fbpx

ALICE MUNRO

ALICE MUNRO
Προδημοσίευση από τη συλλογή διηγημάτων της Alice Munro ΑΠΟΔΡΑΣΗ (μετάφραση: Σοφία Σκουλικάρη), που θα κυκλοφορήσει στις 9 Φεβρουαρίου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.



Απόδραση

Ο αίθριος καιρός συνεχίστηκε. Στους δρόμους, στα μαγαζιά, στο ταχυδρομείο, ο κόσμος χαιρετιόταν λέγοντας πως επιτέλους ήρθε το καλοκαίρι. Το χορτάρι στα βοσκοτόπια καθώς ακόμα και τα ταλαιπωρημένα σπαρτά σήκωσαν κεφάλι. Οι λιμνούλες στέγνωσαν, η λάσπη έγινε σκόνη. Ένας ελαφρύς ζεστός άνεμος φυσούσε κι όλοι είχαν και πάλι όρεξη να κάνουν πράγματα. Το τηλέφωνο χτυπούσε. Ρωτούσαν για βόλτες σε μονοπάτια με τα άλογα, για μαθήματα ιππασίας. Οι θερινές κατασκηνώσεις επίσης ενδιαφέρονταν τώρα, αφού ακύρωσαν τις εκδρομές σε μουσεία. Μίνι βαν κατέφθαναν φορτωμένα ζωηρά παιδιά. Τα άλογα κάλπαζαν κατά μήκος των φραχτών, ελεύθερα από τις κουβέρτες τους.

Ο Κλαρκ είχε καταφέρει να πάρει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι στέγαστρου σε καλή τιμή. Είχε περάσει ολόκληρη την πρώτη μέρα μετά τη Μέρα της Απόδρασης (έτσι είχαν βαφτίσει το ταξίδι της Κάρλα με το λεωφορείο) φτιάχνοντας τη στέγη του χώρου εκγύμνασης.

Για κάνα δυο μέρες, έτσι όπως έκαναν τις καθημερινές δουλειές τους, ο Κλαρκ και η Κάρλα έγνεφαν ο ένας στον άλλο. Αν τύχαινε να περάσει από κοντά του και δεν υπήρχε κανείς άλλος τριγύρω, η Κάρλα μπορεί να του φιλούσε τον ώμο μέσα από το ελαφρύ ύφασμα του καλοκαιρινού πουκαμίσου του.

«Αν κάνεις να μου ξαναφύγεις ποτέ, θα σου μαυρίσω τον πισινό» της είπε, κι εκείνη ρώτησε: «Θα το 'κανες;».
«Ποιο;»
«Θα μου μαύριζες τον πισινό;»
«Δοκίμασε και θα δεις». Είχε τα κέφια του τώρα, ακαταμάχητος όπως τότε που τον πρωτογνώρισε.

Παντού είχε πουλιά. Τσίχλες με κόκκινα φτερά, κοκκινολαίμηδες, ένα ζευγάρι περιστέρια που κελαηδούσαν το χάραμα. Πολλές κουρούνες, και γλάροι σε αναγνωριστικές αποστολές από τη λίμνη, και μεγάλες βαμβακίνες που έστεκαν στα κλαδιά μιας νεκρής βελανιδιάς κάπου ένα χιλιόμετρο πιο πέρα, στις παρυφές του δάσους. Στην αρχή απλώς κάθονταν εκεί, στέγνωναν τα πλατιά φτερά τους, σηκώνονταν μια στο τόσο για καμιά δοκιμαστική πτήση, φτερούγιζαν λιγάκι εδώ κι εκεί, έπειτα χαλάρωναν κι άφηναν τον ήλιο και το ζεστό αεράκι να κάνουν τη δουλειά τους. Σε μια μέρα περίπου είχαν επανέλθει, πετούσαν ψηλά, έκαναν κύκλους και προσγειώνονταν, εξαφανίζονταν πάνω από το δάσος και γυρνούσαν να ξεκουραστούν στο γνωστό γυμνό δέντρο.

Η ιδιοκτήτρια της Λίζι –η Τζόι Τάκερ– εμφανίστηκε ξανά, μαυρισμένη και φιλική. Είχε τόσο βαρεθεί τη βροχή, που έφυγε για διακοπές: ορειβασία στα Βραχώδη Όρη. Τώρα επέστρεψε.

