ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ:

ΛΙΝΑ: κοπέλα που την έχει κυριεύσει το κακό πνεύμα

ΜΟΝΑΧΟΣ: νεαρός μοναχός

Ένα παρεκκλήσι έξω από την πόλη. Εκεί περιμένει ο Μοναχός.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Να την! Την άκουσα να ουρλιάζει! Σε λίγο θα καταφτάσει λαχανιασμένη και φρικτή! Είναι η Λίνα η δαιμονισμένη! Η πιο όμορφη κοπέλα του χωριού. Εδώ και λίγο καιρό την έχει κυριεύσει το κακό πνεύμα! Από τότε τριγυρνάει στους δρόμους. Αγνώριστη! Ξυπόλυτη κι αναμαλλιασμένη. Φοράει μια βρόμικη λευκή πουκαμίσα. Φωνάζει, κυλιέται στη λάσπη, κι όλοι λένε πως συνουσιάζεται με τον Διάβολο! Συγχώρα με, Θεέ μου! Μετά έρχεται τρέχοντας εδώ, στο παρεκκλήσι. Γι’ αυτό και με έστειλε ο γερο-ηγούμενος. Κάθε βράδυ στέλνει νεαρούς μοναχούς για να ξορκίσουν το κακό πνεύμα. Να το διώξουν με τις προσευχές τους. Το πρωί τους βρίσκουν σε κακά χάλια. Φοβισμένους και με φρίκη στα μάτια… Δεν τολμούν να πουν κουβέντα. Μα είναι ολοφάνερο: Τους έχει κατασπαράξει ο Δαίμονας!

Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος να ρωτήσω: «Γιατί, Γέροντα, θυσιάζεις τόσους αθώους για μία αμαρτωλή;» Είναι αυτό αλαζονεία; Ο Γέροντάς μου με αποπήρε: «Πολλά λες!» Για να με τιμωρήσει με έστειλε εδώ. Αν και μόνος μου ήθελα να έρθω. Για να δοκιμάσω την πίστη μου, τις αντοχές μου. Είναι αυτό αλαζονεία; Μα να! Ακούω ποδοβολητό. Και τα σκυλιά γαβγίζουν ξετρελαμένα.

(Ακούγεται το γάβγισμα και το ποδοβολητό.)

Να την, πλησιάζει! Έρχεται!

(Πανικόβλητος κρύβεται σε μια γωνιά και κοιτάζει δειλά. Μπαίνει ουρλιάζοντας η Λίνα.)

ΛΙΝΑ: Ααα! Μου μυρίζει φρέσκο κρέας! (Γελάει τρελά.) Κάποιο τρυφερό παπαδάκι θα είναι! Τώρα θα το κάνω μια χαψιά! Πού κρύβεσαι, μικρό μου καλογεράκι; Μυρίζεις από μακριά κεριά και λιβάνι. Σε βλέπω! Βλέπω την άκρη του ράσου σου να προβάλλει. Δε μου ξεφεύγεις με τίποτα.

(Ορμάει σαν γάτα σε ποντίκι, τρομαγμένος ο Μοναχός βγαίνει και τρέχει προς το ιερό.)

Νομίζεις εκεί δεν μπορώ να σε φτάσω; (Γελάει.) Είσαι πολύ γλυκούλης τελικά!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Μη με αγγίξεις, Σατανά!

ΛΙΝΑ (γελώντας): Και φαίνεσαι ντροπαλός!… Δε θα σε πειράξω, ρε! Μη φοβάσαι! Εγώ είμαι, η Λίνα!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Να μείνεις μακριά μου!

ΛΙΝΑ (με νάζι): Γιατί; Δεν είμαι όμορφη;

ΜΟΝΑΧΟΣ: Ένας λόγος παραπάνω!

