Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα Το παιδί της τρικυμίας της Margaret Atwood που θα κυκλοφορήσει στις 11 Μαΐου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

13. Ο Φίλιξ απευθύνεται στους ηθοποιούς

Την ίδια ημέρα

Ο Φίλιξ στέκεται δίπλα στον λευκοπίνακα στο µπροστινό µέρος της µεγάλης αίθουσας, απέναντι από τη φετινή τάξη. Αν και έχει διαβάσει τον κατάλογο των εγγεγραµµένων και έχει στείλει τα πακέτα του µαθήµατος —το κείµενο του έργου, τις σηµειώσεις—, δεν γνωρίζει ποτέ εκ των προτέρων ποιος θα εµφανιστεί πράγµατι. Υπάρχουν πάντα κάποιοι που υπαναχωρούν, οπότε οι κενές θέσεις καλύπτονται από τη λίστα αναµονής. Προς τιµήν του, υπάρχει πάντα λίστα αναµονής. Μπορεί επίσης να υπάρχουν απουσίες για άλλους λόγους. Μεταφορές σε άλλα ιδρύµατα, πρόωρες αποφυλακίσεις, τραυµατισµούς που απαιτούν χρόνο νοσηλείας.

Σαρώνει µε το βλέµµα την αίθουσα. Πρόσωπα γνώριµα, βετεράνοι από προηγούµενα έργα του: Αυτοί τον χαιρετούν κουνώντας το κεφάλι, του χαµογελούν αχνά. Νέα πρόσωπα, ανέκφραστα ή θορυβηµένα: Αυτοί δεν ξέρουν τι να περιµένουν. Χαµένα παιδιά όλοι τους, µόλο που δεν είναι παιδιά: Οι ηλικίες τους κυµαίνονται από δεκαεννιά µέχρι σαράντα πέντε. Υπάρχουν πολλές αποχρώσεις, από λευκό µέχρι µαύρο, µε κίτρινο, κόκκινο και µελαψό στο ενδιάµεσο· υπάρχουν πολλές εθνικότητες. Τα εγκλήµατα για τα οποία έχουν καταδικαστεί είναι ποικίλα. Το µόνο που έχουν κοινό, πέρα από το ότι είναι φυλακισµένοι, είναι η επιθυµία να συµµετάσχουν στον θίασο του Φίλιξ. Με διαφορετικά κίνητρα ο καθένας, υποθέτει.

Έχει διαβάσει τους φακέλους τους, που έφτασαν στα χέρια του χάρη στην Εστέλ µέσω κάποιας µυστηριώδους διαδικασίας, αν και προσποιείται ότι δεν τους έχει διαβάσει· γνωρίζει εποµένως για ποιο λόγο βρίσκονται εδώ. Άλλοι είναι µέλη συµµοριών που πληρώνουν τη νύφη για κάποιον ψηλότερα στην ιεραρχία, άλλους τους έπιασαν για ηµιερασιτεχνική διακίνηση ναρκωτικών. Για κλοπές, από τράπεζες µέχρι διαρρήξεις αυτοκινήτων και ψιλικατζίδικων. Ένα παιδί-θαύµα, µισθωµένος χάκερ που καταδικάστηκε για κλοπή εταιρικών πληροφοριών. Ένας απατεώνας και ειδικός στην πλαστοπροσωπία. Ένας αντισυµβατικός γιατρός. Ένας λογιστής από µια αξιοσέβαστη εταιρεία, που εκτίει ποινή για υπεξαίρεση. Ένας δικηγόρος που είχε στήσει µια επενδυτική πυραµίδα.

