«Ο Λόγος» του Ιβάν Αλεξέγιεβιτς Μπούνιν
απόδοση: Ελένη Κατσιώλη
Σιωπούν οστά, σοροί και τάφοι,
– ζωή ο λόγος μόνον έχει.
Από το σκότος το αρχαίο στης γης το χωνευτήρι
ηχούν μονάχα Γράμματα.
Άλλα αγαθά δεν έχουμε!
Όσο σου είναι δυνατό
μάθε να τα προσέχεις, στα χρόνια αυτά της συμφοράς,
ο αθάνατος ο λόγος είναι το χάρισμά μας.
Ο Ιβάν Αλεξέγιεβιτς Μπούνιν (1870-1953) γεννήθηκε στο Βορόνιεζ κι έζησε μέσα στη φύση. Το 1903 βραβεύεται με το βραβείο Πούσκιν από την Ακαδημία Επιστημών για την ποιητική του συλλογή Φυλλορρόημα και το 1901 για τη μετάφραση του ποιήματος «Το τραγούδι του Χιαγουάθα» του Αμερικανού ποιητή Λονγκφέλοου. Το 1909 γίνεται επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών. Γράφει για την κατάπτωση, τον εκφυλισμό, την αγριότητα των τσιφλικάδων, για τις φωτεινές και σκοτεινές πλευρές της ζωής. Ερευνά σε βάθος την αγάπη. Τάσσεται εναντίον της επανάστασης του 1917 και εγκαταλείπει τη Ρωσία για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Το 1933 παίρνει Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Το ποίημα αυτό είναι γραμμένο στις 7 Φεβρουαρίου 1915 και φυλάσσεται στον Οίκο Πούσκιν της Πετρούπολης.
Το 1915 μαινότανε η φωτιά του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, όμως ο Μπούνιν δεν σταματούσε να γράφει, επειδή πίστευε ότι ο «Λόγος» αποτελούσε εθνική κληρονομιά.