«Οπόταν μετά φίλων
και τέρψεων ποικίλων
ευθύμως τρωγοπίνων
και γέμων από οίνον
τρυφώ και σπαταλώ,
γελώ.

Αλλ’ όταν ενθυμούμαι,
εγώ πως ευωχούμαι,
και άλλοι στερημένοι,
ημίγυμνοι και ξένοι,
φωνάζουν το “πεινώ”,
θρηνώ».

«Θρηνόγελως» (1836) του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή |27.12.1809 - 16.1.1892|, Φαναριώτη λόγιου. Έγραψε ποίηση ακολουθώντας το ρεύμα του ρομαντισμού της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής, το πρώτο ιστορικό νεοελληνικό μυθιστόρημα, με τίτλο «Ο αυθέντης του Μωρέως», και διηγήματα, σε μια εποχή που το είδος αυτό δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί στην Ελλάδα – εξού και έχει χαρακτηριστεί από κάποιους μελετητές ως ο «πατέρας του νεοελληνικού διηγήματος». Ωστόσο, στην «Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας» που συνέγραψε υπερασπιζόμενος την καθαρεύουσα και θεωρώντας τη δημοτική προϊόν αμάθειας του λαού, φαίνεται να τονίζει υπέρ το δέον τη φαναριώτικη ποίηση και να υποτιμά την Επτανησιακή Σχολή και την κρητική ποίηση, ενώ ταυτόχρονα αφιερώνει περισσότερες σελίδες στα ξαδέρφια του Αλέξανδρο και Παναγιώτη Σούτσο απ’ ό,τι στον Κάλβο και στον Σολωμό.

#ΣανΣημερα #OnThisDay #sansimera #diavazo #vivlio #βιβλίο

Twitter