ΛΟΥΑΝ ΤΖΟΥΛΙΣ

Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή του Λουάν Τζούλις ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ, που θα κυκλοφορήσει στα τέλη Απριλίου από τις εκδόσεις Τόπος.

Ο μονόλογος του σιωπηλού

Δεν κάνω θόρυβο,

δεν ενοχλώ κανέναν

με την πλημμύρα της ψυχής μου.

Σκουπίζω τα δάκρυα

με τα ποιήματα γραμμένα στο δρόμο με σκόνη,

και τη σκουριά που αφήνει ο χρόνος,

που κρατώ σαν σημάδι της ύπαρξης μου.

Ο άνεμος με ηρεμεί

και αγαπώ το καλοκαίρι

σαν να ’μαι πράσινο φύλλο.

Το πρωινό νιώθω

σαν το μικρό μου αδελφό,

και όλες οι ώρες του μεσημεριού

είναι οι δίδυμες αδελφές μου…

Η βραδιά,

έχει την ηρεμία της μάνας

κι η νύχτα,

το μεράκι της αυγής που γεννιέται…

Τα λέω,

για να μην ξαφνιαστείς μια μέρα

απ’ τη απουσία μου!

Αν ήμουνα…

…η ουρά στο μηδενικό,

θα ανήκα στο ένα…

Αν ήμουνα ήχος,

θα ανήκα στο τραγούδι…

Αν ήμουνα ακτίνα,

θα ανήκα στον ήλιο…

Αν ήμουνα όνειρο,

θα ανήκα στην αυγή…

Αν ήμουνα εποχή,

θα ανήκα στα χρόνια μου…

Αν ήμουνα…

δεν θα είμαι αυτός που με βλέπεις,

ονειρευτής,

παραπονιάρης

και άγρυπνος,

με όλες τις ανθρώπινες

αμαρτίες!

Το όνομα του ταξιδιώτη

Στον Β. Τσόνογλου

Πρόλαβα

να τελειώσω τρία πράγματα:

το σχολείο,

το στρατό

και ένα δίσκο με τραγούδια

που βάζω τα όνειρα να με ηρεμούν…

Χιλιάδες άλλα μείνανε στο δρόμο,

σαν φυτά

που δεν πρόλαβαν να κάνουν καρπούς…

Οι παιδικοί φίλοι,

έχουν γίνει χθεσινά σημάδια

και κάποιοι άλλοι

ταξιδεύουν σε γραμμές χωρίς προορισμό.

Εγώ, όπως πάντα:

Φτωχός και πλούσιος

με σκέψεις τρελές,

με χαμόγελο,

τα πρωινά του Απρίλη.

Έμεινα μικρός, τόσος δα,

βλέποντας

πώς γερνά η εποχή μου.

Έχω ακόμη χρόνο να μεγαλώσω;

Η πολυκατοικία μου…

…είναι πολυεθνική.

Χωρίς σύνορα κρατών,

τελωνεία

και πλέγματα απειλητικών συρμάτων.

Ένα μεταλλικό κλειδί,

πράσινη κάρτα

για να επισκεφτείς εύκολα

τους ορόφους-χώρες.

Η δική μου σκάλα

παγκόσμια είναι…

Ο ήλιος της Μεσογείου

με σκιές διασταυρωμένες,

προσφέρει σκόνη

απ’ τους άγνωστους δρόμους της υδρόγειου.

Η πολυκατοικία

και η σκάλα μου,

διαβατήριο που κινείται ο χρόνος.

Βριζόμαστε στη μητρική μας γλώσσα

όσες φορές λείπουν

ο σεβασμός και οι κανόνες,

κι έπειτα,

λέμε καληνύχτα στα ελληνικά…

Ο δρόμος του σκύλου

Η φλέβα,

στη δεξιά μεριά του μετώπου,

χτυπάει δυνατά

και δεν συμφωνεί με τη σκέψη της στιγμής…

Τα πόδια,

κινούνται σαν αράχνη

που φοβάται την επίθεση,

και το ιδρωμένο χέρι

γλιστράει στη αλμύρα της αγωνίας.

Ζω,

στη μέθη του αδύνατου,

με το φύλλο της ελπίδας να τρέμει

στο φόβο…

Νιώθω

κουρδισμένος,

σαν ξεχασμένο παιδικό παιχνίδι,

και περπατώ χαμένος

διαλέγοντας το δρόμο που γαυγίζουν τα σκυλιά…

Με βλέπουν σας δική τους παρέα,

και στα γυαλιστερά τους μάτια

σκουπίζω τα δάκρυά μου…

Μετρώντας τα χρόνια

Στα είκοσι,

τα πρώτα γενέθλια.

Στα τριάντα,

η ζωή σαν κύμα...

Στα σαράντα,

ξεχνάς τα χρόνια που έφυγαν.

Και στα πενήντα,

δεν σταματάς να ψάχνεσαι...

Στα εξήντα,

περισσεύουν οι επιθυμίες.

Στα εβδομήντα,

παραγγέλλεις πρώτη φορά τον τάφο.

Στα ογδόντα,

τoν αιώνα τον βλέπεις σαν γκρεμό.

Στα ενενήντα,

μόνο η ανάσα μένει σαν περιουσία

και στα εκατό,

στα διόδια, δεν πληρώνεις πια.

Όλα, μια ανάσα…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Λουάν Τζούλις γεννήθηκε το 1955 στο Ντεβόλ της Κορυτσάς. Σπούδασε Βιομηχανική Χημεία. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος σε τοπικά έντυπα. Τιμήθηκε με διάφορα βραβεία της πατρίδας του. Από το 1995 ζει στην Ελλάδα με την οικογένεια τoυ. Ποιήματα του στην ελληνική γλώσσα έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά όπως: Λέξεις, Οδός Πανός, Ίndex, Φάρος, Εντευκτήριο, Δέκατα, Περίπλους, Διαβάζω κ.ά. Η συλλογή Πού να ζητήσω συγγνώμη συμπεριλήφθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού στις 38 καλύτερες ποιητικές συλλογές 2008-2010. Συμμετείχε σε τρία παγκόσμια φεστιβάλ ποίησης: Luxenburg 2008, Τήνος 2010, Αθήνα 2013. Είναι μέλος του συλλόγου «Κύκλος Ποιητών» της Αθήνας. Έχει επιμεληθεί μεταφραστικά (απόδοση στα αλβανικά από την ελληνική γλώσσα) τέσσερα παραμύθια από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Επίσης, από το 1990 μέχρι 2014 έχει εκδώσει στα αλβανικά επτά ποιητικές συλλογές. Είναι παντρεμένος και έχει δυο κόρες.