία των γηρατειών και των δραματικών συνεπειών που τα συνοδεύουν στο συγκλονιστικό ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ, το οποίο υπέγραψε στα 28 της χρόνια. Η δεύτερη ταινία της είναι μια χαμηλή πτήση γύρω από τις συναισθηματικές επιπλοκές και τους τριγμούς που μπορεί να προκαλέσει σε ένα ζευγάρι η εμφάνιση ενός τρίτου προσώπου. Στον πυρήνα τους οι δύο ταινίες πραγματεύονται την απώλεια ενός συντρόφου διαφοροποιώντας την αιτία και μεταθέτοντας απλώς την ηλικιακή ομάδα εδώ στη γενιά των τριαντάρηδων στην οποία ανήκει και η Καναδή δημιουργός. Η Πόλεϊ μέσα από επιμέρους σκηνές και διαλόγους στήνει γέφυρες ανάμεσα στη νεότητα και την τρίτη ηλικία δίνοντας μια νοηματική συγγένεια στα δύο της έργα. Το υπαρξιακό κενό που ανακαλύπτει μια γυναίκα πίσω από μια φαινομενικά αρμονική συμβίωση και έρχεται να αποκαλύψει ένας νέος έρωτας περιγράφεται με εγκεφαλικό τρόπο, αργούς ρυθμούς, δίχως την αίσθηση αυθεντικού ερωτισμού που θα μπορούσε να υποσχεθεί το συγκεκριμένο θέμα και παρά την παρουσία άφθονου γυμνού. Η Μισέλ Γουίλιαμς είναι ακόμα μια φορά μια εύθραυστη προσωπικότητα που προσπαθεί να επανεφεύρει τον εαυτό της και ξεσπάει συχνά σε κλάματα κατά την εξέλιξη της ταινίας, ο Σεθ Ρόγκεν ως σύζυγος δε χαίρει της σκηνοθετικής εμπιστοσύνης σε δραματικές στιγμές, ο Κίρμπι αρχίζει με ενθουσιασμό αλλά βαθμιαία ο ρόλος του γίνεται σχηματικός και αυτή που προκαλεί τη μεγαλύτερη αίσθηση είναι η Σάρα Σίλβερμαν, η αλκοολική κουνιάδα της ηρωίδας, η οποία πλάθει έναν εντυπωσιακό χαρακτήρα έστω και αν μένει μέχρι τέλους ασύνδετος με τη βασική πλοκή της ταινίας. Σε αυτό το βαλς (ο πρωτότυπος τίτλος είναι εμπνευσμένος από το ομότιτλο τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν) η Πόλεϊ παραπατάει λόγω αμφιβολίας για τις κινήσεις της και εξαιτίας της έλλειψης πρωτοτυπίας μιας ιστορίας ιδιαίτερα κορεσμένης κινηματογραφικά.

Αξιολόγηση: 5/10

Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ [ΤHE DARK KNIGHT RISES]

ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑ/165'/VILLAGE

Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν

Ηθοποιοί: Κρίστιαν Μπέιλ, Γκάρι Όλντμαν, Μάικλ Κέιν, Αν Χάθαγουεϊ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Μόργκαν Φρίμαν, Τομ Χάρντι

Ο μύθος: Η Γκόθαμ Σίτι διάγει μια ειρηνική περίοδο που για τον κόσμο είναι αποτέλεσμα του νόμου που εισήγαγε ο δικαστής Ντεντ. Ο Μπάτμαν έχει αποσυρθεί εδώ και οκτώ χρόνια, η εμφάνιση όμως ενός αδίστακτου τρομοκράτη και μιας πανέξυπνης ειδικής στις διαρρήξεις θα τον υποχρεώσουν να βγει από την αυτοεξορία του προκειμένου να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών.

