Τρία ποιήματα του Κώστα Χωρεάνθη

Πενθούν πνεύμα

Γνώση πικρή καθημερνή
πουλί στου κυνηγού το μάτι
δρομάκηδες τυφλοί στενοί
χωρούν το βήμα του σακάτη.

Παίζουν τ’ ανήξερα παιδιά
κι ολημερίς κλωτσούν τη μοίρα
κρατούνε αταίριαστα κλειδιά
έξω απ’ της άρνησης τη θύρα.

Της γης το πρόσωπο σπαθί
μες στου πελάγου τον καθρέφτη
πού είν’ οι φρουροί που έχουν στηθεί
για του προσώπου μας τον κλέφτη;

Αρχάγγελος με τα φτερά
πενθεί και σκύβει βαρυμένα
θλίψη πικρότερη η λαλιά
τα χαμογέλια δάκρυα ξένα.

1954

Το άστρο του Μπεζούρο*

Λάμπει τ’ αστέρι του Μπεζούρο
του Φτωχολέοντα το σπαθί
το θόλο σκίζοντας το σκούρο
του θεού η γύμνια να φανεί.

Και βάφει το αίμα του Μπεζούρο
την πλάση που έχει λυτρωθεί
κι είναι στη σάρκα μαύρο μούρο
που τ’ ωριμάζουν οι ουρανοί.

Οι λαοί σηκώνουν τον Μπεζούρο
στον ώμο αρχάγγελο σπαθί
της δικαιοσύνης τροβαδούρο
του κόσμου που έχει αναλωθεί.

Και λάμπει το άστρο του Μπεζούρο
ώσπου να μεταμορφωθεί
του θεού το πρόσωπο το σκούρο
και φως καθάριο να φανεί...

31 Οκτωβρίου 1975
*Ύστερα από ξαναδιάβασμα του βιβλίου του Χόρχε Αμάντο Νεκρή Θάλασσα

Φίλοι των ανέμων

Ο ξένος τόπος πάντα μου φέρνει στο νου τα φιλικά μου πρόσωπα
σαν υποφέρουνε στις τέσσερις γωνιές της οικουμένης.
Δεν ξέρω πώς, αλλά θαρρώ μια σκέψη
που περιφέρεται στα κύματα,
αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα κοχύλια των ανέμων
κι η ποίηση περιδινείται αδέσποτη πολλές φορές,
κυριαρχημένη από το σχήμα του ανεπίτρεπτου
και του περαστικού.
Τι να σου κάμει ένα σώμα άρρωστο
και μ’ όλη του τη σκέψη και μ’ όλο του το πνεύμα,
όταν δεν βοηθάει ο στεναγμός.
Τι να ζητήσεις από τον άρρυθμο καιρό και τον σακάτη,
που άλλο δεν κάνει παρά
να σε χτυπάει κατάμουτρα με τα σκληρά του δεκανίκια.
Λένε πως είναι όλα μέσα σ’ αυτό το άθλιο παιχνίδι,
που καλεστήκαμε άξαφνα να παίξουμε απροετοίμαστοι,
ανίδεοι, απροστάτευτοι.
Φίλοι μου των ανέμων,
σας καλώ κι αποζητώ τη συντροφιά σας,
το υπομονετικό χαμόγελό σας,
γεμάτο από την πίκρα της ζωής,
γεμάτο από την αγωνία
γι’ αυτό που περιμένεις και δεν σου έρχεται.
Δώσε μου το αίνιγμα της ευφωνότερης γραφής
για να μπορέσω να περάσω
από τα ράμφη στις φτερούγες των πουλιών.
Κάποτε θα παρηγορηθούμε μ’ αυτό που τώρα
ούτε καν υποψιαζόμαστε.