Στιγμή

Τον βλέπω ασάλευτο, κλειστό, επάνω στο κρεβάτι,
ούτε ανάσα φανερή.
Μοιάζει νεκρός
παραδομένος σε απόλυτη σιωπή
με το σεντόνι τυλιγμένος, άγαλμα του θανάτου.

Ακόμη και τα όνειρα περνούν – άμα περνούν,
ακίνητα πάνω στα βλέφαρά του.

Τρέμω αμφίβολη στην πόρτα
γόρδια θηλιά ο φόβος στον λαιμό, να μπω;

Θαμπός τριγύρω ο χρόνος,
χάραμα
στον νου καρφί μπήγεται ο πρώτος πόνος
όπως κουρνιάζει το πρωί, χάδι
αχνό στο πρόσωπό του
ώσπου, ευτυχώς,
στον πετρωμένο χώρο ψιχαλιστό σημάδι,
ελαφρύ, έρχεται το ροχαλητό του.

…–…

Παραδοχή ανακριτή

μια βροχερή
Τετάρτη του Ιουλίου
άσπλαχνη
σαν την φθινοπωρινή αδερφή της
επειδή δεν μπορούσαμε
να σωπάσουμε τον ουρανό
ντύσαμε κλουβιά τα δένδρα.

…–…

Η χρησιμότητα του ασύμμετρου

Η ποίηση δεν φέρνει ψωμί.
Αγάπησα τ’ άχρηστα.

Την Άνοιξη που χώρεσε στον λαιμό ενός κρίνου.
Τη λέξη αντισταθείτε φεγγάρι ολόγιομο
στην κορυφή του στίχου.
Τη σκάλα που έλυσε το αίνιγμα των τοίχων.
Το πρώτο μου δόντι, δυο τζιτζίλια, ένα ρουλεμάν,
καρδιές που κουδουνίζουν στο παιδικό μου φλιτζάνι.
Το σταματημένο ρολόι του πεθαμένου πατέρα,
τους λεπτοδείχτες του
που αδιάφοροι σημαίνουν εκείνη την ώρα

και

άλλες εικόνες και πράγματα τόσο δικά μου
που έλιωσαν στο αίμα χωρίς ανταλλάγματα
στάζουν και γράφουν,
ζημιές ή κέρδη – ποιος ξέρει; μιλήστε εσείς
που γνωρίζετε να μετράτε
ροπές, διαγράμματα, αποκλίσεις και ρύσεις,
αριθμοί με αριθμούς κι εσείς αριθμός
ως εκεί που αθροίζουνε τον χρήσιμο βίο

κι εμένα
ασύμμετρο αφήστε με
με την Ποίηση
που έριξε στη ζωή μου το περιττό
και δεν αφήνει από το ποτήρι να πιω
τον τρόπο των λωτοφάγων.

…–…

Στίχοι από κιμωλία

Τα ποιήματά του άπλωνε στο πεζοδρόμιο,
στίχοι από κιμωλία εύθραυστοι, έτοιμοι να πεθάνουν
στη βροχή, στον άνεμο, στη σόλα των παπουτσιών μας.

Φοβόμουν να πατήσω τον τόπο
που κάποιος απλώνει πραμάτεια τον πόνο του
με την ελπίδα να ξεπουλήσει.
Κοιτούσα στα νύχια του το άσπρο, ίχνη από υπόλοιπες λέξεις.
Πώς, πώς στάζουν σκοτεινό νερό;
Ποιος ταξιδεύει σε δύσκολο καιρό;

Αυτός που μπορεί και ξανοίγει τα πηγάδια σε θάλασσες.
Αφρός στην κορφή των σπασμένων γραμμών
ανεβαίνει αργά, τραγούδι κύκνου που
το είδωλό του αλλάζει ομορφιά τη μίζερη λίμνη.

Ξέρει την ώρα, το πέρασμα, κάθε πρωί ενεδρεύει ο ληστής,
με δόλωμα τη ζωή του, αγκιστρώνει την ψυχή μας.

Διδάχτηκα ν’ αγαπώ κι όχι να ξεχωρίζω. Γι’ αυτό
θαυμάζω τη μάταιη τέχνη του, μεταχειρισμένες λέξεις,
αντίθετες στην τάξη του πεζοδρομίου, ίσκιοι από λάθη,
μικρές εξεγέρσεις στην ομοιομορφία της τετράγωνης πλάκας
από δράκοντες που καταπίνουν την ουρά τους
ή θνητά δίστιχα όπως:

Μοιάζεις με ποίημα, κούκλα μου, σε δρόμο ξαπλωμένο
Όσες φορές και να παρθεί μένει πάντα παρθένο.

Ο Γιάννης Πλαχούρης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα από πατέρα Ηπειρώτη (Τετράκωμο – Τζουμέρκα) και μάνα Μικρασιάτισσα (Αϊβαλί). Εργάστηκε στη δημοσιογραφία (ημερήσιος και περιοδικός Τύπος, ραδιόφωνο) σε διάφορες θέσεις. Έχει γράψει και δημοσιεύσει από το 1973 μέχρι σήμερα ποίηση, μυθιστόρημα, παραμύθια, Καραγκιόζη, τις σατιρικές Ιστορίες του κυρίου Λαμόγιου, κριτικές προσεγγίσεις. Με τον Δημοσθένη Κορδοπάτη συνέκδοσαν το ιδιότυπο περιοδικό Κέντρων. Συνεργάτης, κατά καιρούς, σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά (ΚΛΠ, Έρευνα, Μανδραγόρας, Εξόπολις, Περίπλους, Index κ.ά.) και ιστοσελίδες (Diastixo, fractal, newstimes).

Για την αποστολή λογοτεχνικών κειμένων στο Diastixo.gr: Μπορείτε να αποστέλλετε κείμενά σας που θα θέλατε να αναρτηθούν στο Diastixo.gr στην ηλεκτρονική διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.. Αναγκαία προϋπόθεση για τη δημοσίευσή τους είναι τα κείμενα αυτά να είναι αδημοσίευτα, είτε ηλεκτρονικά είτε έντυπα. Μέσα στο χρονικό διάστημα ενός μηνός, κατά τη διάρκεια του οποίου το κείμενο θεωρείται ότι δεν μπορεί να δημοσιευθεί σε άλλο έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο, θα λάβετε τη θετική ή αρνητική απάντηση της συντακτικής μας ομάδας.

Twitter