Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας

Η ματαίωση της εκστρατείας

Ο Ιάσονας καθόταν στην αυλή του σπιτιού
και σχεδίαζε την μεγάλη του εκστρατεία.
Είχε απλώσει σ’ ένα τραπεζάκι, ρυθμού ροκοκό,
έναν ναυτικό χάρτη της Μεσογείου,
έναν διαβήτη, μια πυξίδα, έναν χάρακα
και έναν εξάντα.
Μην ξέροντας τίποτα ιδιαίτερο για την ναυσιπλοΐα
προμηθεύτηκε ένα ειδικό βιβλίο, Ναυσιπλοΐα για Αρχάριους,
για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του.

Άρχισε να συχνάζει στα περίφημα τσιπουράδικα του λιμανιού
για να βρει το πλήρωμά του.
Πλησίαζε τους πιο γεροδεμένους
και εκείνους που το μούτρο τους φαινόταν ξύπνιο
και άρχιζε να εξιστορεί το σπουδαίο σχέδιο.

Ο Ιάσονας έχασε την δουλειά του.
Βρήκε κάπου αλλού με λιγότερα χρήματα
και με περισσότερες ώρες εργασίας.
Θεώρησε ότι απλά είναι μια παρένθεση.
Μια παρένθεση που άρχισε να του κατασπαράσσει τα χρόνια.
Τα όνειρά του όμως καλά σφηνωμένα στο κεφάλι του.

Ο χρόνος είναι μια γερή αλεστική μηχανή.
Ο εξάντας έπεσε από το τραπεζάκι κι έσπασε.
Η κεφαλή του διαβήτη σκούριασε
και τα πόδια του δεν υπάκουαν σε κύκλους.

Μια πολύ κρύα νύχτα πέταξε τον ναυτικό χάρτη της Μεσογείου
στην ξυλόσομπα για προσάναμμα.
Η πυξίδα έδειχνε πάντα Νότο.
Τα σχέδια σαν φωτογραφίες κρεμασμένες σε σάπια κάδρα,
με ξύλα σαρακοφαγωμένα και ξερά,
άρχισαν να γλιστρούν απ’ τις κορνίζες τους και να χάνονται.

Όταν πια είχε γεράσει για τα καλά
αναπολούσε την σπουδαία εκστρατεία που ματαίωσε.
Μα το δικαιολογούσε.
«Η δουλειά ξέρετε...»

Η εξοχή

Καθισμένος εκεί.
Στην κουνιστή πολυθρόνα.
Χλωμός, ταλαντευόμενος, καταπονημένος.
Να με τυλίγει η γαλήνη.
Ακούγοντας μόνο τα τιτιβίσματα των πουλιών, το πέταγμα της νυχτερίδας,
τον φλοίσβο των κυμάτων, την φωνή της.
Παίρνοντας βαθιές ανάσες βγάζω από μέσα μου όλη την κούραση, όλη την αρρώστια όπως η θάλασσα βγάζει τα φύκια στην στεριά από την κοιλιά της.

Ερώτηση

Ήταν σφάλμα.
Μια δήλωση ανωφελής.
Δεν είχε την δύναμη.
Απλά δεν την είχε.
Σαν το γέλιο που δεν σβήνει από το στόμα του παιδιού.
Πέρασε πολλά καλοκαίρια να ελπίζει.
Ήρθε ένας χειμώνας βαρύς.
Εκείνη χαμογελούσε.
Είχε χρόνια να χαμογελάσει.
Πολλές νύχτες μετά είχαν σταθεί στη μέση ενός γυμνού δωματίου.
Θα γίνει το σπίτι μας;
Ρώτησε.
Δεν αποκρίθηκε.
Έφυγαν.
Τυλίχτηκε σφιχτά με τα λευκά της χέρια.
Το άλλο πρωί εξαφανίστηκε για πάντα.
Κάποιος του μίλησε για μια άλλη πόλη που ίσως…
Αν δεν τον ρωτούσε;
Ίσως να είχε βρει την δύναμη ίσως και όχι.
Πλέον είναι ανώφελο.

Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή Το τρένο και ο Φόκνερ

Φωτογραφία: Γιώργος Θωμόπουλος

Ο Νίκος Φρατζέτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979 (όπου και ευελπιστεί να πεθάνει μετά από εκατό χρόνια). Δουλεύει στα βιβλιοπωλεία εδώ και πολύ καιρό. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Υπακοή, κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις Άπαρσις. Προσεχώς θα κυκλοφορήσει η δεύτερη συλλογή του Το τρένο και ο Φόκνερ (από τις εκδόσεις Κίχλη).

Twitter