«Τέλειο τάιμινγκ από πλευράς καιρού» είπε ο Κλαρκ. Σε λίγο αστειεύονταν με την Τζόι Τάκερ λες και δεν είχε γίνει τίποτα.
«Η Λίζι φαίνεται σε καλή κατάσταση» του είπε. «Πού είναι όμως η φιλεναδίτσα της; Πώς τη λένε – Φλόρα;»
«Χάθηκε» είπε ο Κλαρκ. «Μπορεί να την έκανε για τα Βραχώδη Όρη».
«Έχει πολλά αγριοκάτσικα εκεί. Με φανταστικά κέρατα».
«Έτσι μαθαίνω».

Τρεις τέσσερις μέρες είχαν τόσο πολλή δουλειά που δεν πρόλαβαν να κοιτάξουν στο γραμματοκιβώτιο. Όταν το άνοιξε η Κάρλα, βρήκε τον λογαριασμό του τηλεφώνου, κάποια υπόσχεση πως αν γίνονταν συνδρομητές σ' ένα συγκεκριμένο περιοδικό θα μπορούσαν να κερδίσουν ένα εκατομμύριο δολάρια και το γράμμα της κυρίας Τζέιμισον.

Αγαπητή μου Κάρλα,
σκεφτόμουν αυτά τα (μάλλον δραματικά) γεγονότα των τελευταίων ημερών και πιάνω τον εαυτό μου να μιλάει σ' εμένα αλλά στην πραγματικότητα σ' εσένα τόσο συχνά, που σκέφτηκα πως πρέπει να σου μιλήσω, έστω και μόνο με γράμμα – το καλύτερο που μπορώ να κάνω τώρα πια. Και μην ανησυχείς – δεν χρειάζεται να μου απαντήσεις.

Η κυρία Τζέιμισον συνέχιζε λέγοντας ότι δυστυχώς είχε εμπλακεί υπερβολικά στη ζωή της Κάρλα και ότι για κάποιον λόγο είχε κάνει το λάθος να πιστέψει ότι η ευτυχία και η ελευθερία της Κάρλα ταυτίζονταν. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν η ευτυχία της Κάρλα κι έβλεπε τώρα πως εκείνη –η Κάρλα– έπρεπε να τη βρει μέσα στον γάμο της. Το μόνο που ήλπιζε ήταν πως ίσως η φυγή της και η ταραχή που ανακίνησε έφεραν στην επιφάνεια τα αληθινά αισθήματά της και ίσως και μια αναγνώριση από τον άντρα της των δικών του αληθινών αισθημάτων.
Είπε πως θα το καταλάβαινε απόλυτα αν η Κάρλα επιθυμούσε να την αποφύγει στο μέλλον και πως θα της ήταν πάντα ευγνώμων για την παρουσία της στη ζωή της σε τέτοια δύσκολη περίοδο.

Το πιο παράξενο και το πιο υπέροχο σε αυτή τη σειρά γεγονότων μού φαίνεται πως είναι η επανεμφάνιση της Φλόρα. Στην πραγματικότητα, μοιάζει μάλλον με θαύμα. Πού ήταν όλο τον καιρό και γιατί διάλεξε εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να εμφανιστεί ξανά; Είμαι σίγουρη πως ο άντρας σου θα σου τα είπε. Μιλούσαμε στην πόρτα της βεράντας κι εγώ –που κοιτούσα προς τα έξω– είδα πρώτη αυτό το λευκό πράγμα να κατεβαίνει προς εμάς μέσα από τη νύχτα. Ήταν βέβαια αποτέλεσμα της καταχνιάς. Αλλά ήταν στ' αλήθεια τρομαχτικό. Νομίζω ότι τσίριξα. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει τόσο μαγεμένη, με την αληθινή έννοια. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, πρέπει να πω φοβισμένη. Ήμασταν εκεί, δυο μεγάλοι άνθρωποι, παγωμένοι, και τότε μέσα από την ομίχλη βγαίνει η μικρή χαμένη Φλόρα.
Κάτι ξεχωριστό πρέπει να σημαίνει αυτό. Ξέρω βέβαια πως η Φλόρα είναι ένα συνηθισμένο ζωάκι και πως πιθανότατα έφυγε για λίγο για να μείνει έγκυος. Κατά μια έννοια, η επιστροφή της δεν έχει καμιά σχέση με τις ανθρώπινες ζωές μας. Κι όμως η εμφάνισή της εκείνη τη στιγμή επηρέασε βαθιά τόσο εμένα όσο και τον άντρα σου. Όταν δυο άνθρωποι που τους χωρίζει έχθρα μαγευτούν –όχι τρομάξουν– ταυτόχρονα από ένα στοιχειό, ένας δεσμός αναπτύσσεται ανάμεσά τους και βρίσκονται ενωμένοι με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Ενωμένοι λόγω της ανθρώπινης ιδιότητάς τους – μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω. Χωρίσαμε σχεδόν σαν φίλοι. Έτσι λοιπόν η Φλόρα στη ζωή μου πήρε τη θέση του καλού αγγέλου και ίσως και στη ζωή του άντρα σου και τη δική σου.
Με τους θερμότερους χαιρετισμούς Σίλβια Τζέιμισον