Ορισµένοι απ’ αυτούς είναι ηθοποιοί µε εµπειρία, αφού συµµετείχαν σε αρκετά από τα έργα του. Στην πραγµατικότητα δεν θα έπρεπε να συµµετέχουν στο µάθηµα παραπάνω από µία φορά, αλλά ο Φίλιξ παρακάµπτει αυτό τον περιορισµό εµπλουτίζοντας τη βασική προσφορά του µε οδηγίες και πρόσθετα που κατεβάζει από το ίντερνετ. Στην «Τεχνολογία για το θέατρο» µαθαίνουν φωτισµό, σκηνικά αντικείµενα, ειδικά εφέ και ψηφιακή σκηνογραφία. Στον «Θεατρικό σχεδιασµό» µαθαίνουν ενδυµατολογία, µακιγιάζ, περούκες και µάσκες. Στην «Επεξεργασία βίντεο για το θέατρο» µαθαίνουν πώς να φτιάχνουν µεταξωτά πουγκιά από αυτιά γουρούνας. Ο Φίλιξ µοιράζει ανάλογα διδακτικές µονάδες. Στα χαρτιά όλα φαίνονται καλά στους αρµόδιους. Ο κύριος Ντιουκ είναι αληθινό κελεπούρι: τέσσερα µαθήµατα στην τιµή του ενός.

Στο µεταξύ έχει καλλιεργήσει µια σειρά δεξιότητες τις οποίες µπορεί να επιστρατεύει όταν τις χρειάζεται. Έχει στη διάθεσή του σχεδιαστές κοστουµιών, επεξεργαστές βίντεο, υπευθύνους φωτισµού και ειδικών εφέ, κορυφαίους καλλιτέχνες µεταµφίεσης. Αναρωτιέται µερικές φορές πόσο οι τέχνες που διδάσκει θα µπορούσαν να φανούν χρήσιµες σε µια ληστεία τράπεζας, λόγου χάρη, ή σε µια απαγωγή, αλλά παραµερίζει αυτές τις ευτελείς σκέψεις ευθύς µόλις εµφανίζονται.

Κοιτάζει γύρω την αίθουσα, µοιράζοντας ήδη τους ρόλους στο µυαλό του. Να ο τέλειος Φερδινάνδος, πρίγκιπας της Νάπολης, που τον κοιτάζει µε στρογγυλά, άδολα µάτια σαν έτοιµος να ερωτευτεί: το Παιδί-Θαύµα, ο απατεώνας. Να ο Άριελ, εκτός κι αν έχει πέσει εντελώς έξω, στοιχειακό αερικό, λεπτοκαµωµένος κι επιδέξιος, που ακτινοβολεί ψυχρή νεανική ευφυΐα: ο 8Handz, ο οκταχέρης, ιδιοφυής χάκερ. Κοντόχοντρος Γκονζάλο, ο βαρετός, άξιος σύµβουλος: το Στραβό Μολύβι, ο διεφθαρµένος λογιστής. Και Αντώνιος, ο ύπουλος, σφετεριστής αδερφός του µάγου Πρόσπερου: ο Φιδοµάτης, ο απατεώνας που είχε στήσει τις κοµπίνες µε την πυραµίδα και τα ακίνητα, µε το λοξό αριστερό µάτι και το στραβό του στόµα που τον κάνουν να µοιάζει σαν να γελάει χλευαστικά.

Το απόρριµµα ο Τρίνκουλος, ο τρελός, ο γελωτοποιός. Δεν φαίνεται πουθενά Στέφανος, ο µέθυσος αρχιυπηρέτης. Διάφοροι Κάλιµπαν, βλοσυροί και µυώδεις: γήινοι, ενδεχοµένως βίαιοι. Κάποιον θα διαλέξει. Πριν αποφασίσει όµως για οποιονδήποτε, θα χρειαστεί να τους ακούσει να λένε µερικούς στίχους.

Χαµογελάει µε αυτοπεποίθηση, το χαµόγελο κάποιου που ξέρει τι κάνει. Έπειτα επιχειρεί µια παραλλαγή της οµιλίας µε την οποία αρχίζει κάθε νέα περίοδο.

