Προδημοσίευση από το μυθιστόρηματης Χρυσοξένης Προκοπάκη Μια τυχαία Ιφιγένεια, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Μαρτίου από τις εκδόσεις Στίξις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Μεγάλωσα σε μια κλασική οικογένεια, με τους καυγάδες της, τις γκρίνιες της, τις ανούσιες γιορτές της. Η ενηλικίωση ήρθε αργά. Η αλήθεια είναι ότι μια μέρα ξυπνάμε και συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώσαμε, ότι είμαστε άλλοι άνθρωποι απ’ αυτούς που νομίζαμε ότι ήμασταν, ότι χαιρόμαστε με πράγματα που άλλοτε μας προκαλούσαν λύπη και λυπούμαστε με εκείνα που κάποτε μας χαροποιούσαν.

Στα είκοσι πέντε μου είχα άλλες προτεραιότητες. Έκανα μια δουλειά που ήλπιζα ότι δεν θα την έκανα για πάντα, ζούσα μία ζωή που επιθυμούσα να τελειώσει ένδοξα. Αυτές ήταν οι φιλοδοξίες μου τότε. Σιγά σιγά όμως καταλάβαινα ότι καμία ζωή δεν έχει ένδοξο τέλος, όπως και κανένας θάνατος δεν είναι δίκαιος. Και μέσα στην παράνοια των υπαρξιακών μου σκέψεων, που μπορεί να μην έχουν και καμία αξία εν τέλει, βλέπω τα πιο περίεργα όνειρα.

Κάθομαι μόνη μου στον θερινό κινηματογράφο που βρίσκεται στην πίσω μεριά του πατρικού μου, κρατάω στα χέρια μου ένα χαρτί και διαβάζω προσεκτικά τις λέξεις που ξεπηδάνε από τις γραμμές. Λέξεις γραμμένες με τον δικό μου γραφικό χαρακτήρα, τον οποίο όμως δεν αναγνωρίζω. Στην οθόνη παίζει μια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία, χωρίς ήχο, κι εγώ δεν έχω μνήμη, δεν έχω πια καμία ανάμνηση να με βασανίζει. Στο μπαλκόνι του σπιτιού μας εμφανίζεται ο Μάνος και μου φωνάζει: «Μην το κάνεις. Μην τον συναντήσεις». Τον κοιτάζω αδιάφορα, κάνω πως δεν τον ακούω, κλείνω τ’ αυτιά μου για να μην ακούσω άλλο, και συνεχίζω να διαβάζω. Δεν ξέρω ακόμα σε τι αναφέρεται. Ξαφνικά, το χαρτί γίνεται κομμάτια με τον μαγικό τρόπο που έχουν τα όνειρα, και η οθόνη μαυρίζει.

Ξυπνάω. Το ρολόι δείχνει τέσσερις παρά δέκα. Θα μπορούσα να είμαι και ευτυχισμένη μια τέτοια ώρα. Ή οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Θέλω σε κάποιον να ρίξω την ευθύνη, να πω ότι αυτός φταίει για τα δικά μου τραύματα. Σίγουρα στους γονείς μου θα μπορούσα να αποδώσω τις περισσότερες ευθύνες, αλλά αυτό δεν μου είναι πια αρκετό. Από μία ηλικία και μετά, τα παιδικά χρόνια δεν είναι ένοχα για όλα. Το βάρος μοιράζεται, παίρνουμε κι εμείς ένα μερίδιο, ίσως όχι πάντα αυτό που μας αναλογεί, αλλά δεν είμαστε εντελώς αθώοι. Έχουμε φύγει από το πατρικό μας σπίτι, έχουμε φτιάξει άλλα σπίτια, πολιτείες ολόκληρες χτίζουμε με τις τύψεις μας, με τις ανεπάρκειές μας, κι ύστερα προσπαθούμε να τις γκρεμίσουμε.

Πρέπει να ζητήσω μια μικρή παράταση. Η διορία που έχω βάλει στον εαυτό μου για να βρω απαντήσεις δεν μου φτάνει. Και αν δηλαδή ήθελα μερικά εικοσιτετράωρα ακόμα, θα μου ήταν διαθέσιμα; Ίσως οι μοναδικοί που έχουν την αρμοδιότητα να μου παραχωρήσουν αυτή την παράταση να είναι οι γονείς μου. Πώς θα μπορούσα να τους το προτείνω όμως; «Ξέρετε, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να μεγαλώσω μία βδομάδα αργότερα από την καθορισμένη. Μπορώ;» θα τους έλεγα. Η απάντηση θα ήταν όχι. Ένα τεράστιο όχι θα στοίχειωνε τα βράδια μου, θα αντηχούσε σαν θορυβώδες ρολόι της μοίρας στ’ αυτιά μου, θα μου απαγόρευε για πάντα τη λήψη πρωτοβουλιών.

