Πέντε ποιήματα της Λουίζας Αλούπη
22 Σεπτεμβρίου 2012
Ξέρεις, Ουρανέ,
φαντάζεις αθάνατος
μα σε βλέπουν
μάτια θνητά
και σε δείχνουν
δάχτυλα χωμάτινα.
11 Νοεμβρίου 2012
Πόσες φορές
πρέπει να σε φτύσουν
τα ιερά σου,
μέχρι να φτιάξεις θάλασσα
και να κολυμπήσεις
για άλλους ναούς;
18 Νοεμβρίου 2012
Όταν η Ώρα
κάνει γκριμάτσες
στον καθρέφτη της
και σκάει στα γέλια,
ο Χρόνος
θυμάται
τα παιδικά του χρόνια
και χαμογελά.
19 Νοεμβρίου 2012
Πάνω στον καμβά
του Χρόνου
ζωγράφισε ο Θεός
τα τριαντάφυλλα
με τα ξεφλουδισμένα χείλια
και τα κοφτερά φιλιά.
Ζωγράφισε έπειτα
και τα πρόσωπά μας.
Όλα
με κόκκινο.
…το θυμωμένο χρώμα.
6 Δεκεμβρίου 2012
Έριξε ένα
μακρύ αναστεναγμό
και γύρισε
στη νύχτα
το άλλο της μάγουλο
η Γη.
Ονειρεύεται τώρα
πως θα γίνει
Παράδεισος.
Κι είναι τόσο πολύ μακριά
μα δεν της το λέμε.
Η Λουίζα Αλούπη είναι μάνα τριών υιών, πτυχιούχος ΑΣΟΕΕ, δημοσιογράφος. Αγαπά την άθληση και τη μουσική, παίζει πιάνο, τραγουδάει, γράφει.
