Τρία ποιήματα της Γιώτας Αργυροπούλου
Αισώπειον
Στη φράση-κλισέ «η ποίηση δεν κινείται»
και όμως κινείται
απαντά –
το σκέφτεται, εν πάση περιπτώσει.
Μόνο που η ποίηση κινείται αργά,
ας πούμε με ρυθμό χελώνας.
Θα φτάσει πριν απ’ το λαγό
απαραιτήτως.
Το σχόλιο
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
Ο στίχος στο χαρτάκι που βρέθηκε κατά την έρευνα
στην τσέπη του,
απολογήθηκε ο Γκάτσος στον αστυνομικό,
δεν ήταν κατά της πατρίδος
υπονομευτικός στίχος
δικός του.
Πρέσβης τον έγραψε.
Πρέσβης της χώρας μας στο εξωτερικό.
«Ωραίους πρέσβεις έχουμε»,
σχολίασε με αγανάχτηση ο αστυνομικός.
Τόσα σχόλια σήκωσε απάνω του ο στίχος.
Ας πάρει στις φτερούγες του κι αυτό,
το πλέον ανυπόκριτο.
Ο εκδότης
H ταμπέλα αναρτημένη στο γραφείο:
Oι ποιήτριες να εκδίδονται μόνες τους.
Γέρων εκδότης υπαινισσόταν τι θελκτικά αιτήματα
στην αυθεντία του προσέπεσαν.
Κάτι ωστόσο μου έλεγε πως η ταμπέλα αυτή
δεν ήταν εκεί νεόθεν.
Η Γιώτα Αργυροπούλου γεννήθηκε στους Κωνσταντίνους Μεσσηνίας. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και εργάζεται στη μέση εκπαίδευση. Ζει στην Καλαμάτα. Έργα της: Τοιχογραφία της άνοιξης, Νερά απαρηγόρητα, Διηγήματα. Ανέκδοτα ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. To 2010 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την ποιητική της συλλογή Διηγήματα. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά και τα ουγγρικά.