NEEΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ 9 ΜΑΪΟΥ
του Νίκου Νικολαΐδη
Πολυσχιδής καλλιτεχνική φύση και αινιγματική προσωπικότητα ο Άντι Γουόρχολ επηρέασε, όσο λίγοι, την ποπ κουλτούρα του εικοστού αιώνα. Από τις 9 έως τις 19 Μαΐου, o κινηματογράφος Τριανόν φιλοξενεί ένα σπάνιο συγκεντρωτικό αφιέρωμα με εικοσιτρείς ταινίες που σκηνοθέτησε, χρηματοδότησε ή αναφέρονται στο έργο του. Το ημερήσιο πρόγραμμα θα περιλαμβάνει τέσσερις έως πέντε προβολές από τη διάσημη τριλογία του με τον Τζο Νταλεσάντρο ΣΑΡΚΑ , ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, ΚΑΨΑ και το CHELSEA GIRLS μέχρι βουβές πειραματικές δουλειές του τέσσερις από τις οποίες θα επενδύσουν μουσικά σε ειδικές performances oι: Ίον, Τhe Boy, Adolf Plays Τhe Jazz και Μιχάλης Δέλτα.
Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΟΣ ΨΕΥΤΗ (Α LIAR'S AUTOBIOGRAPHY: ΤΗΕ UNTRUE STORY OF MONTY PYTHON'S GRAHAM CHAPMAN)
AΓΓΛΙΑ/85'/ODEON
Σκηνοθεσία: Μπιλ Τζόουνς, Τζεφ Σίμπσον, Μπεν Τίμλετ
Ακούγονται: Γκρέιαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Τέρι Γκίλιαμ, Κάμερον Ντίαζ
Κινουμένων σχεδίων μόνο με υπότιτλους
Ο μύθος: Η ζωή και το έργο του Γκρέιαμ Τσάπμαν, μέλους της κωμικής ομάδας των Μόντι Πάιθον, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή από καρκίνο το 1989.
Η ανάγνωσή μας: Το φιλμ είναι βασισμένο στην αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1980 και έγραψε ο κωμικός, όχι μόνος του αλλά με τη συνδρομή τεσσάρων ακόμη συγγραφέων, αποδεικνύοντας ότι το ανορθόδοξο και αιρετικό στοιχείο διαπότιζε κάθε πράξη της ζωής του. Οι τρεις σκηνοθέτες συνθέτουν ένα απολαυστικό τρισδιάστατο αnimation με την αφήγηση του ίδιου του Τσάπμαν που ηχογραφήθηκε πριν το θάνατο του και τη συμμετοχή στο πρότζεκτ των υπόλοιπων μελών του γκρουπ (με εξαίρεση τον Έρικ Άιντλ) που δανείζουν τις φωνές τους. Ανατρεπτικό χιούμορ, παροιμιώδης σαρκασμός , δηλητηριώδη σχόλια χαρακτηρίζουν τα κεφάλαια, που περιγράφουν με διαφορετικό οπτικό στυλ τις πτυχές της ζωής του πρωταγωνιστή, για τα οποία συνεργάστηκαν δεκατέσσερις εταιρείες με ειδίκευση στο κινούμενο σχέδιο. Από το βιντεοσκοπημένο απόσπασμα με τον αμαρτωλό επικήδειο του Τζον Κλιζ μέχρι την άσχετη συνδρομή της Κάμερον Ντίαζ στο ρόλο του Φρόιντ όλα μοιάζουν σχεδιασμένα με τρόπο που θα είχαν την έγκριση του Τσάπμαν αν ζούσε. Η ομοφυλοφιλία και ο αλκοολισμός του δεσπόζουν στην αφήγηση του και η ειλικρίνεια της εξομολόγησης είναι πιο αισθητή από την απάτη και τη φάρσα που επικαλείται τόσο εμφαντικά. Το αναρχικό πνεύμα των Μόντι Πάιθον δίνει το παρόν αλλά δεν χρειάζεται να είσαι γνώστης ή θαυμαστής του έργου τους για να εκτιμήσεις ένα αυστηρά ενήλικο animation για μία αχαλίνωτη προσωπικότητα που «always look on the bright side of life», όπως τραγουδούσε στο ξακουστό ρόλο του ως Ιησούς στο ΕΝΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΑ ΤΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ του Τέρι Τζόουνς, δέκα χρόνια πριν το πραγματικό του τέλος.
