Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας / Alexios Mainas

Η Ελάχιστη Προσευχή του Κήπου

Σιωπή σκεπάζει άλλη σιωπή.
Κάπου μακριά ακούγονται θλιβερές
Μονοζυγωτικές καμπάνες. Πλησιάζει πάλι ο σημαδεμένος Κήπος.
Πέρα απ’ τις νεαρές ακτές
Πέρα απ’ τους χρυσοκόκκινους ορίζοντες
Πιο ψηλά απ’ τους πρόποδες
Στις πιο γέρικες σκιές του Όρους των Ελαιών
Γίνονται και πάλι Μεσάνυχτα.
Ξέρει. Σύντομα θα έρθουν για Εκείνον.
Ούτε ο θάνατος είναι, ούτε το φιλί, η προδοσία.
Οι σύντροφοι που αποκοιμήθηκαν και
Ο Πατέρας μοιάζει τώρα πιο μακρινός.
Η Μαρία δεν ξέρει ακόμη.
Έχει ακούσει μουρμουρητά στις αγορές
Αλλά πιστεύει ακόμη στα θαύματα, ότι μπορεί να έρθει η Άνοιξη μετά το Καλοκαίρι.

Πίσω απ’τα σύννεφα κρέμεται η Σωτηρία του κόσμου
Στο μέτωπο Του κόμποι από ιδρώτα, η αγωνία του φιλιού, οι σκόρπιοι φίλοι.
Μονάχα αυτή η γέρικη ελιά ξενυχτάει από αιώνες
Μονάχα αυτή η γέρικη ελιά τυλίγει λέξεις που σπάνε τρυφερά στις ρίζες της.

Σκοτεινή, ανθρώπινη Γεσθημανή
σε λίγες ώρες από τώρα θα αλλάζει κάθε χρόνο η περιστροφή του κόσμου.

Αδημοσίευτο ποίημα που διαβάστηκε από την ποιήτρια Ελευθερία Κυρίτση
στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (11.4.2017) στο πλαίσιο της εκδήλωσης:
«Το δικό μου Πάσχα» – Οι νέοι ποιητές.
Ανθολόγηση-επιμέλεια: Γιάννης Τζανετάκης   

Η Ελευθερία Κυρίτση γεννήθηκε το 1979 στον Παλαμά Θεσσαλίας. Σπούδασε Ψυχολογία (μεταπτυχιακό στη Σχολική και Εξελικτική Ψυχολογία) στο Α.Π.Θ. και Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Για την πρώτη της ποιητική συλλογή Χειρόγραφη πόλη (εκδόσεις Μανδραγόρας, 2013), της απενεμήθη το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2014.

Twitter