ΛΙΝΑ: Ώστε με φοβάσαι; Και καλά κάνεις! (Συνωμοτικά) Ώρες ώρες μέσα από το στόμα μου μιλάει ο Δαίμονας! (Γελάει τρελά, ο Μοναχός φρικάρει.) Προτού μπει μέσα μου, το κακό πνεύμα βρισκόταν σε ένα γουρούνι. Κυνηγημένοι δαίμονες είχαν κρυφτεί σ’ ένα κοπάδι με γουρούνια. Κι εκείνα τρέχανε ξετρελαμένα στην πλαγιά. Μετά πέφτανε πανικόβλητα στη θάλασσα. Μόνο η δικιά μας η γουρούνα σώθηκε. Η Ασπρούλα… Τη βρήκα μισοπνιγμένη, με το τρίχωμα να στάζει νερά. Είχε ζαρώσει κι έτρεμε ολόκληρη. Κι εγώ την αγκάλιαζα και της μίλαγα. Τη χάιδευα και πάλι της μίλαγα: «Ποιος μου τρόμαξε το καλό μου το γουρουνάκι; Ποιος μου το φοβέρισε;» της έλεγα. Μα όταν φίλησα την υγρή της μουσούδα, το κακό πνεύμα πέρασε μέσα μου! (Ουρλιάζει θριαμβολογώντας.) Και τώρα εγώ είμαι γουρούνα! (Κυλιέται χάμω σκούζοντας σαν γουρούνι.) Το καλύτερο είναι πως ο Σκοτεινός Άρχοντας με βρίσκει ωραία. Μου λέει πως με αγαπάει. Με γαργαλάει. Αχ, πώς με γαργαλάει! Και θέλει να… «Μα δεν κάνω τέτοια πράγματα πριν από το γάμο», τον κόβω αυστηρά. Κι αυτός γελάει, ο πονηρός, και μου σηκώνει την πουκαμίσα. «Έλα, καλή μου γουρουνίτσα!» λέει. «Εγώ είμαι ο γουρούνος σου. Θα κάνουμε τρελό γάμο. Κι εσύ θα σκούζεις από τη χαρά σου!» Τότε πια δεν μπορώ να του αντισταθώ. Και συνευρίσκομαι μαζί του… (Πέφτει στα τέσσερα.) Ο Άρχοντας ξαναμμένος με παίρνει βίαια, μα σαν μην του φτάνει αυτό, με διατάζει να παρηγορώ κι όλα τα μικρά δαιμόνια που γκρινιάζουν ζηλιάρικα τριγύρω μας. Κι εγώ όσο μπορώ τα παρηγορώ, με τα χάδια μου και με τα φιλιά μου! (Δείχνει τι κάνει και γελάει.) Θέλεις να σε παρηγορήσω κι εσένα;

(Ο Μοναχός φοβισμένος τραβιέται. Η Λίνα γελάει πονηρά.)

Μη μου γυρνάς την πλάτη, μικρό καλογεράκι. Κινδυνεύεις!

(Ο Μοναχός επιδεικτικά της γυρνάει την πλάτη μουρμουρίζοντας προσευχές κι αυτή ύπουλα τον πλησιάζει, και μετά ρίχνεται στην πλάτη του και τον καβαλάει.)

Γιούχου! Και τώρα τρέξε, καλό μου αλογάκι! Τρέξε, μη σταματάς! (Τον σπιρουνίζει με τις γυμνές της φτέρνες και τον αναγκάζει να τρέχει γύρω γύρω.) Θέλω και να χλιμιντρίζεις!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Σε παρακαλώ, άφησέ με!

ΛΙΝΑ: Χλιμίντριζε, είπα! Αλλιώς θα βάλω το κακό πνεύμα να συνευρεθεί μαζί σου!

(Ο Μοναχός χλιμιντρίζει.)

Μπράβο! Τώρα θέλω να βλασφημήσεις τα Θεία! Άκουσες τι σου είπα! (Τον βαράει στο κεφάλι με την παλάμη.) Έλα, κάνε το!