«Καληµέρα» λέει. «Καλώς ορίσατε στη Θεατρική Οµάδα του Σωφρονιστηρίου Φλέτσερ. Δεν µ’ ενδιαφέρει γιατί είστε εδώ µέσα ή τι λένε ότι κάνατε: Γι’ αυτό το µάθηµα το παρελθόν είναι πρόλογος, που σηµαίνει ότι αρχίζουµε να µετράµε τον χρόνο και τις επιδόσεις ακριβώς εδώ, ακριβώς τώρα.

»Από αυτή τη στιγµή είστε ηθοποιοί. Θα παίξετε όλοι σ’ ένα έργο· καθένας θα έχει µια λειτουργία, όπως θα σας πουν οι παλιές καραβάνες που το έχουν ξανακάνει. Η Θεατρική Οµάδα του Σωφρονιστηρίου Φλέτσερ ανεβάζει αποκλειστικά έργα του Σαίξπηρ, επειδή αυτός είναι ο καλύτερος και πληρέστερος τρόπος για να µάθει κανείς θέατρο. Ο Σαίξπηρ έχει κάτι για τον καθένα, επειδή αυτό ακριβώς ήταν το κοινό του: ο καθένας, από τους πιο υψηλά ιστάµενους µέχρι τους πιο χαµηλά και αντιστρόφως.

»Το όνοµά µου είναι κύριος Ντιουκ και είµαι ο σκηνοθέτης. Αυτό σηµαίνει ότι είµαι υπεύθυνος για τη συνολική παραγωγή κι ότι έχω τον τελευταίο λόγο.

»Αλλά δουλεύουµε σαν οµάδα. Καθένας από σας θα έχει κάποιο σηµαντικό ρόλο να εκπληρώσει και, αν κάποιος δυσκολεύεται, είναι καθήκον των µελών της οµάδας να τον βοηθήσουν, επειδή ένας αδύναµος κρίκος καθορίζει πόσο δυνατό θα είναι το έργο µας: Αν αποτύχει ένας από µας, θα αποτύχουµε όλοι. Εποµένως, αν κάποιος στην οµάδα σας δυσκολεύεται να διαβάσει τα λόγια, πρέπει να τον βοηθήσετε. Όπως πρέπει να βοηθάτε ο ένας τον άλλο να µάθει τους ρόλους και να καταλαβαίνετε τι σηµαίνουν τα λόγια και πώς να τα λέτε µε δύναµη. Αυτή είναι η αποστολή σας. Πρέπει να αρθούµε όλοι στο ανώτερο επίπεδο. Η Θεατρική Οµάδα του Σωφρονιστηρίου Φλέτσερ πρέπει να δικαιώσει τη φήµη της, και ό,τι δηµιουργούµε µαζί τιµά αυτή τη φήµη.

»Με έχετε ακούσει να αναφέρω οµάδες, κι όσοι από σας συµµετείχατε σε κάποιο από τα έργα µου στο παρελθόν γνωρίζετε τι σηµαίνει αυτό. Καθένας από τους πρωταγωνιστές θα περιβάλλεται από µία οµάδα, όλα τα µέλη της οποίας πρέπει να µάθουν τα λόγια αυτού του πρωταγωνιστή. Κι αυτό επειδή κάθε βασικός ηθοποιός πρέπει να έχει µερικούς αντικαταστάτες, για την περίπτωση που αρρωστήσει ή για οποιοδήποτε άλλο… για την περίπτωση που υπάρξουν απρόβλεπτες, έκτακτες περιστάσεις, όπως πρόωρη αποφυλάκιση, λόγου χάρη. Ή αν τύχει και γλιστρήσει στο ντους. Το έργο πρέπει να συνεχιστεί παρ’ όλ’ αυτά: Έτσι γίνεται στο θέατρο. Σ’ αυτό τον θίασο στηρίζουµε ο ένας τον άλλο.