Οι σκέψεις που με βομβαρδίζουν με τα καθημερινά τους δρομολόγια άλλοτε με αποσυντονίζουν κι άλλοτε με κινητοποιούν. Ο μηχανισμός της απώθησης ή της λήθης δεν λειτουργεί πάντα. Κι αυτό καταντάει δυσβάστακτο. Βραδινά δρομολόγια σε έρημους δρόμους, τσιγάρα άφιλτρα, καφές φίλτρου, ταξίδια με εισιτήριο επιστροφής, επιστροφές με γυμνά πόδια, πρωινές συναντήσεις.

Κι έτσι, κάποτε μεγαλώνεις, χωρίς να το έχεις επιδιώξει στ’ αλήθεια, χωρίς να έχεις κάνει τίποτα για να το πετύχεις. Χώρος για όλους τους φίλους. Αληθινούς ή φανταστικούς διαβάζω στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, κοιτάζω τη φωτογραφία και ψάχνω γι’ αυτούς τους φανταστικούς φίλους που κρύβονται κάπου, αλλά ποτέ δεν εμφανίζονται την κατάλληλη στιγμή, μέχρι που αναγκάζομαι να τους επινοήσω. Και επιστρέφω πάλι στον Ιππόλυτο, σαν το μοναδικό καταφύγιό μου όλα αυτά τα χρόνια.

ΧIII

«Όταν γυρίζω πίσω στον Ιππόλυτο, στην ιδέα του Ιππόλυτου, δεν σου κρύβω, μετανιώνω» μου λέει η Ιφιγένεια. «Τα μπουκάλια θα παλιώνουν πάντα στο πάτωμα και οι φωτογραφίες θα κρύβουν πάντα την αλήθεια. Το παρελθόν θα ορθώνεται αμετανόητο, τα πρόσωπα όλα θα είναι κομπάρσοι, ο δρόμος δεν θα οδηγεί πια στη θάλασσα» συνεχίζει. Ανάβει και σβήνει τσιγάρα, λες κι έτσι θα ξορκίσει κάποιο επερχόμενο κακό. Με κοιτάζει με καχυποψία. «Δεν ξέρω τι άλλο έχεις στο μυαλό σου για μένα, αλλά να ξέρεις ότι το βιβλίο που γράφεις δεν είναι παρά μια επινόηση μερικών σελίδων που διαρκεί χρόνια. Αραδιάζεις τις λέξεις πάνω στο τραπέζι σου και τις αφήνεις εκεί για να γίνουν κάτι. Τις μετράς. Πάντα θα λείπει κάποια λέξη και πάντα κάποια άλλη θα περισσεύει. Τι μπορεί να γίνει μία λέξη όταν μεγαλώσει; Και τελικά τι θα τις κάνεις τόσες λέξεις;»

Ακούω το μονόλογό της μένοντας στη θέση μου και ξύνοντας μολύβια. Τα τοποθετώ στη σειρά, ετοιμοπόλεμα, μα αδρανή. Καμία λέξη δεν μου κάνει τη χάρη να μου δοθεί αβίαστα. Η Ιφιγένεια έχει αρχίσει να σκληραίνει. Ίσως να φταίει η επερχόμενη ενηλικίωση. Γιατί, η Ιφιγένεια θα ενηλικιωθεί σε λίγες μέρες που έχει γενέθλια.

Την καλώ να καθίσει δίπλα μου. Την καλώ να μοιραστεί μαζί μου τους φόβους της, τις εμμονές της. Ξέρει ότι την κουβαλάω μέσα μου όπου κι αν πηγαίνω. Κοιμόμαστε την ίδια ώρα, βλέπουμε τα ίδια όνειρα, προσπαθούμε κι οι δυο μας να ξεφύγουμε. Δεν ξέρω από τι. Ο καθένας υποφέρει απ’ αυτό που φοβάται περισσότερο, κι όσο περισσότερο το φοβάται, τόσο περισσότερο το αποζητά. Φόβος: έντονο δυσάρεστο συναίσθημα, που προκαλείται εξαιτίας (πραγματικού ή φανταστικού) κινδύνου ή απειλής.

Η Ιφιγένεια παίρνει ένα γράμμα από τον πάγκο της κουζίνας και μου το δίνει. Μου ζητάει να φύγω. Επί λέξει μου λέει: «Μπορείς να μου αδειάσεις τη γωνιά;» Τα μάτια της έχουν δακρύσει. «Να το φυλάξεις καλά αυτό το γράμμα. Είναι ό,τι έχω και δεν έχω από τον Ιππόλυτο». Αποχωρώ. Τρέχω να βρω τον Ιππόλυτο να του το δώσω.

Twitter