Δύο ποιήματα του Χοακίν Χιανούσι
μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ
Τι θα την κάνουμε αυτή τη συμπτωματική σκηνή –
φύλλα να γίνονται σωρός απ' τον σιρόκο μπρος στην πόρτα,
αλλά απομονώνοντάς την λες και η γνώση της μας απατάει;
Ό,τι κινείται κινείται κυκλικά
στη γωνία του τοίχου, εκεί
όπου μαζεύονται τα φύλλα
και περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους
μες στο ουρλιαχτό μιας έκρηξης ψυχρής και ασυνεχούς.
Τόποι κοινοί χειμέριας ύλης.
Να μην τους αναγνωρίσουμε, άραγε
την πρόθεση του κάλλους και της ανάστασης,
όταν βλέπουμε πως ξεκινούν
από της εποχικής τους σκόνης το ανακάτεμα;
Ως εκεί αντέχει όμως η γνώση μας: να είναι λαχτάρα
που θροΐζει μέσα στα ξερά τα φύλλα, να είναι θλίψη
τρομερή σε κάποια των δικών μας ημερών εσπέρα.
Και στη γωνία του τοίχου να είναι η βεβαιότητα και
ό,τι απομένει από τη διάλυση του σύμπαντος κόσμου.
ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Κάνουμε έρωτα και κλείνουμε την τηλεόραση
σαν ν' αρνούμαστε την πραγματικότητα. Ο κόσμος όμως
εμμένει στις πεποιθήσεις του ή τις αναζητά
έχοντας κίνητρα που αγνοούμε ή ίσως και
επειδή πρέπει το έγκλημα να πάρει τον δρόμο του.
Απ' έξω οι άγρυπνες φιγούρες του
πιέζουν τους τοίχους που μας προστατεύουν,
που μας παρέχουν άσυλο.
Τρυπάνε τη σάρκα του ανέμου, στριγκά ξεφυσήματα
ελαστικών ακολουθούν, και στα περίχωρα
όλων των πραγμάτων ακούγονται πυροβολισμοί
που δεν ξεκαθαρίζουνε ωστόσο τη γενική διχόνοια.
Τώρα το έγκλημα θημωνιάζει φύλλα ξερά
στους πρόποδες των παραθύρων και ρίχνει
μια καρτ ποστάλ από άγνωστο αποστολέα
κάτω από την πόρτα.
Εμείς όμως θάλλουμε γυμνοί εν τω μέσω της νυκτός
εκεί όπου ο έρωτας αποφασίζει μόνον οικεία βουλήσει
και για τον οποίο γνωρίζουμε πως
πιάνει στα χέρια του την ιστορία και πλάθει
ένα όργιο φημών που δεν μας αφορά καθόλου μα καθόλου.
Ο Αργεντινός ποιητής Joaquín Giannuzzi (1924-2004) εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας στις μεγαλύτερες εφημερίδες της πατρίδας του. Με το ιδιότυπο χιούμορ του, συνδυασμένο με επιμελημένη ασάφεια στον λόγο του, και με την τεχνοτροπία του επηρέασε πλείστους όσους μεταγενεστέρους του ποιητές. Βραβεύθηκε επανειλημμένως και θεωρείται κορυφαία ποιητική μορφή του ισπανόφωνου κόσμου.