ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΝΑΣ: «ΦΥΓΕ!… ΦΥΓΕ!» ΕΙΠΕ ΤΟ ΠΟΥΛΙ!
του Γιώργου Μανιώτη
Όταν το φως ήταν ζεστό, φιλόξενο και ελεύθερο, όταν τα νερά ήταν καθαρά και διάφανα, όταν οι κάμποι και τα βουνά ήταν γεμάτα χρώματα και αρώματα, τα πουλιά πετούσαν ελεύθερα στον γαλάζιο ουρανό, παίζανε χαρούμενα με τους στροβιλισμούς των ανέμων, φρόντιζαν τους νεοσσούς τους στις καλαμιές των ποταμών, πηδούσαν μεθυσμένα από κλαδί σε κλαδί και χαίρονταν την ομορφιά του Θεού, κτίζανε τις φωλιές τους ψηλά στα καμπαναριά και αφήνανε τη ζωή τους να κυλά μέσα σε μια μαγεμένη και επώδυνη πολλές φορές αρμονία.
Μετά ο αέρας βάρυνε και αγρίεψε, τα σύννεφα πυκνώσανε, μια βαριά μολυβένια βροχή άρχισε να πέφτει πάνω στα γκρίζα χωράφια της Γης, τα δάση χάθηκαν και μείνανε τα δέντρα μοναξιασμένα στην άκρη, τα κύματα αγριέψανε και αρχίσανε μάχες με τα σκληρά βράχια. Σαν να νύχτωσε και σαν να χάλασε ξαφνικά η ισορροπία της καλής ζωής μας. Μόνη παρηγοριά μέσα στο πυκνό σκοτάδι το φωταγωγημένο σπιτάκι μας, ένα παλιό μοναστήρι μέσα σε ένα ξεπλυμένο απόγευμα, τα μικρά εξοχικά μέσα στα θεριεμένα δάση να δηλώνουν με τον όγκο τους μια τελευταία υποψία στοργής και φροντίδας.
Ωστόσο μεγάλη ελπίδα, το κόκκινο καΐκι και η μικρή βαρκούλα που πλέουν κάτω από τα πυκνά σκοτάδια της νύχτας πάνω στα μαύρα νερά και επιδιώκουν ακόμα τη συνέχεια της προσπάθειας για κάποια επιβίωση.
«Φύγε… Φύγε!» είπανε τα πουλιά και πετάξανε μακριά μέσα στην απεραντοσύνη να βρούνε την ευτυχία τους.
Ο ουρανός, η θάλασσα, τα δάση, τα βουνά και οι κάμποι ορφανέψανε από τα στολίδια τους.
Έμεινε μόνο ο άνεμος, τα θεριεμένα σκιερά δάση, τα θεμέλια των σπιτιών μας, η βαριά μολυβένια βροχή και τα αδιαπέραστα παραβάν της νύχτας να μας κρατούν συντροφιά καθώς ανασαίνουμε.
Μόνος και ακατανίκητος πόθος μας να ξαναγυρίσουν τα πουλιά και μαζί τους η ισορροπία της καλής ζωής μας.
Γιάννης Γούνας: «Φύγε!… Φύγε!» είπε το πουλί!
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος)
Διάρκεια έκθεσης: 08/05/13 ως 19/05/13 – Ώρες λειτουργίας: 18:00-22:00 καθημερινά