»Θα χρειαστεί να κάνετε ορισµένες γραπτές εργασίες. Θα γράψετε για πλευρές του έργου, αλλά θα ξαναγράψετε επίσης εκείνα τα µέρη που θα κρίνετε —θα κρίνουµε— ότι θα µπορούσαν να γίνουν πιο κατανοητά στο σύγχρονο κοινό. Θα βιντεοσκοπήσουµε την παράστασή µας· το βίντεο θα προβληθεί για όλους στη — για όλους στο Φλέτσερ. Το βίντεό µας θα είναι κάτι για το οποίο θα είµαστε περήφανοι, όπως έγινε και µε τις προηγούµενες παραστάσεις µας».

Χαµογελάει καθησυχαστικά, συµβουλεύεται έναν φάκελο. «Στη συνέχεια θα χρειαστεί να διαλέξετε ένα καλλιτεχνικό όνοµα. Είναι κάτι που έκαναν πολλοί ηθοποιοί στο παρελθόν, καθώς και τραγουδιστές της όπερας και ταχυδακτυλουργοί. Το πραγµατικό όνοµα του Χάρι Χουντίνι ήταν Έρικ Βέις, του Μποµπ Ντίλαν Ρόµπερτ Ζίµερµαν, του Στίβι Γουόντερ Στέβλαντ Τζάντκινς». Τις πληροφορίες γι’ αυτά τα ονόµατα τις βρήκε στο ίντερνετ, αναζητώντας καλλιτεχνικά ψευδώνυµα. Γνωρίζει µόνο ορισµένους απ’ αυτούς: Προσθέτει µερικούς νεότερους κάθε φορά που βγάζει αυτό τον λόγο. «Το ίδιο κάνουν και οι ηθοποιοί του κινηµατογράφου, για να µην αναφέρω τους τραγουδιστές της ροκ και της ραπ. Ο Σνουπ Ντογκ λεγόταν Κάλβιν Μπρόουντους. Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Σκεφτείτε λοιπόν το καλλιτεχνικό σας όνοµα. Είναι σαν τίτλος».

Ακολουθούν νεύµατα και ψίθυροι. Οι ηθοποιοί µε κάποια εµπειρία έχουν ήδη καλλιτεχνικά ονόµατα από παλαιότερες παραστάσεις. Τώρα χαµογελούν: Καλωσορίζουν την επιστροφή αυτού του άλλου εαυτού τους, που στέκει εκεί µπροστά τους σαν κοστούµι και περιµένει να τον αποδεχτούν. 

Ο Φίλιξ κάνει παύση, ατσαλώνεται για το ζόρικο ψήσιµο. «Και τώρα το φετινό έργο». Γράφει στον λευκοπίνακα µε κόκκινο µαρκαδόρο: Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ. «Λοιπόν» λέει. «Έχετε πάρει το κείµενο εκ των προτέρων, έχετε πάρει τις σηµειώσεις µου, είχατε τον χρόνο να τα κοιτάξετε». Για µερικούς απ’ αυτούς αυτό ισχύει µόνο ως τρόπος του λέγειν, επειδή στην καλύτερη περίπτωση έχουν πάει µέχρι την τρίτη δηµοτικού. Θα βελτιωθούν, πάντως: Η οµάδα τους θα τους βελτιώσει. Θα τους τραβήξει ν’ ανέβουν βήµα βήµα τη σκάλα της παιδείας.

«Θ’ αρχίσω µε τις κεντρικές ιδέες» συνεχίζει ο Φίλιξ. «Αυτές είναι τα σηµαντικά πράγµατα που πρέπει να αναζητήσουµε όταν θα µας απασχολήσει το πώς θα παρουσιάσουµε αυτό το έργο».

Χρησιµοποιώντας τον µπλε µαρκαδόρο, γράφει:

ΕΙΝΑΙ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ: Έχει την περισσότερη µουσική + τα περισσότερα τραγούδια στον Σξπ.

