fbpx
Μαρκ Λεβί: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Μαρκ Λεβί: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Ο Μαρκ Λεβί μεγάλωσε στη Γαλλία και σπούδασε θετικές επιστήμες. Στα τριάντα επτά του έγινε διάσημος με το πρώτο του μυθιστόρημα, με τον τίτλο Όπως στον παράδεισο, το οποίο έγινε κινηματογραφική ταινία με μεγάλη επιτυχία. Είναι ο πιο ευπώλητος Γάλλος συγγραφέας την τελευταία δεκαετία. Το μυθιστόρημά του Το άρωμα της νοσταλγίας (εκδ. Ψυχογιός) μας ταξιδεύει από το Λονδίνο μέχρι την Κωνσταντινούπολη και ξεδιπλώνει την ιστορία μιας γυναίκας που έχει να παλέψει με τις μνήμες του παρελθόντος. Μνήμες που είναι αρκετές για να την οδηγήσουν να επιχειρήσει και να πραγματοποιήσει ένα μακρινό ταξίδι. Και μέσα από αυτή την εμπειρία γνωρίζει τον έρωτα.

Το μυθιστόρημα Το άρωμα της νοσταλγίας αναφέρεται στις απλές συμπτώσεις και στην αλήθεια του τυχαίου. Η σύμπτωση, το απροσδόκητο, δεν υπάρχει φόβος να μας δημιουργήσουν μια μεγάλη αναστάτωση;

Ίσως ο φόβος αυτός να υπάρχει, αλλά από την άλλη αυτές οι συμπτώσεις και οι απροσδόκητες καταστάσεις είναι που κάνουν τη ζωή τόσο ενδιαφέρουσα μερικές φορές!

Η Άλις ζει μια ήρεμη και ευτυχισμένη ζωή. Και όμως αυτή η ηρεμία είναι φαινομενική. Γιατί οι άνθρωποι θέλουν πάντα να ανακαλύπτουν κάποιες διεξόδους που θα αλλάξουν τη ζωή τους;

Στην περίπτωση της Άλις, η ηρωίδα συνειδητοποιεί ότι ίσως εκεί έξω υπάρχει κάτι που λείπει από την καθημερινή της ζωή και, παρόλο που είναι ήρεμη κι ευτυχισμένη και έχει φίλους, τη συναρπάζει η ιδέα ότι μια άλλη ζωή την περιμένει. Οι άνθρωποι αναζητούν συχνά την αλλαγή για να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και τις ρίζες τους, και πιστεύω ότι αυτό ακριβώς κάνει και η Άλις.

Το όνειρο δεν είναι και αυτό μια διέξοδος για να αποδράσεις από την καθημερινότητά σου;

Τα όνειρα μας επιτρέπουν να ταξιδεύουμε με το πνεύμα αν δεν μπορούμε να το κάνουμε με το σώμα μας. Η φαντασία μάς δίνει ελευθερία. Όταν έγραφα αυτό το βιβλίο, το γεγονός ότι βυθιζόμουν μέσα στους χαρακτήρες και την αποπνικτική ατμόσφαιρα της Κωνσταντινούπολης με κράτησε ζεστό σ' όλη τη διάρκεια του κρύου χειμώνα στη Νέα Υόρκη!

Ο Ντάλντρι, ο γείτονας, είναι ένας ευγενικός κύριος που έχει κερδίσει την Άλις. Είναι φίλος της και τη βοηθά στα προβλήματά της. Μπορεί ένας άνδρας να είναι φίλος με μια γυναίκα;

Φυσικά και μπορεί!