Μόλις το διάβασε, η Κάρλα το τσαλάκωσε. Έπειτα το έκαψε στον νεροχύτη. Οι φλόγες υψώθηκαν ανησυχητικά και άνοιξε τη βρύση, έπειτα πήρε το μαλακό, αηδιαστικό μαύρο πράγμα και το πέταξε στην τουαλέτα, όπως έπρεπε να είχε κάνει από την αρχή.
Είχε δουλειά όλη την υπόλοιπη μέρα, και την επόμενη, και τη μεθεπόμενη. Έπρεπε να οδηγήσει δυο παρέες στα μονοπάτια, έπρεπε να κάνει μαθήματα σε παιδιά, ατομικά και ομαδικά. Τη νύχτα, όταν ο Κλαρκ τύλιγε τα χέρια του γύρω της –όσο πολυάσχολος κι αν ήταν τώρα, ποτέ δεν ήταν πολύ κουρασμένος, ποτέ δεν αρπαζόταν–, δεν το έβρισκε δύσκολο να συνεργαστεί.
Ήταν λες κι είχε μια φονική βελόνα κάπου στα πνευμόνια της, κι ανασαίνοντας προσεκτικά απέφευγε να τη νιώσει. Μια στο τόσο, όμως, έπρεπε να πάρει βαθιά ανάσα και τότε η βελόνα ήταν ακόμη εκεί.

Η Σίλβια είχε πιάσει ένα διαμέρισμα στην πόλη, εκεί όπου δίδασκε στο κολέγιο. Στο σπίτι δεν μπήκε πωλητήριο – ή τουλάχιστον δεν είχε ταμπέλα. Ο Λίον Τζέιμισον είχε πάρει κάποιο μεταθανάτιο βραβείο – το έγραψαν οι εφημερίδες. Χωρίς καμία αναφορά σε χρήματα αυτή τη φορά.

Καθώς οι στεγνές, χρυσές μέρες του φθινοπώρου έρχονταν –μια ενθαρρυντική και κερδοφόρα εποχή– η Κάρλα διαπίστωσε ότι είχε συνηθίσει στη σουβλερή σκέψη που φώλιαζε μέσα της. Δεν ήταν πια τόσο σουβλερή – στην πραγματικότητα, δεν την ξάφνια­ζε πια. Και μια σχεδόν σαγηνευτική ιδέα την είχε καταλάβει, ένας διαρκής λανθάνων πειρασμός.

Χρειαζόταν μόνο να σηκώσει τα μάτια, μόνο να κοιτάξει προς μια κατεύθυνση, μόνο να ξέρει πού θα μπορούσε να πάει. Ένας βραδινός περίπατος, αφού τελείωνε τις δουλειές της μέρας. Στις παρυφές του δάσους και στο γυμνό δέντρο όπου έκαναν το πάρτι τους οι βαμβακίνες.

Κι έπειτα τα βρόμικα κοκαλάκια στο χορτάρι. Το κρανίο, ίσως με κάποια κομματάκια ματωμένο δέρμα κολλημένα πάνω του. Ένα κρανίο που θα μπορούσε να το κρατήσει στο ένα χέρι σαν φλιτζάνι του τσαγιού. Γνώση στο ένα χέρι.

Ή μπορεί και όχι. Να μην υπήρχε τίποτα εκεί.

Μπορεί να συνέβη κάτι άλλο. Μπορεί ο Κλαρκ να έδιωξε τη Φλόρα. Ή μπορεί να την έδεσε στο πίσω μέρος του φορτηγού, να πήγε κάπου μακριά και να την άφησε ελεύθερη. Μπορεί να την πήγε πίσω εκεί απ' όπου την πήραν. Για να μην την έχουν στα πόδια τους, να μην τους θυμίζει τίποτα.

Μπορεί να ήταν ελεύθερη.

Οι μέρες περνούσαν και η Κάρλα δεν πλησίαζε εκείνο το μέρος. Αντιστεκόταν στον πειρασμό.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.