Δύο ποιήματα της Μάγδας Δ. Τσιρογιάννη
ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
…τα φύλλα εις μεν το κέντρον είνε πράσινα,
εις δε την περιφέρειαν κίτρινα, εις δε το
διάμεσον διαγράφετaι δίχρους στεφάνη
ερυθρά και καστάνινος.
Φυτολογικόν Λεξικόν, Π. Γ. Γενναδίου
Δουλεύω σταθερά στις Διηγήσεις
κι ο τόνος είναι ακόμα ζωντανός
καθημερνές, γιορτές και πώς ν’ αφήσεις
στον κόσμο όπου κλώθεται σκοπός
το πρόσωπο στον τοίχο να πεθάνεις
που γύρω ανασταίνεται η γη
στο χρώμα της καστάνινης στεφάνης
το πελαργόνι αγάντα που κρατεί
στις καταιγίδες, γύρω λαζαράκια
οι βρούβες ανθισμένες, διαδρομή
στην εθνική οδό, στα μοβ κουκάκια
στα χαμηλά παρτέρια, τη ριπή
την απαλή φυσά φουσκοδεντρίτης
αέρας και τ’ ατλάζι των σπαρτών
λάμπεται και βαρεί μες στην αφή της
μετάξι για το ρίγος της που στον
παλμό της ηλιογέννητης λιβάδι
ουράνιο χάδι, πούπουλο, ψυχή
το σκεφτικό το μέτωπο αναπαύει
τον πόνο τον πικραίνει, αναπνοή
η δύναμη που κόκκινο γεράνι
λευκό και ροζ στο γύρο του κρατά
την ερυθρή καστάνινη στεφάνη
κι αντέχει με τα φύλλα τα τραχιά
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Το δέντρο μένει τώρα στο μυαλό μου
διάφωτο, σκιασμένο σιωπηλό
στην άκρη του περίφρακτου του δρόμου
που οδηγεί το τρένο στο σταθμό
σαν σήμερα που κοίταζα τα φύλλα
και γρήγορη να τρέχει η μηχανή
τα φανερά τα κρύφια και τα δήλα
άλλη τροπή στο αύριο να φανεί
στο πείραμα τη λάμψη επιταχύνει
τριακόσιες τις φορές ο φυσικός
κι ανάποδα στο χρόνο, ελπίδα δίνει
να πάμε γρηγορότερα απ’ το φως
μα η σκέψη μου ταχύτερη προφταίνει
και φτάνει στη γεννήτρια αρχή
αιτία συνοχή φανερωμένη
αναφορά και πάλι που ζητεί
νηστεία λόγου τώρα θα επιβάλω
και μόνο μια φορά θα ρωτηθώ
στον τόπο του αγάπησα του άλλου
στο πριν και τώρα ένα και αυτό
αν πάω πίσω θα βρω σταματημένη
ακίνητη εικόνα μες το νου
την ίδια τη μορφή μου σαν να μένει
αιώνια στη σκέψη του Θεού
εγράφη, με καιρό, θα μας φωνάξει
κι όποιος ακούσει πάντοτε θα ζει
σ’ αληθινή ζωή καινούργια τάξη
ανώτερη από κάθε καλλονή
ο ήλιος κατεβαίνει, βελουδένια
φυλλώματα τρεμίζουν τρυφερή
υφή στις λέξεις έκπαγλη την έννοια
τη ζωντανεύει γρήγορη πνοή
εγώ μιλώ κι εικόνα ομοιώνω
παράσταση μπροστά μου που φυσά
αέρας και δροσίζει μου τον πόνο
στη σπάταλη που δίνεται ομορφιά
στο πνεύμα που συνέχει γυρίζει
στους επιταχυντές των φυσικών
βέλος του χρόνου ορμή που καθορίζει
συμπαντική διάνοιξη και στον
αγώνα κάθε μέρα με μαθαίνει
στο φύλλο το γραμμένο που κινεί
το φως στο δέντρο εικόνα ορισμένη
να γεννηθεί σ’ ανώτερη μορφή