Μουσική που χρησιµοποιείται για ποιο σκοπό;

ΜΑΓΕΙΑ: Που χρησιµοποιείται για ποιο σκοπό;

ΦΥΛΑΚΕΣ: Πόσες;

ΤΕΡΑΤΑ: Ποιος είναι τέρας;

ΕΚΔΙΚΗΣΗ: Ποιος την επιθυµεί; Γιατί;

Παρατηρώντας τα πρόσωπά τους —ανέκφραστα, σκυθρωπά ή εντελώς απορηµένα— σκέφτεται: Δεν το καταλαβαίνουν. Δεν είναι όπως µε τον Ιούλιο Καίσαρα, δεν είναι όπως µε τον Μάκβεθ: Εκεί έπιασαν αµέσως το νόηµα. Ούτε καν όπως µε τον Ριχάρδο Γ΄, που ήταν µια πρόκληση, καθώς πάρα πολλοί απ’ αυτούς είχαν πάρει το µέρος του Ριχάρδου.

Παίρνει βαθιά ανάσα. «Πριν πάµε παρακάτω, υπάρχουν ερωτήσεις;»

«Ναι, αµέ» λέει ο Λεγκς. Διάρρηξη, βιαιοπραγία. Είναι βετεράνος στη σκηνή του Σωφρονιστηρίου Φλέτσερ, καθώς έχει παίξει τον Μάρκο Αντώνιο στον Ιούλιο Καίσαρα, µία από τις µάγισσες στον Μάκβεθ και τον Κλάρενς στον Ριχάρδο Γ΄. «Το διαβάσαµε. Αλλά γιατί κάνουµε αυτό το έργο; Δεν υπάρχει σκηνή µάχης κι έχει και µια νεράιδα µέσα, αδερφή δηλαδή».

«Εγώ νεράιδα δεν κάνω» λέει ο ΠίΠοντ. Έκανε τη λαίδη Μάκβεθ στον Μάκβεθ και τον Ρίτσµοντ στον Ριχάρδο Γ΄. Είναι ένας γαλίφης µε ένα σµάρι —απ’ ό,τι λέει ο ίδιος— αφοσιωµένες καλλονές που τον περιµένουν µε το που θα βγει.

«Ούτε εγώ κάνω κορίτσι». Αυτός είναι ο Σιβ: Έχει διασυνδέσεις µε µια συµµορία ναρκωτικών και συνελήφθη σ’ ένα µεγάλο ντου που έκανε αιφνιδιαστικά η αστυνοµία πριν από µερικά χρόνια. Κοιτάζει γύρω στην αίθουσα για υποστήριξη: εριστικά νεύµατα, ψίθυροι αποδοχής. Κανείς δεν θέλει αυτούς τους δύο ρόλους: ούτε του Άριελ ούτε της Μιράντας.

Ο Φίλιξ βρίσκεται µπροστά σε µια πιθανή εξέγερση, αλλά την έχει προβλέψει. Έχει αντιµετωπίσει το ζήτηµα του φύλου και σε άλλα έργα, αλλά εκείνοι οι γυναικείοι ρόλοι ήταν αφενός ώριµες γυναίκες και αφετέρου είτε ασήµαντες είτε απολύτως αντιπαθητικές, οπότε γίνονταν αποδεκτές ευκολότερα. Οι µάγισσες στον Μάκβεθ ήταν παιχνιδάκι —τα παιδιά δεν είχαν αντίρρηση να παίξουν γριές γκιόσες που ήταν τέρατα, όχι πραγµατικές γυναίκες— και η Καλπουρνία ήταν δευτερεύων ρόλος. Η λαίδη Μάκβεθ ήταν χειρότερο τέρας κι από τις µάγισσες: Ο ΠίΠοντ έλεγε ότι ήταν ολόιδια η µάνα του και την είχε παίξει πολύ καλά. Η λαίδη Άννα στον Ριχάρδο Γ´ ήταν θυµωµένη κι αψίκορη· στην πραγµατικότητα έσταζε φαρµάκι. Ο Σιβ είχε παιδευτεί πολύ µε δαύτη.