(Ο Μοναχός υψώνει ξαφνικά το ανάστημά του και την πετάει κάτω. Η Λίνα πέφτει κι ο Μοναχός την πλησιάζει απειλητικά, και βγάζει το σταυρό που έκρυβε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η δύναμη του σταυρού πετάει τη Λίνα πίσω κι ακούγεται ήχος σαν από ηλεκτρική εκκένωση. Αυτή βογκάει πεσμένη κι ο Μοναχός θριαμβολογεί.)

ΜΟΝΑΧΟΣ: Καλά να πάθεις, Σατανά!

ΛΙΝΑ: Αυτός δεν παθαίνει τίποτα, εμένα μόνο τυραννάς, τη Λίνα!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Κι εσύ καλά να πάθεις που τον ανέχεσαι και τον «παρηγορείς» κιόλας!

ΛΙΝΑ: Ο Δαίμονας σε προειδοποιεί να μην το ξανακάνεις!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Φοβήθηκε ο άτιμος! Εγώ θα τον κανονίσω!

(Και πάλι της δείχνει το σταυρό, και πάλι σαν να τη χτυπάει ρεύμα, που την πετάει προς τα πίσω.)

ΛΙΝΑ: Είσαι πολύ ύπουλος βρομιάρης! Σου είπα να μην το κάνεις, γιατί θα μετανιώσεις. Ο Άρχοντας λέει θα σου τσακίσει το χέρι!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Ας δοκιμάσει! Τώρα θα βρω το κατάλληλο ξόρκι και θα τον πετάξω στα Τάρταρα, όπου είναι η θέση του.

(Όπως πάει να ανοίξει το βιβλίο του, το χέρι του μουδιάζει. Φωνάζει πονεμένος, μα περισσότερο είναι μπερδεμένος και δεν ξέρει τι του έχει συμβεί.)

Ε, εσύ! (Στη Λίνα) Άσε τα αστεία! Δεν είναι ώρα για πλάκα!

ΛΙΝΑ: Τι έγινε, καλογεράκι; Παρέλυσε το χέρι σου; (Γελάει.) Τώρα πώς θα κάνεις το σταυρό σου; (Γελάει.)

ΜΟΝΑΧΟΣ: Σε διατάζω, Σατανά, να μου γιάνεις το χέρι!

ΛΙΝΑ: Ναι, σε φοβήθηκε πολύ. Τι θα του δώσεις για να σε θεραπεύσει;

ΜΟΝΑΧΟΣ (αυστηρά): Τίποτα! Δε θα υποκύψω στους πειρασμούς του!

ΛΙΝΑ: (Γελάει.) Εσύ, καημένε, τώρα ούτε να κατουρήσεις μόνος δεν μπορείς. (Πονηρά) Θέλεις να σε βοηθήσω να κατουρήσεις;

ΜΟΝΑΧΟΣ: Μη με πλησιάζεις! Μείνε μακριά μου, αναιδέστατη!

ΛΙΝΑ: Ο Άρχοντας λέει πως είναι εύκολο να γίνει το χέρι σου καλά. Πρέπει μόνο να βοηθήσεις κάποιον που σε έχει ανάγκη.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Ναι! Μου κάνει κήρυγμα ο Δαίμονας να βοηθάω τους ανθρώπους;

ΛΙΝΑ: Εγώ σου το ζητάω, όχι ο Δαίμονας. Επειδή εγώ σε έχω ανάγκη. Αν με χαϊδέψεις τρυφερά εδώ στο στήθος κι εδώ στο εφηβαίο, το χέρι σου θα γίνει καλά.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Δε θα χάσω την αθωότητά μου για τις ακολασίες του Πονηρού.

ΛΙΝΑ: Μα για μένα θα το κάνεις, για τη Λίνα. Κανείς δε με έχει χαϊδέψει τρυφερά, όλοι μου φέρονται σαν να είμαι γουρούνα.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Αφού είσαι γουρούνα και συνουσιάζεσαι με τον Διάβολο.

ΛΙΝΑ: Αυτός δεν είναι τρυφερός μαζί μου.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Σου φέρεται όπως σου αξίζει.