Η ανάγνωσή μας: Ο Κρίστοφερ Νόλαν και ο αδελφός του Τζόναθαν, συν-σεναριογράφος σε όλες τις ταινίες της σειράς, ολοκληρώνουν την ενασχόλησή τους με τον ήρωα της DC Comics. O Mπάτμαν στη νέα ταινία παρουσιάζεται ως μια αδύναμη και εξασθενημένη φιγούρα που δε φοράει πια τη μάσκα του ζώντας αποτραβηγμένος και απογοητευμένος. Για αυτόν το λόγο ο νέος κίνδυνος δείχνει να αφορά περισσότερο το alter ego του Μπρους Γουέιν παρά τον ίδιο. Η νέα απειλή ονομάζεται Μπέιν: πρόκειται για έναν τρομοκράτη που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη, χρησιμοποιεί ολοκληρωτικές μεθόδους και απειλεί με καταστροφή την Γκόθαμ. Γουέιν εναντίον Μπέιν λοιπόν και παρά το γεγονός ότι ο Νόλαν αντλεί την έμπνευση από comic books της τελευταίας εικοσαετίας, όπως τα Κnightfall, Dark Knight Returns και No Man's Land, είναι εμφανής αν και όχι επιτυχημένη η πρόθεσή του να δώσει μια σοβαρή πολιτική χροιά στην πλοκή. Ο κίνδυνος της διεθνούς τρομοκρατίας και ο φόβος της παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης μέσω της διάλυσης των διεθνών χρηματιστηρίων αποτελούν τις σημειολογικές αναφορές που κρύβει η αρχετυπική σύγκρουση του καλού και του κακού της ηθικής και της παρανομίας. Ο Άγγλος σκηνοθέτης χάνεται ανάμεσα στη μέριμνά του για την τεχνολογική επίδειξη δύναμης με κάμερες IMAX, τις πολλές δευτερεύουσες ιστορίες που φαίνονται ανούσιες και κουραστικές και ένα υπερβολικά πολυπρόσωπο καστ το οποίο αδυνατεί να θέσει υπό τον έλεγχό του. Μέτριες οι νέες παρουσίες, με τον Τομ Χάρντι να έχει το δύσκολο έργο να διαδεχτεί τον Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ ως ένας ισάξιος κακός που βασίζεται μόνο στη φωνητική και σωματική του επάρκεια, αφού μια μάσκα καλύπτει και το δικό του πρόσωπο, όχι για να κρύψει την αληθινή του ταυτότητα αλλά τις πληγές και τον πόνο που αυτές του προκαλούν. Η Αν Χάθαγουεϊ ως η νέα Catwoman (αν και δεν αναφέρεται πουθενά με αυτή την ονομασία) κεντρίζει την προσοχή μας με την άνεση των κινήσεών της και τη φόρμα που τονίζει τη σιλουέτα της, όχι όμως και με το άκαμπτο ερμηνευτικό της στυλ. Η Μαριόν Κοτιγιάρντ απλώς εξαργυρώνει ακόμα μια φορά το Όσκαρ της και μόνο ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ δίνει εύστοχα ένα ρεαλιστικό και ορθόδοξο πορτραίέτο αστυνομικού ντετέκτιβ και ένα νουάρ άγγιγμα στις σκηνές όπου εμφανίζεται. Ο Νόλαν από την προηγούμενη ταινία με τη λέξη dark στον τίτλο είχε κάνει σαφή την πρόθεσή του να δημιουργήσει ένα πιο απαισιόδοξο και μυστηριώδες σύμπαν απομακρυνόμενος αισθητά από το κλίμα στο οποίο κινούνταν οι χαρακτήρες του Μπομπ Κέιν, κάτι που επιβεβαιώνει αυτή η ξεχειλωμένη και καλλιτεχνικά αχρείαστη επιστροφή.

Αξιολόγηση: 4/10

ΤΕD

ΗΠΑ/106'/UIP

Σκηνοθεσία: Σεθ ΜακΦάρλεν

Ηθοποιοί: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μίλα Κούνις, Τζοβάνι Ρίμπιζι

Ο μύθος: Ο Τζον, ένας τριανταπεντάχρονος πωλητής, έχει ένα φίλο, τον Τεντ, υπάλληλο σε σούπερ μάρκετ και με κατακτήσεις στον γυναικείο πληθυσμό. Μαζί περνούν τον περισσότερο χρόνο τους μαστουρώνοντας και βλέποντας καλτ τηλεοπτικές σειρές. Το μόνο παράξενο είναι η ανθρώπινη ομιλία και η νοημοσύνη του Τεντ, αφού είναι ένα χνουδωτό αρκουδάκι που είχαν δωρίσει στο Τζον όταν ήταν παιδί και εκείνο είχε ευχηθεί να γίνει ένας πραγματικός φίλος.

Η ανάγνωσή μας: Με σπουδές στο χώρο του animation, o Σεθ ΜακΦάρλεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στην αμερικανική τηλεόραση ως δημιουργός τηλεοπτικών σειρών κινουμένων σχεδίων όπως τα FAMILY GUY και AMERICAN DAD. Εδώ κάνει την πρώτη του απόπειρα στον κινηματογράφο με τις ιδιότητες του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου, του παραγωγού και του ηθοποιού που δανείζει τη φωνή του στον ΤΕD, σε ένα φιλμ που συνδυάζει live action και CGI. O Aμερικανός σκηνοθέτης δεν κρύβει την αγάπη του για τα τηλεοπτικά σόου της δεκαετίας του '80 και ταινίες της ίδιας εποχής, όπως το FLASH GORDON, o πρωταγωνιστής της οποίας μάλιστα –Σαμ Τζόουνς– έχει ένα μικρό ρόλο· παράλληλα, cameo εμφανίσεις κάνουν επίσης οι Τεντ Ντάνσον, Ράιαν Ρέινολντς, Τομ Σκέριτ και η τραγουδίστρια Νόρα Τζόουνς. Η ανθρώπινη συμπεριφορά του Τεντ δίνει την ευκαιρία στο ΜακΦάρλεν να εκδηλώσει την αθυρόστομη και σατιρική διάθεσή του, αν και αυτό αφαιρεί την παραμυθένια όψη από την ιστορία του. Η κωμική κατεύθυνση της ταινίας δεν αφήνει περιθώριο για ψυχολογική προσέγγιση της σχέσης του Τζον με το λούτρινο ζωάκι, όπως συνέβαινε για παράδειγμα στο περσινό Ο ΑΛΛΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ της Τζόντι Φόστερ. Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ σε ένα ρόλο που θα ταίριαζε καλύτερα στον Γουίλ Φερέλ και η Μίλα Κούνις (στη δεύτερη συνεργασία τους έπειτα από το αδικαιολόγητα υποτιμημένο ΜΑΧ PAYNE) απλώς διεκπεραιώνουν το συναισθηματικό μέρος του σεναρίου. Από το ετερόκλητο σάουντρακ αυτής της συμβατικής παραβολής πάνω στην ανδρική ωριμότητα και τη σπουδαιότητα των παιδικών φίλων απουσιάζει χαρακτηριστικά, έστω και λόγω τίτλου, το διάσημο «Τeddy Bear» που κυκλοφόρησε ο Έλβις Πρίσλεϊ πριν από πενήντα πέντε χρόνια, και αυτό μπορεί να θεωρηθεί η πιο απρόβλεπτη λεπτομέρεια που φέρνει ως συνειρμό η παρακολούθηση της ταινίας.