Μια μάντισσα αποκαλύπτει πως η Άλις πρέπει να πάει στην Κωνσταντινούπολη για να βρει τι συνέβη στο παρελθόν της. Αλήθεια, πιστεύετε στη μαντική;

Δεν πιστεύω ότι όλα είναι προκαθορισμένα. Πιστεύω ότι κουβαλάμε ένα μέρος του μέλλοντός μας μέσα μας. Έχω πάει σε μάντη μόνο μία φορά στη ζωή μου. Εκείνη την εποχή, εργαζόμουν ακόμη ως αρχιτέκτονας κι από την άλλη έγραφα σταδιακά το κείμενο που έναν χρόνο αργότερα θα γινόταν το βιβλίο If Only it were true. Σ' εκείνη την περίσταση πήγα πιστεύοντας ότι ήταν μια τρέλα και ότι θα συναντούσα κάποιον εντελώς τσαρλατάνο, όμως η αλήθεια είναι πως μου είπε ότι σύντομα θα δημοσίευα ένα βιβλίο και θα αφιέρωνα τη ζωή μου στο να γίνω συγγραφέας. Αισθάνομαι περίεργα λέγοντας ότι έκανε μια τόσο απίστευτη πρόβλεψη για τη ζωή μου και δεν έχω ξαναπάει να τον δω από τότε!

Η ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος έχει τη γλυκιά αίσθηση της αγάπης. Γιατί η αγάπη εξακολουθεί να μας παρηγορεί αλλά και να γιατρεύει τις πληγές μας;

Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη αγάπης και νομίζω ότι στον Ντάλντρι βλέπουμε μεν τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον ίδιο και στην Άλις αλλά βλέπουμε κι αυτή την αγάπη για την πόλη. Όταν βρεθείς εκεί όπου προοριζόσουν να είσαι, γίνεται μια αναγνώριση αυτού του γεγονότος μέσα σου κι αυτό λειτουργεί θεραπευτικά.

Με συγκινήσατε στο κεφάλαιο όπου η Άλις βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη. Μου θύμισε τις μυρωδιές της Ανατολής. Γιατί εμάς τους Ευρωπαίους μάς γοητεύουν αυτές οι καταστάσεις;

Η όσφρηση είναι μια πανίσχυρη αίσθηση και μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη ιδιαίτερες αναμνήσεις και τοποθεσίες. Ήθελα να δω αν θα μπορούσα να γράψω μια ιστορία στην οποία ο αναγνώστης θα αισθανόταν τα αρώματα διαβάζοντας τις λέξεις. Η Κωνσταντινούπολη του 1950, με τους χαμηλούς της ρυθμούς σε σχέση με τη σημερινή εποχή της τεχνολογίας, έδειχνε ένα ιδιαίτερα ρομαντικό μέρος και πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι τη βρίσκουν ελκυστική διότι θυμίζει μια διαφορετική εποχή. Θέλησα να εισέλθω σ' εκείνο τον κόσμο μέσω της αίσθησης των αρωμάτων.

Η σημερινή Κωνσταντινούπολη έχει καμία σχέση με αυτή τη γοητεία της παλιάς Πόλης;

Την πρώτη φορά που πήγα στην Κωνσταντινούπολη, περπατούσα με τη σύζυγό μου στην άκρη του Βοσπόρου και της είπα ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί, διότι ένιωθα τόσο άνετα, σαν να ήταν η πατρίδα μου. Αργότερα ανακάλυψα ότι οι παππούδες μου ήταν Τούρκοι και είχαν ζήσει εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1910. Νομίζω λοιπόν ότι νιώθω μια φυσική οικειότητα με την πόλη κι αυτό πραγματικά ενέπνευσε το σκηνικό του βιβλίου μου.

Στο τέλος η ιστορία έχει σασπένς. Το καλύτερο το κρατά ο συγγραφέας για το τέλος; Ή είναι ένα είδος τεχνικής της γραφής για να κερδίσουμε τον αναγνώστη;

Δεν κρατάμε το επιδόρπιο για το τέλος ενός ωραίου γεύματος; Κι είναι όντως πολύ δύσκολο να ξεκινήσεις μια ιστορία γράφοντας «Παντρεύτηκαν κι έζησαν ευτυχισμένοι, με πολλά παιδιά».