ΛΙΝΑ: Σε κανέναν δεν αξίζει! Με παίρνει με τη βία και μετά γελάει.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Σιγά μη σε πιστέψω! Προσπαθείς να με συγκινήσεις!

ΛΙΝΑ: Μη με αποπαίρνεις. Έλα, χάιδεψέ με τρυφερά. Πες μου μια καλή κουβέντα.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Νιώθω πολύ βλάκας. Κι όμως… Δεν καταλαβαίνω γιατί σε ακούω… Και γιατί δεν μπορώ να σου αντισταθώ!

ΛΙΝΑ: Πίστεψέ με, σε έχω ανάγκη…

(Τον πλησιάζει, παίρνει το χέρι του και το βάζει πάνω στο στήθος της. Μετά το σέρνει απαλά και τρυφερά, μετά το κατεβάζει αργά προς το εφηβαίο. Ο Μοναχός έχει γουρλώσει τα μάτια, ενώ η Λίνα συγκινημένη σιωπά με κλειστά τα μάτια.)

Πες μου ότι με αγαπάς. Πως εσύ με αγαπάς κι όχι ο Θεός.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Μην το παρατραβάς!

ΛΙΝΑ: Έστω λιγάκι δε με συμπαθείς;

ΜΟΝΑΧΟΣ: Ε, ε, ε…

ΛΙΝΑ: Έλα, πες το. Δε με βρίσκεις ωραία;

ΜΟΝΑΧΟΣ: Είσαι πολύ ωραία… Και… σε συμπαθώ… Εσένα όμως, όχι το κακό πνεύμα που κρύβεις μέσα σου!

(Ο Μοναχός βλέπει ξαφνικά το χέρι του να γιατρεύεται· βγάζει χαρούμενη κραυγή, το κουνάει πάνω κάτω κι αρχίζει να χορεύει. Η Λίνα ξαφνιάζεται και τον κοιτάζει παραξενεμένη.)

Χα! Γιατρεύτηκε το χέρι μου! Και τώρα, αλίμονό σου, Σατανά! Θα βάλω όλες μου τις δυνάμεις να σε διώξω.

ΛΙΝΑ: Ο Άρχοντας λέει να κάτσεις καλά!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Πες του πως τον έχω γραμμένο στα…

ΛΙΝΑ: (Γελάει.) Του αρέσει όταν μιλάς έτσι! Λέει πως είσαι μπαγάσας!

ΜΟΝΑΧΟΣ: Να πάει να…

ΛΙΝΑ (πονηρά): Κι αυτό του άρεσε. Νομίζω αρχίζει να σε συμπαθεί.

ΜΟΝΑΧΟΣ: (Αγριεύει.) Δε θέλω να με συμπαθεί! Θέλω να με φοβάται!

ΛΙΝΑ: Τώρα λέει πως είσαι αλαζόνας και μαλάκας.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Κι εγώ πως είναι ένας άθλιος καταραμένος. Θα τον διώξω ξανά στα γουρούνια.

(Ηλεκτρικές εκκενώσεις ταράζουν τη Λίνα. Ο Μοναχός γελάει.)

Πώς τα πάμε, Βελζεβούλη;

ΛΙΝΑ: Σου είπα, αυτός δεν παθαίνει τίποτα. Το δικό μου κορμί τυραννάς.

ΜΟΝΑΧΟΣ: Και τι με νοιάζει το δικό σου το κορμί, προκειμένου να κατατροπώσω το κακό πνεύμα!

(Και πάλι ηλεκτρικές εκκενώσεις ταράζουν τη Λίνα.)

ΛΙΝΑ (με παράπονο): Σε προειδοποιεί να μην το ξανακάνεις.

ΜΟΝΑΧΟΣ (θριαμβευτικά): Δε σε φοβάμαι, Δαίμονα!

(Εκείνη τη στιγμή χάνει τη λαλιά του. Ανοιγοκλείνει το στόμα του, μα δεν ακούγεται τίποτα. Έντρομος τραβάει τη Λίνα.)

ΛΙΝΑ: Αυτός σε προειδοποίησε, μα εσύ το βιολί σου.

