«Λυπήσου με, Θε μου, στο δρόμο που πήρα,
Χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πώς,
– χωρίς να’ χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,
ποιο κρίμα με δένει, και ποιος ο σκοπός!

Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,
Προτού η νύχτα πάλι βαριά ν’ απλωθεί
Ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,
Ζητώντας εκείνο που δεν θα βρεθεί!

Λυπήσου όλα εκείνα που πάνε του κάκου,
Γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,
Και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,
Χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι’ αυτό!

[…]

Λυπήσου με, Θε μου, στην απόγνωσή μου,
Λυπήσου την φλόγα που ματαία σκορπώ
– λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,
να ζω δίχως λόγο και δίχως σκοπό…»

Από το ποίημα «Εκ βαθέων» του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη |31.10.1888 - 8.1.1944|, ποιητή του Μεσοπολέμου που θεωρείται από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του νεορομαντισμού και του νεοσυμβολισμού. Γόνος σημαντικής αστικής οικογένειας, παρά την ευφυΐα και το ταλέντο του φαίνεται ότι δεν ανεξαρτητοποιήθηκε ποτέ από τους γονείς του, και αυτοκτόνησε στο πατρικό του σπίτι μόνος και σε οικονομική ανέχεια. Όπως σημειώνει ο Άρης Δικταίος, ο οποίος το 1964 δημοσίευσε τα ποιήματά του, «...αυτό που κυρίως στάθηκε σαν ο μέγιστος συντελεστής της καταστροφής του ήταν τ’ ότι δεν τον απασχολούσαν οι βιοτικές μέριμνες. Ελεύθερος να ζήσει τη ζωή του όπως ήθελε, άρχισε να κυκλοφορεί μόνο τη νύχτα, εγκαταλειπόμενος με ηδονή στις οποιεσδήποτε, φανερές ή μύχιες τάσεις του, χωρίς την παραμικρή αυτοπειθαρχία».

#ΣανΣημερα #OnThisDay #sansimera #diavazo #vivlio #βιβλίο

Twitter