HAPPY END?

της Ρένας Αβαγιανού

«Φοβισμένο, αδρανές, απαισιόδοξο, μουντό, αμήχανο ή δυναμικό, αισιόδοξο, δημιουργικό, πρωτοποριακό μέλλον;» αναρωτιέται η Νατάσα Θωμάκου, επιμελήτρια της ομαδικής έκθεσης εικαστικών «Happy end?» και ιδιοκτήτρια της γκαλερί Art Πρίσμα, όπου και παρουσιάζεται η έκθεση, και ζητά από εμάς τους καλλιτέχνες που συμμετέχουμε να τοποθετηθούμε εικαστικά μέσα από τα έργα μας. Γύρω μας αντιθέσεις, ανισότητες, κοινωνικές αδικίες και αμφισβήτηση βασικών δικαιωμάτων των ανθρώπων που ζούνε σε «πολιτισμένες» χώρες όπως η δική μας, και τις οποίες βλέπουμε να διογκώνονται τον τελευταίο καιρό.

Αυτές οι αντιθέσεις που γεννούν προβληματισμούς εκφράζονται μέσα από τα έργα μου σε επίπεδο εννοιολογικό, στην αναζήτηση των θεμάτων που ζωγραφίζω, αλλά και σε μορφολογικό επίπεδο, στον τρόπο δηλαδή που διαμορφώνεται η χρωματική παλέτα μου και οι εκάστοτε εικαστικές επιλογές μου. Τα όνειρα, το ταξίδι, η περιπλάνηση, η αναζήτηση, η αποφυγή των συμβιβασμών, ο έρωτας, η δημιουργία, μοιάζουν φωτεινά σημεία –χρωματικές κηλίδες– σ’ έναν «ασπρόμαυρο» ψυχρά και λογικά δομημένο κόσμο. Ο προβληματισμός μου στέκεται και στο πώς ο χώρος, ο γεωγραφικός, ο πολιτικός και σε γενικές γραμμές ο κοινωνικός ιστός γύρω μας, πόσο μας καθορίζει και πώς εμείς ως υπάρξεις επιβαλλόμαστε στον χώρο.

Η πόλη φανερώνεται με διαφορετικό τρόπο στα μάτια ενός παιδιού, μικρού ή μεγάλου, ή ενός ενήλικα που διατηρεί ζωντανό το παιδί μέσα του, στον περαστικό, σε αυτόν που τη ζει, σε αυτόν που είναι «παγιδευμένος» μέσα της, σε αυτόν που την εγκαταλείπει.

Ο Pierre Sansot στο κείμενό του «Ο νυχτερινός περίπατος ως αυτοαναζήτηση στην πόλη» αναφέρει: «…Θα σκεφτόταν κανείς ότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε αυτογνωσία παρά έμμεσα, πως η πόλη με τη ζωντάνια της προσφέρει ένα εξαιρετικό υλικό, που προβάλλεται το πρόσωπό μας, οι μυστικοί μας φόβοι που δεν παραδεχθήκαμε… Η πόλη, άδεια από ανθρώπινα βλέμματα, κατοικημένη όμως πάντοτε από την ανθρώπινη παρουσία, περιμένει και καταλαβαίνει. Δεν μας λέει τίποτα, δεν μας εγκρίνει, δεν μας παρηγορεί. Αρκείται –και δεν είναι λίγο– στο να είναι η σιωπή που εγκαλεί το νόημα…» Ο Μάρκο Πόλο, στο βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο Οι αόρατες πόλεις μιλά για τα ταξίδια του, ταξίδια σε πόλεις φανταστικές, πόλεις του νου και της επιθυμίας, της αναζήτησης, του στοχασμού, του ονείρου, της αυτοπραγμάτωσης. Πόλεις όπου ταξιδεύει το μυαλό με όχημα τη φαντασία.

Αποδόμηση και ανασύνθεση, υλικό και άυλο, χάος και τάξη, συγκεκριμένο και ακαθόριστο, φως και σκιά, τύπωμα και χειρονομία, να μερικά ζευγάρια αντιθέσεων που με γοητεύουν και προβάλλονται συχνά μέσα στα έργα μου. Ζωγραφίζω κυρίως με ξηροπαστέλ και χρωματιστά μολύβια, κάρβουνα αλλά και άλλα υλικά πάνω σε προετοιμασμένες επιφάνειες. Συνήθως ξεκινώ από το σχέδιο, το χρώμα έρχεται να συμπληρώσει, να ανατρέψει και να υπαινιχθεί την τρίτη διάσταση, εκμεταλλευόμενο τις διακυμάνσεις του φωτός.

Ο «εικονογραφικός» ρόλος της εικόνας συνήθως δεν αναιρείται στα έργα μου. Μιας εικόνας-φορέα πολλαπλών μηνυμάτων με μορφές, σύμβολα και γραφή άλλοτε με στοιχεία ιμπρεσιονιστικά και άλλοτε με σουρεαλιστική ματιά, με τοπία συχνά άχρονα, τοπία των ψυχικών διαδρομών.

Συμμετέχουν:

Ζωγραφική:

Ρένα Αβαγιανού, Ηώ Αγγελή, Ανδριανός, Κωστής Γεωργίου, Δημήτρης Γιαννέλος, Κωνσταντίνος Έσσλιν, Λήδα Κοντογιανοπούλου, Κορνήλιος, Στάθης Κουκόπουλος, Έλενα Λακκιώτη, Πέτρος Ματζάκος, Πανταλέων, Γκέντση Ρούτσης, Αφροδίτη Σεζένια, Γιάννης Τσούμας, Πάβλος Χαμπίδης