Αρχαία ερωτικά ποιήματα

(μέρος β’)

μετάφραση: Νίκος Βασιλειάδης

ΑΝΑΚΡΕΩΝ

Κλαψιάρα γίνομαι και τρυφερή

από τη μαργιολιά σου...

ΙΒΥΚΟΣ

Ο Έρως πάλι, τρυφερά κοιτώντας

κάτω απ’ τα σκοτεινά του βλέφαρα,

με χίλια μάγια στ’ άπειρα

της Κύπριδος τα δίχτυα με πετάει.

Τρέμω καθώς επέρχεται, σαν πάλαι αθλοφόρος

ίππος που στα γεράματα σε άρμα ταχύ

άθελα τον εζέψανε και μπήκε στον αγώνα.

*

Την άνοιξη θάλλουν οι κυδωνιές, το ρέμα

των ποταμών ως τις ποτίζει, εκεί

στον άγιο κήπο των Παρθένων.

Την άνοιξη το κλήμα, κάτω

από κλαδιά σκιερά, βλασταίνει,

γεμίζει φύλλα τρυφερά και άνθη.

Μόνο ο δικός μου έρωτας στιγμή δεν ξαποσταίνει.

Βοριάς φυσά της Κύπριδος, θρακίσιος,

από αστραπές πυρπολημένος, ερεβώδης,

και με σκληρή μανία, αλύπητος, σαλεύει

συθέμελα τα λογικά μου.

ΑΛΚΑΙΟΣ

Μισώ τον Έρωτα. Γιατί στ' αγρίμια δεν επέρχεται βαρύς

και στην καρδιά μου βέλη ρίχνει; Ποιο το κέρδος,

θεός αυτός, έν’ άνθρωπο να πυρπολεί; Ποιον άθλο τάχα

μέγα κερδίζει λεηλατώντας μου τον νου;

ΠΛΑΤΩΝ

Είμαι μήλο. Σ' αγάπησε κάποιος και με ρίχνει σε σένα.

Πες το «ναι», βρε Ξανθίππη, μαραινόμαστε ήδη κι οι δυο μας.

ΒΙΩΝ

Επιτάφιος Αδώνιδος (απόσπασμα)

Ο θρήνος της Αφροδίτης

Μη φεύγεις, Άδωνή μου,

κακότυχε Άδωνή μου, μείνε να σε δω στερνή φορά,

να σ' αγκαλιάσω και τα χείλη μου στα χείλη σου να σμίξω.

Σήκω για λίγο, Άδωνη, ύστατο δωσ’ μου φιλί.

φίλα με όσο το φιλί σου είναι ακόμα ζωντανό,

απ' την ψυχή σου την πνοή στο στόμα μου να πάρω,

στα σωθικά μου να χυθεί,

ν' αρμέξω τη γλυκιά σου αγάπη, να ρουφήξω

τον έρωτα και να φυλάξω τούτο το φιλί

σαν να 'σαι εσύ, Άδωνή μου, μια και φεύγεις,

μου φεύγεις, Άδωνη, μακριά, για τον στυγνό

και άγριο βασιλιά Αχέροντα κι εγώ η μαύρη

ζω, μαζί σου να ’ρθω δεν μπορώ, θεά κι ας είμαι.

Twitter