Στο μυθιστόρημα αναφέρεστε και στη γενοκτονία των Αρμενίων. Γιατί η επίσημη Τουρκία δεν τη δέχεται αν και έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια;

Δεν έχω ούτε την αρμοδιότητα ούτε νομιμοποιούμαι να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Αυτό που πιστεύω είναι ότι κάθε έθνος που αναγνωρίζει τις τραγωδίες του παρελθόντος του γίνεται δυνατότερο μέσα από αυτή την αναγνώριση.

Θα μπορούσατε να προτείνετε στους αναγνώστες μας μερικούς συγγραφείς της χώρας σας για να διαβάσουν τα βιβλία τους;

Υπάρχουν κάποιοι κλασικοί συγγραφείς που βρίσκονται πάντοτε στη λίστα μου, όπως ο Ρομέν Γκαρί, ο Βικτόρ Ουγκό και ο Ζακ Πρεβέρ. Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο La Délicatesse του Νταβίντ Φενκινός, το οποίο είναι μια ιστορία γεμάτη ευαισθησίες και ιδιαίτερα συγκινητική.

Έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα; Τι γνώμη έχετε για τους Έλληνες;

Όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου με είχαν πάει στη Λίνδο – πριν από 35 χρόνια. Από τότε έχω ξανάρθει στην Ελλάδα αρκετές φορές. Η τελευταία μου επίσκεψη νομίζω ήταν το καλοκαίρι του 2009.

Θα μπορούσα να σας πω για την ομορφιά των ελληνικών τοπίων, για το πόσο με συναρπάζει η ελληνική αρχαιολογία και ιστορία, για τη μαγευτική ατμόσφαιρα των ελληνικών νησιών, τη γενναιοδωρία των ανθρώπων – ίσως όχι αμέσως, αλλά μόλις σε γνωρίσουν καλύτερα... Αλλά θα σας αποκαλύψω ότι εκείνο που με γεμίζει με απόλυτη ευτυχία είναι το ελληνικό φαγητό. Μου αρέσει η ελληνική κουζίνα περισσότερο από κάθε άλλο είδος κι έχω επισκεφθεί όλα τα ελληνικά εστιατόρια στη Νέα Υόρκη, όπου ζω. Η ελληνική μαγειρική αναδεικνύει τα χρώματα, τη χαρά, τη μουσική και το να μοιράζεσαι με τους άλλους: ένα ελληνικό γεύμα είναι ένα εορταστικό γεγονός και θα μπορούσα να περπατήσω όλη την πόλη για μια καλή χωριάτικη, μια σαλάτα χταπόδι και μια νόστιμη σπανακόπιτα ή ταραμά και τζατζίκι. Είμαι πραγματικά οπαδός του ελληνικού φαγητού!

Ευχαριστίες για τη μετάφραση στον κ. Περικλή Τάγκα, Aναπληρωτή Καθηγητή του Τ.Ε.Ι. Ηπείρου.

Το άρωμα της νοσταλγίαςΤο άρωμα της νοσταλγίας
Μαρκ Λεβί
μετάφραση: Ξανθίππη Δημητρούλια
Ψυχογιός
373 σελ.
Τιμή € 16,60


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ > ΞΕΝΟΙ
Lidija Dimkovska: συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου

Η ποιήτρια, συγγραφέας και μεταφράστρια Λίντια Ντίμκοφσκα γεννήθηκε το 1971 στη Βόρεια Μακεδονία και ζει στη Σλοβενία. Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές, τέσσερα μυθιστορήματα και μία συλλογή...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ > ΞΕΝΟΙ
Viivi Luik: συνέντευξη στην Αγγελική Δημοπούλου

Η ομορφιά της ιστορίας είναι ένα μυθιστόρημα που αναπαριστά γλαφυρά τη ζωή στα Βαλτικά κράτη κατά τη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας. Με αφορμή την κυκλοφορία του στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Βακχικόν,...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.