Αξιολόγηση: 8/10
11 ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
ΕΛΛΑΔΑ/92'
Σκηνοθεσία: Νίκος Κορνήλιος
Ηθοποιοί: Λάμπρος Αποστόλου, Εύα Γαλογαύρου, Μάιρα Μηλολιδάκη
Ο μύθος: Μία έφηβη που σπουδάζει κλασσικό τραγούδι αποφασίζει να γνωρίσει τον πατέρα της, ένα φύλακα σε μάντρα φορτηγών, ο οποίος αγνοούσε την ύπαρξη της. Μέσα από τις συναντήσεις τους θα επιχειρήσουν να αποκαταστήσουν τη σχέση τους.
Η ανάγνωσή μας: Ο Νίκος Κορνήλιος αποτελεί μία από τις μία από τις πιο σεμνές και διακριτικές παρουσίες του ελληνικού κινηματογραφικού χώρου αποδεικνύοντας ότι μπορείς να κάνεις σινεμά έξω από κλίκες και κυκλώματα. Στην έκτη του ταινία επανέρχεται σε ένα θέμα που είχε θίξει από άλλη οπτική πριν έντεκα χρόνια στο φιλμ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΞΑΝΑ όπου μία ομάδα εφήβων αναζητούσε τη μητέρα ενός κοριτσιού της παρέας. Τις δύο ταινίες συνδέει ο Λάμπρος Αποστόλου τότε διευθυντής παραγωγής και τώρα πρωταγωνιστής για δεύτερη φορά σε φιλμ του σκηνοθέτη. Η φόρμα ενός οικογενειακού δράματος είναι η αφορμή για τον Κορνήλιο για να διερευνήσει, όχι τόσο μία πατρική σχέση, αλλά τις ομοιότητες και τη συνύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων. Η Εύα εκφράζει την πλευρά του πολιτισμού και της γνώσης και το κλασικό τραγούδι είναι μία αντανάκλαση των συναισθημάτων της. Ο Θωμάς αντιπροσωπεύει μία αφανή φιγούρα της εργατικής τάξης. Παρατημένος και μοναχικός θα δει στη κόρη του την ελπίδα και το λόγο της κοινωνικής επανάκαμψης. Ο Κορνήλιος αξιοποιεί τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική και τη μουσική για να δομήσει το περιβάλλον αυτής της σχέσης. O αστικός ιστός και τα περίχωρα του και η κλασική μουσική αλληλεπιδρούν στη διάθεση και τη ψυχολογία των ηρώων, καθορίζοντας την ατμόσφαιρα. Η εσωτερικότητα και το μελαγχολικό βλέμμα του Αποστόλου επηρεάζουν το ύφος της ταινίας, όμως το υπόλοιπο καστ δενσυντονίζεται με την υποκριτική του πειθαρχία. Η επιλογή της αρίθμησης των συναντήσεων καλλιεργεί την προσμονή μιας κορύφωσης που δεν έρχεται τελικά, αφήνοντας δραματουργικά μετέωρο το μοντέλο ανθρώπινης επαφής που εξετάζει.
Αξιολόγηση: 5/10
ΤΗΕ CALL
HΠΑ/94'/VILLAGE
Σκηνοθεσία: Μπραντ Άντερσον
Ηθοποιοί: Χάλε Μπέρι, Αμπιγκέιλ Μπρέσλιν, Μάικλ Έκλουντ
Ο μύθος: Μία έμπειρη χειρίστρια κλήσεων στο κέντρο άμεσης βοήθειας της αμερικανικής αστυνομίας αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τηλεφωνικά προς τη σωτηρία μία έφηβο που έχει απαχθεί από έναν κατά συρροή δολοφόνο. Ο ίδιος ευθυνόταν για την τραγική κατάληξη που είχε μία προηγούμενη περίπτωση που εκείνη αντιμετώπισε.
