Φωτογραφία: Αλέξιος Μάινας

Η εν τοις ουρανοίς

Απομακρύνθηκε, τις στέγες άφησε, το τζάκι. Κι η προγιαγιά που τρόμο έσπερνε
στον τοίχο σε μια κορνίζα κλείστηκε να κλαίει. Μήτηρ ημών η εν τοις ουρανοίς,
η ούτε που ξέρω πόσο καιρό στο θάνατο χαμένη και στις κουρελούδες.
Σταμάτα πια με δάκρυα λιμνούλες να κεντάς. Στο λέω εγώ αφού κι η ιστορία
έτσι μιλά. Τα χρόνια οι αιώνες. Καθώς κρεμιούνται αγιάζουν οι Σοφούλες.
Με το τσιγκέλι και τον αργαλειό.

(για αγάπη)

Η πόρτα ήτανε κλειστή. Καμιά φωνή από μέσα. Και τα κεριά περίμεναν τους
ζωντανούς. Μες στα πλευρά μου χτυπάει μια καρδιά δική σου. Εκεί πιο δίπλα
που θυμάται. Τα πρόσωπα, τις ιστορίες. Πως ήταν οπωσδήποτε σημαντικά. Και στα
παιχνίδια κόσμος άλλος δεν υπήρχε. Μόνο μια θάλασσα μικρή μας σκέπαζε όλους.
Για αγάπη ακούμε τις φωνές όταν ξυπνάμε. Την πόρτα όταν ανοίγει

Το θαύμα

Γεννήθηκε τα χρόνια να θυμάσαι εκτελέσεις. Παιδιά φωνάζουν. Εφτά, οχτώ,
δεκατριών στο δρόμο του νεκρά. Πόλεμος λέει. Παράθυρα κλειστά. Τις κατσαρόλες
κυνηγούσαν τότε. Λίγο ψωμί. Το λάδι. Κι όταν τους πήραν τα κουτάλια τους, μήτε
ασημένια ήταν μήτε τίποτα. Στη μέση εκεί, στο σπίτι το παλιό, είδε το θαύμα.
Πως πήγε λέει δρόμο μακρύ, σε μια σπηλιά. Και σώθηκε αυτός. Και σώθηκε. Παιδί
φωνάζει. Όλος

Η Ειρήνη Μαργαρίτη γεννήθηκε το 1979. Σπούδασε θέατρο κι εργάζεται ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Το 2014 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή: Φλαμίνγκο (εκδόσεις Μελάνι), για την οποία απέσπασε το βραβείο «Γιάννης Βαρβέρης» της Εταιρείας Συγγραφέων για πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές. Ζει στην Αθήνα. Προσεχώς θα εκδοθεί το βιβλίο της Επιλεγμένα είδη (εκδόσεις Μελάνι).

Twitter