Η Μιράντα όµως δεν είναι τέρας, ούτε µεγάλη γυναίκα. Είναι κορίτσι, και κορίτσι ευάλωτο. Όποιος άντρας την παίξει θα χάσει το κύρος του µε ολέθριο τρόπο. Θα γίνει περίγελος, στόχος. Υποδυόµενος το κορίτσι, κινδυνεύει να του φερθούν σαν να ήταν κορίτσι. Ολέθριο θα ήταν και για τον Φερδινάνδο: να πρέπει να σερβίρει εκστασιασµένος εκείνες τις ερωτικές εξοµολογήσεις σ’ έναν µουτρωµένο συγκρατούµενο.

«Ας αφήσουµε για την ώρα στην άκρη το ζήτηµα µε το κορίτσι» λέει ο Φίλιξ. «Πρώτ’ από όλα, κανείς εδώ µέσα δεν θα χρειαστεί να παίξει τη Μιράντα. Η Μιράντα είναι µια γλυκιά, αθώα δεκαπεντάχρονη. Δεν βλέπω ποιος από σας θα µπορούσε να είναι πολύ πειστικός σ’ αυτό τον ρόλο».

Τα µουγκρητά ανακούφισης ακούγονται καθαρά. «Εντάξει, ωραία» λέει ο Σιβ. «Μα, αν δεν την κάνει κανείς αποδώ, τότε ποιος θα την κάνει;»

«Θα προσλάβω…» Ο Φίλιξ κοντοστέκεται, προσαρµόζει το λεξιλόγιό του. «Θα αγκαζάρω µια επαγγελµατία ηθοποιό» λέει. «Μια πραγµατική γυναίκα» προσθέτει ώστε να πιάσουν στ’ αλήθεια το νόηµα.
«
Θα έρθει εδώ µέσα;» λέει ο ΠίΠοντ. «Για να παίξει στο έργο µας;» Κοιτάζονται µεταξύ τους, δεν το πιστεύουν. Η Τρικυµία έχει αρχίσει ήδη να κινεί το ενδιαφέρον ορισµένων απ’ αυτούς.

«Μπορείς να βάλεις κάνα γκοµενάκι να το κάνει;»

Το Παιδί-Θαύµα, ο απατεώνας µε τα εκφραστικά µάτια, παίρνει τον λόγο. «Δεν νοµίζω ότι είναι σωστό να κουβαλήσεις εδώ µέσα µια νέα κοπέλα. Θα τη φέρεις σε περίεργη θέση. Όχι ότι εγώ θ’ άπλωνα χέρι» λέει. «Αλλά… Απλώς το αναφέρω».

«Μωρέ, σιγά που δεν θ’ άπλωνες» λέει µια φωνή από το βάθος. Γέλια.

«Μα θα παίζει τον ρόλο µιας νέας κοπέλας» λέει ο Φίλιξ. «Δεν είπα εγώ ότι θα είναι νέα κοπέλα. Όχι βέβαια ότι θα είναι γριά» προσθέτει για να απαντήσει στις εκφράσεις απογοήτευσης. «Θεωρήστε τη συµµετοχή της προνόµιο. Με το παραµικρό πρόβληµα —κόλληµα, χούφτωµα, τσιµπιά, βροµόλογο και ούτω καθεξής— πήρε δρόµο, το ίδιο και σεις. Περιµένω να φερθείτε όλοι σαν επαγγελµατίες ηθοποιοί, που θεωρώ ότι είστε». Όχι ότι οι επαγγελµατίες ηθοποιοί παραλείπουν να επιδοθούν σε τσιµπιές και χουφτώµατα, υπενθυµίζει στον εαυτό του. Αλλά δεν είναι ανάγκη να µοιραστεί αυτή τη σκέψη.