Η ανάγνωσή μας: Μία ταινία που δεν θα υπήρχε δίχως την έκρηξη στην τεχνολογία των τηλεπικοινωνιών στο ίδιο μήκος κύματος με φιλμ όπως το ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΛΗΣΗ του πρόωρα χαμένου Ντέιβιντ Έλις, ΤΗΛΕ-ΦΟΝΙΚΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ του Τζόελ Σουμάχερ και το ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΡΜΟ του Τόνι Σκοτ. Όπως και στα παραπάνω, η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να αποσοβήσει μία τραγωδία, από τα σχέδια ενός εγκληματικού μυαλού, καθηλωμένη σε μία τηλεφωνική συσκευή τουλάχιστον στα δύο τρίτα του φιλμ. Ο Μπραντ Άντερσον δίνει κινηματογραφική υπόσταση σε υλικό τηλεοπτικής υφής, σε ένα θρίλερ που διαθέτει σφιχτοδεμένο ρυθμό, γοργό μοντάζ αλλά προβλέψιμη εξέλιξη. Φυσικά κάποιες στιγμές νομίζεις ότι ο θάλαμος επιχειρήσεων που δέχεται 188 εκατομμύρια κλήσεις ετησίως, όπως μας πληροφορεί το πόστερ της ταινίας, ασχολείται με την υπόθεση της πρωταγωνίστριας, αλλά αυτό είναι μία επουσιώδης σύμβαση μπρος στο απαράδεκτο φινάλε αυτοδικίας και αναχρονιστικού φεμινισμού. Η Μπέρι, που καμάρωσε υπερβολικά για το Όσκαρ της, έχει την πιο απαιτητική εμφάνιση από τον καιρό του GOTHICA, η Μπρέσλιν με τα εκατόν πενήντα πέντε εκατοστά του ύψους της χωράει άνετα στα ευρύχωρα πορτ-μπαγκάζ των αμερικανικών οχημάτων και ο Καναδός Μάικλ Έκλουντ, στο ρόλο του κακού με μόλις δώδεκα χρόνια επαγγελματικής καριέρας, πλησιάζει τις εκατό συμμετοχές στο σινεμά και την τηλεόραση. Ο Μπραντ Άντερσον με μικρό συγκριτικά μπάτζετ εξασφαλίζει στο φιλμ εμπορικό αντίκρισμα και αναπάντεχα ένα σίκουελ, αλλά πουθενά δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο που υπέγραψε το συγκλονιστικό ΑΓΡΥΠΝΟΣ (THE MACHINIST) πριν μία δεκαετία καθοδηγώντας τον Κρίστιαν Μπέιλ στο ρόλο της ζωής του.
Αξιολόγηση: 4/10
ΤRΑΝCE
AΓΓΛΙΑ/101'/ODEON
Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ
Ηθοποιοί: Τζέιμς Μακ Αβόι, Ροζάριο Ντόουσον, Βενσάν Κασέλ
Ο μύθος: Υπάλληλος οίκου δημοπρασιών συνεργάζεται με σπείρα για την κλοπή ενός πίνακα ανεκτίμητης αξίας. Στη συμπλοκή που θα ακολουθήσει, όταν αποφασίζει να κρατήσει για λογαριασμό του το έργο τέχνης, τραυματίζεται και παθαίνει αμνησία. Η συμμορία προσλαμβάνει μία υπνοθεραπεύτρια για να φρεσκάρει τη μνήμη του και να μάθουν που βρίσκεται το κλοπιμαίο.
