(Άτιτλα, αριθμημένα κι αυτοτελή αποσπάσματα από τα άσματα του έργου)

1
Άπατρις η φωνή και πώς ν’ αναγνωρίσεις;
Άπατρις η φωνή και πώς να προσδιορίσεις;
Άπατρις κι ο εντοπισμός χαμένος σε λαβύρινθο.

Άπατρις. Σ’ ένα πόθεν εναγώνιο ορκισμένη…

2
Και μια φωνή σε βγάζει εκτός…

Λες κι ο Έρωτας τοξεύοντας ελιάς ρίζες να βγάλει
Από τις πόλεις έξω τον τροχό σου παρασέρνει
Για να σε πλάσει αυτοκίνητο των περιθωρίων
Των άκρων
       Κόκκινος κήπος
Των σιωπών
       Αρμοσμένο σπέρμα
Του αφουγκρασμού
       Πελεκάνο σαρκοβόρο

Ναι, η φωνή σε βγάζει εκτός
Κι ενίοτε πολύ…

3
«Ναι, η φωνή σε βγάζει εκτός»,
Μονολογεί ο ερημίτης.
«Άχρηστο τώρα να στραφείς, αδύνατον.
Σε προδικάζουν οι αρχές αν τους δοθείς, αν τις πιστέψεις
κι είναι δεμένοι οι δρόμοι μες στην αρχή του νήματος
κι εκεί ζωγραφισμένο στέκει το τέλος που θα σ’ εύρει.
Η έρημος σε πλάθει δέντρο.
Τα δέντρα δεν οπισθοβατούν.
Τα δέντρα δεν υποχωρούν.
Η έρημος σε πλάθει δέντρο.
Δέντρο γίνε γεμάτο μόνο μάτια.
Ανάγκη πια, το ξέρεις…,
Τα χρώματ’ όλα να χαθούν για να στηθεί παλέτα.
Και το γνωρίζεις πια καλά:
κρεμάστρες και πατήματα η λευτεριά δεν δίνει
όντας κρεμάστρα μόνη της και πάτημα που τρέμει.

Ναι, η φωνή σε βγάζει εκτός…
Δέντρο γίνε, λοιπόν, γεμάτο μόνο μάτια.
Γεμάτο μάτια δέντρο.
Γίνε.
Γίνε το εκτός που προσδοκάς.

4
Ποιο κατσαβίδι βίδωσε τις μέρες μου;
Ποιο κατσαβίδι μάς βιδώνει στο ξύλο της λαχτάρας μας;
Κι η βίδα είναι ο καημός;

Βιδωμένες στη ματαιότητα οι μέρες μου.
Καρφωμένες.
Βιδωμένες.
Βιδωμένες στη ματαιότητα οι μέρες μου.
Βιδωμένες στη ματαιότητα οι μέρες μου.
Στη ματαιότητα!
Οι μέρες μου!

       Εξέλιπον
Καρφωμένες. 
Πού ’ναι το άλμα στο κενό;
Πότε;
Γιατί χρονίζει η αρπαγή;

       Είμαι μια διαστροφή;
       Είμαι η διαστροφή;
       Είμαι παραχαράκτης;

                       Βοήθεια!

5
Στα σύνορα το φως πιο δυνατό.
Εκεί στα σύνορα που ρίζωσα,
Στα όρια που με διάλεξαν, το φως πιο δυνατό!

6
Θέλει χεροβολιές-χεροβολιές τον ερχομό
για να ξεγκαστρωθεί η όραση
Δεμάτια πορείας πολλά να βρει σημείο να κάτσει, ν’ απλωθεί
Αμέτρητα μίλια, χρόνους κυρτούς, για να φανεί το φως της
Εποχές μύριες σε παράταξη ν’ αγγίξει μ’ ένα ξάνοιγμα
τον [ξ]απλωμένο των αντικειμένων ουρανό
να τον φωτο-γραφήσει
να στήσει, όπως οι πέτρες στέκονται,
μια ρίζα θεμέλιο που να φέγγει. 
       Ω ναι, στα σύνορα το φως πιο δυνατό.
       Στα όρια που με διάλεξαν, το φως πιο δυνατό!

Ο Στάθης Κομνηνός σπούδασε κλασική φιλολογία, αρμονία και αντίστιξη (υπό τον καθηγητή Σπύρο Γαρδικιώτη) και ελληνική μουσική στη σχολή του Σίμωνος Καρά «Σύλλογος προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής». Έχει παράλληλη συμμετοχή σε μουσικολογικές έρευνες και μουσικές εμφανίσεις. Αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Κάνει βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκριτικές. Έχει συμμετοχή σε επιστημονικά συνέδρια και πραγματοποιεί ομιλίες σχετικά με την ποίηση, τη φιλοσοφία και τη μεσανατολική πολιτισμική παράδοση. Μεταφράζει από 12 γλώσσες. Μεταφράσεις του υπάρχουν σε πολλούς εκδοτικούς οίκους. Γράφει ποίηση, θέατρο, δοκίμιο, φιλοσοφία.

Twitter