«Κάποιος τυχεράκιας παιδαράς θα παίξει αυτόν τον πώς τον λένε τον Φέρντι» λέει ο Λεγκς.

«Θα πάρει εκείνα τα καυτά κοντινά πλάνα και θα του σηκωθεί κάγκελο».

«Κάγκελο δεν θα πει τίποτα» λέει ο ΠίΠοντ.

«Τόσο κάγκελο, που θα κοκαλώσει ο τύπος». Ψίθυροι, πνιχτά γέλια.

«Θα ασχοληθούµε µ’ αυτό όταν έρθει η ώρα» λέει ο Φίλιξ.

«Ωραία όλ’ αυτά» λέει το Στραβό Μολύβι, ο καταχραστής λογιστής. Το καλλιτεχνικό όνοµα του έχει δοθεί κοινή συναινέσει. Στην αρχή δεν του πολυάρεσε, προσπάθησε να επιµείνει σε κάτι πιο αξιοπρεπές, όπως «Νουµεράκιας». Ήθελε να διατηρήσει το αίσθηµα ανωτερότητας.

Τελικά όµως αποδέχτηκε το «Στραβό Μολύβι», γιατί είχε µήπως άλλη επιλογή;

Το Στραβό Μολύβι έπαιξε τον Κάσιο στον Ιούλιο Καίσαρα και έχει µανία µε τις λεπτοµέρειες, σε σηµείο που να γίνεται συχνά κουραστικός. Ο Φίλιξ τον θεωρεί δοκιµασία. Θέλει πάντα να δείχνει πόσο καλά προετοιµασµένος είναι. Ο Γκονζάλο, σκέφτεται: Το Στραβό Μολύβι είναι ό,τι πρέπει γι’ αυτόν.

«Πολύ ωραία όλ’ αυτά» συνεχίζει το Στραβό Μολύβι «αλλά δεν σας απασχόλησε καθόλου το, χµ… το ζήτηµα του Άριελ».

«Ναι, βέβαια, το νεραϊδικό» λέει ο Λεγκς.

«Αυτό θα το συζητήσουµε την Παρασκευή» λέει ο Φίλιξ. «Τώρα η πρώτη γραπτή άσκησή σας. Θέλω να διατρέξετε προσεκτικά το κείµενο και να κάνετε έναν κατάλογο µε τις βρισιές που υπάρχουν στο έργο. Αυτές θα είναι οι µοναδικές βρισιές που θα χρησιµοποιήσουµε σ’ αυτή την αίθουσα. Αν πιάσουµε κάποιον να χρησιµοποιεί άλλες, άι γα… και τα λοιπά, χάνει έναν βαθµό από τη σούµα του. Οι πόντοι µετριούνται µε το σύστηµα τιµής, αλλά είµαστε µάρτυρες ο ένας του άλλου. Κατανοητό;»

Χαµόγελα από τους βετεράνους: Ο Φίλιξ βάζει πάντα κάποιο τέτοιο διαγώνισµα στην τάξη.

«Για τσιγάρα παίζουµε;» ρωτάει ο ΠίΠοντ. «Όπως συνήθως;»

«Φυσικά» λέει ο Φίλιξ. «Μόλις φτιάξετε τον κατάλογό σας, διαλέξτε δέκα απ’ αυτές τις βρισιές και αποστηθίστε τες, και µετά µάθετε να τις γράφετε σωστά. Αυτές θα είναι οι δικές σας συγκεκριµένες βρισιές. Μπορείτε να τις χρησιµοποιείτε σ’ αυτή την τάξη για όλους και για όλα. Αν δεν γνωρίζετε τι σηµαίνουν, ευχαρίστως να σας εξηγήσω. Έτοιµοι, εµπρός, πάµε!»

Κεφάλια σκύβουν, τετράδια ανοίγουν, κείµενα διαβάζονται, µολύβια πιάνουν δουλειά.

Twitter