Η ανάγνωσή μας: Ο Nτάνι Μπόιλ καταπιάνεται με μία ιστορία που είχε απορρίψει, αμέσως μετά το ΤRAINSPOΤTING, λόγω της πολυπλοκότητας της. Παρόλο που εμπιστεύτηκε ως σεναριογράφο τον Τζον Χοτζ, συνεργάτη στις πρώτες επιτυχίες του, απλά επαλήθευσε τους αρχικούς του ενδοιασμούς.Το ΤRANCE δεν εντάσσεται στην κατηγορία των heist films ούτε καταφέρνει να σταθεί ως ψυχολογικό θρίλερ. Το ντελικάτο σκηνοθετικό στυλ αποκλείει την καθαρόαιμη δράση στα χνάρια του Γκάι Ρίτσι ή τις σοφιστικέ μηχανορραφίες που στήνει ο Ντέιβιντ Μάμετ. Ακόμη και αν παραβλέψεις την αναληθοφανή συνθήκη γύρω από την αρωγή της υπνοθεραπείας, ως εργαλείου παρανομίας, η αμνησία του ήρωα δεν νοηματοδοτεί την πλοκή και ο Άγγλος σκηνοθέτης με τη σειρά του ξεχνά τη μεγαλοφυή προσέγγιση της από τον Κρίστοφερ Νόλαν στο ΜΕΜΕΝΤΟ. Ο Ρικ Σμιθ στήνει ένα άμπιεντ ηχητικό περιβάλλον αντάξιο με τον τίτλο και το ομώνυμο μουσικό είδος, όμως η σκηνογραφία του Μαρκ Τάιλντσλι αποτυγχάνει να αναπαραστήσει τις ψευδαισθήσεις και το κρεσέντο των ανατροπών. Το πρωταγωνιστικό τρίο ολοκληρώνει την προβληματική εικόνα: Η Ροζάριο Ντόουσον προκαλεί έκσταση αποκλειστικά με την ολόγυμνη περιβολή της, ο Τζέιμς Μακ Αβόι είναι ανεπαρκής ως τζογαδόρος, απατεώνας ή ευάλωτο θύμα και ο Βενσάν Κασέλ μας κάνει να αναπολήσουμε τη συμμετοχή του στο σπουδαίο ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, της μοναδικής μυθοπλασίας του Ζιλ Μιμουνί, τις ψυχαναλυτικές αναφορές του οποίου θα ζήλευε ο Μπόιλ, οι μετοχές του οποίου κινήθηκαν πτωτικά σε έναν καλλιτεχνικό πλειστηριασμό που θα μπορούσε να αποφύγει.
Αξιολόγηση: 4/10
DEAD SHADOWS
ΓΑΛΛΙΑ/71'/FILMBOY PICTURES
Σκηνοθεσία: Νταβίντ Σολεβά
Ηθοποιοί: Φαμπιάν Βολφρόμ , Μπλαντίν Μαρμιζέρ, Τζον Φάλον
Ο μύθος: Οι γονείς του Κρις, ενός νεαρού τεχνικού ηλεκτρονικών υπολογιστών, δολοφονήθηκαν τη χρονιά που πέρασε ο κομήτης του Χάλεϊ. Η έλευση ενός νέου κομήτη που επηρεάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά, θα προκαλέσει το χάος και ο Κρις θα πρέπει να αγωνιστεί για την επιβίωση του.
Η ανάγνωσή μας: Μίγμα ταινίας επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, το πρωτόλειο του Νταβίντ Σολεβά δεν καταφέρνει να πείσει για τις προθέσεις και παραμένει φλύαρο και αποσπασματικό στη σύντομη διάρκεια του. Με εξαίρεση το Παρίσι, που σπάνια είναι η έδρα για φιλμ αυτού του είδους, και την απόλυτα αστρονομική αιτία μετάλλαξης των ανθρώπων που αποτελεί την πιο εύστοχη αλλά εντελώς αναξιοποίητη σεναριακή ιδέα, ο Γάλλος σκηνοθέτης πέφτει θύμα του περιορισμένου προϋπολογισμού που διαχειρίζεται και των πολλαπλών επιρροών του. Φτωχά οπτικά εφέ, εναρκτήρια σεκάνς χωρίς αντιστοιχία με την υπόλοιπη πλοκή, απότομη και αψυχολόγητη μετάβαση στον όλεθρο και το κλίμα βίας. Η αγάπη του Σολεβά για το σινεμά των Τζον Κάρπεντερ και Τζωρτζ Ρομέρο είναι εμφανής αλλά δεν έχει αφομοιωθεί δημιουργικά και υστερεί σε όλα όσα θα επιθυμούσε να διακριθεί: δράση, αγωνία, τρόμο. Αυτό όμως που βασικά θα ενοχλήσει τους φανατικούς του είδους είναι το βιαστικό φινάλε τη στιγμή που σπαθιά και ρόπαλα του μπέιζμπολ αποδεικνύονται αποτελεσματικά (γαλλικά) όπλα στον πόλεμο ενάντια στα ζόμπι. Ο συνθέτης Κέβιν Ριπλ στυλιζάρει τις εικόνες με τα μουσικά περάσματα του αλλά δεν αποτρέπει την ανία που καταφθάνει με μεγαλύτερη ταχύτητα από εκείνη του μυστηριώδη κομήτη.