ΜΟΝΑΧΟΣ: (Κάνει μαζί της διάλογο με παντομίμα.)

ΛΙΝΑ: Λέει πως δεν τον νοιάζει που έχεις χάσει τη λαλιά σου.

(Πάλι ο Μοναχός κάτι της εξηγεί.)

Σου συνιστά να πας σε λογοθεραπευτή! (Γελάει ύπουλα.) Ή να πας να σε ευνουχίσουν. Θα αποκτήσεις λέει φωνή «καστράτου». Θα μπορείς να τραγουδάς στη Λυρική Σκηνή! (Γελάει βρόμικα.) Άσε που, αν είσαι ευνουχισμένος, θα αποφύγεις όλους τους πειρασμούς.

(Ο Μοναχός κάτι της «απαντάει».)

Ναι; Τους θέλεις τους πειρασμούς, για να φανείς δυνατός; Λέει πως είσαι ηλίθιος. Κι ακόμα… να φας κοπριά! Για να καθαρίσει η φωνή σου! Να κάνεις γαργάρα με ζεστά ούρα και μετά λέει θα κελαηδάς. (Πάλι γελάει, μετά σοβαρεύεται.) Ο άλλος τρόπος είναι να έρθεις να με φιλήσεις.

(Ο Μοναχός τραβιέται πανικόβλητος.)

Αυτή τη φορά δεν το λέω για να με λυπηθείς. Άλλωστε, αν με φιλήσεις, κινδυνεύεις. Μπορεί με το φιλί να περάσει μέσα σου το κακό πνεύμα και να γίνεις γουρούνι. Εμένα όμως θα με έχεις σώσει. Κι εγώ θα προσεύχομαι για σένα, μικρό καλογεράκι. Γιατί νομίζω έχω αρχίσει να σε ερωτεύομαι. Και τόσο ποθώ να με φιλήσεις…

(Ο Μοναχός την πλησιάζει αργά, την κοιτάζει αποφασισμένος. Της γνέφει σιωπηλά.)

Είσαι σίγουρος ότι το θέλεις; Κι αν χάσεις τα λογικά σου; Θα κυλιέσαι στη βρομιά και στην ακολασία. Δεν είναι κρίμα, ο τόσο ενάρετος, ο μορφωμένος, που μια μέρα θα γινόσουν ηγούμενος, να τα χάσεις όλα για μια αμαρτωλή, που ούτε καν την ξέρεις;!

(Ο Μοναχός χειρονομεί θυμωμένος, μετά βουλώνει με τα χέρια τα αυτιά του.)

Δε θέλεις να με ακούσεις;!

(Ο Μοναχός παίρνει τα χέρια του από τα αυτιά και την πλησιάζει με θάρρος. Τη φιλάει. Και πάλι ακούγεται η ηλεκτρική εκκένωση και η κραυγή. Ο Μοναχός ουρλιάζει κι αρχίζει να συσπάται σαν σε κρίση επιληψίας. Μετά πέφτει αποκαμωμένος στα χέρια της Λίνας που τον περιποιείται.)

ΜΟΝΑΧΟΣ (εξαντλημένος): Τι έγινε;

ΛΙΝΑ: Ηρέμησε! Ο Δαίμονας έφυγε! Εσύ τον έδιωξες, με το θάρρος σου. Και με τη θυσία σου… Έβγαλε μια άναρθρη κραυγή και πετάχτηκε έξω. Ακόμη τον βλέπω… Να τος, εκεί… (Δείχνει προς την αίθουσα.) Εκείνες οι μπλε φλογίτσες, που πότε λάμπουν και πότε χάνονται… Εκεί πίσω. Ακόμη δε βρήκε πού να κρυφτεί, μα είναι εδώ. Ανάμεσά μας!

- τέλος -

Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ:

ΛΙΝΑ: κοπέλα που την έχει κυριεύσει το κακό πνεύμα

ΜΟΝΑΧΟΣ: νεαρός μοναχός

Twitter