Αξιολόγηση: 3/10
ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΤΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ
ΕΛΛΑΔΑ/80'
Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Ηθοποιοί: Γιάννης Παπαδόπουλος, Λίλα Μπακλέση
Ο μύθος: Ένας άνεργος απομονωμένος νεαρός έχει ως συντροφιά ένα καναρίνι. Όταν μείνει άστεγος θα υποχρεωθεί να βρει ένα νέο καταφύγιο για το πουλί και το θάρρος να πλησιάσει το κορίτσι που αγαπά.
Η ανάγνωσή μας: Αν και το αίσθημα της πείνας επηρεάζει τον πρωταγωνιστή, ανάλογη σινεφίλ ανάγκη δε διακατέχει τον Έκτορα Λυγίζο στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο. Οι θιασώτες του νέου ελληνικού σινεμά εμπλουτίζουν τη λανθάνουσα επιχειρηματολογία τους για τις αρετές του και οι διαπλεκόμενοι του χώρου αναλαμβάνουν την προπαγάνδα. Ήρωας νεαρής ηλικίας, αφαιρετική αφήγηση και ψυχρός φορμαλισμός για να κρύψει την ιδεολογική ένδεια, μετωπική κινηματογράφηση για να καλύψει την οφθαλμοφανή ανέχεια της παραγωγής. Η ταινία διασταυρώνεται συμπτωματικά με την οικονομική κρίση αλλά αγγίζει καιροσκοπικά τον κοινωνικό ρεαλισμό. Με κεντρικό χαρακτήρα ένα άβουλο βουτυρόπαιδο, που πεινάει αλλά θεωρεί κουραστική και μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια προόδου, το φιλμ δεν επιδιώκει την ταύτιση του θεατή. Αυτός ο τύπος Έλληνα φουκαρά μπορεί να συγκινεί τις επιτροπές των ξένων φεστιβάλ αλλά δεν είναι αντιπροσωπευτικός της σπουδάζουσας ή εργαζόμενης νέας γενιάς. Ο Λυγίζος, με επαναλαμβανόμενα πλάνα, στέκεται στην κυριολεξία και όχι στην ποίηση του τίτλου της ταινίας. Για να τονίσει τη σωματικότητα των εικόνων του εστιάζει ανενδοίαστα στο πέος του πρωταγωνιστή, σε μία σκηνή αυνανισμού, τη στιγμή που στο υπόλοιπο φιλμ η φωτογραφία θολώνει επιδεικτικά δευτερεύοντα πρόσωπα και χώρους. Ο Έλληνας σκηνοθέτης δηλώνει επηρεασμένος από τον Μπρεσόν, προφανώς μόνο ως θεατής, ενώ πιο μετριοπαθείς συγκρίσεις εμπλέκουν και τους αδελφούς Νταρντέν, προικισμένους δημιουργούς που δεν χρειάζονται τα δεκανίκια της ανούσιας πρόκλησης. Μόνη βέβαιη είναι η βουλιμία του σκηνοθέτη και των παραγωγών του για φεστιβαλικές συμμετοχές και περγαμηνές, εκμεταλλευόμενοι, εντός των συνόρων, την παγκόσμια πρωτοτυπία να υποβάλλεται ως υποψήφια διακρίσεων μία ταινία με μόλις δύο δημόσιες προβολές και πριν τη διανομή της. Ο Λυγίζος σκηνοθετούσε, τα προηγούμενα χρόνια, για το θέατρο, τέχνη που, προς το παρόν, φαίνεται να τον χρειάζεται περισσότερο.
Αξιολόγηση: 3/10
