«Κάλυκες χωρίς άνθη» (πέντε ποιήματα) του Αλέξιου Μάινα

ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΞΥΛΙΝΗ ΠΟΡΤΑ
(2η εκδοχή)

Κίνηση χαμηλών θάμνων.

Σκοτεινιάζει
ή σκοτείνιασε
ή θα σκοτεινιάσει.
Δηλαδή
αϋπνία ή λάσπη με πέτρες.

Σπίτια από τοίχο.
Κυρτά φώτα που ρίχνονται
στο φράχτη
και χάνονται πριν φτάσουν
το έδαφος.

Σκόρπιες πέτρες.
Πέτρες δίπλα σε
τσίγκο.
Το αδέσποτο ψάχνει
στα σκουπίδια.

Ό,τι έγινε
θα μείνει και για τους δυο μας
ασαφές.

ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΚΑΛΛΩΠΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΙΑΠΩΝΙΚΗ ΣΤΕΡΝΑ
(2η εκδοχή)

Εικόνες που λέγονται.

Το χρυσόψαρο
θα ’ταν
φλουρί
στα τετράγωνα
νερά
της σιωπηλής
παγόδας.

Ο κισσός (ο κόσμος)
θα ’ταν απλώς
κισσός.

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΕΡΙΑ

(στην Μ., πρώτο φθινόπωρο)

Τα λευκά δέντρα του κήπου
σαν μέρες
που πέρασα νοσταλγικά.
Η επιφάνεια
κοντά σου.
Αναμονή ή αλλιώς
γεωλογία.
Όλο το απόγευμα
ένα ελάχιστο ανασήκωμα
ινδιάνικης φούστας.

Έτσι, όταν λέω καρδιά
εννοώ την έκθεση
των πελμάτων.

Άκρα και πρόσωπο
άκρως
ομοιόμορφα
μοιρασμένα
μερίδια
ευθύνης.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΥΛΕΣ
(2η εκδοχή)

Εγκλεισμός σε σημείο.

– Όταν μικρύνει ο καιρός και κοπούν τα φύλλα τι μένει;
– Τα κλαδιά.
– Κι αν κοπούν τα κλαδιά και πέσουν;
– Ο κορμός.
– Κι αν σπάσει ο κορμός;
– Οι ρίζες.
– Κι αν τις ξεριζώσει κανείς;
– Τότε τα κυνηγόσκυλα πηγαινοέρχονται στον αέρα χωρίς να
σταματούν να ψάχνουν.

ΠΥΛΑΔΗΣ

Είμαστε μόνοι,
λέει ο Ορέστης και με φιλά,
πόσο φοβερά μόνοι
είμαστε.

[Από την ανέκδοτη συλλογή Κάλυκες χωρίς άνθη – Αποφατική ποίηση]

Ο Αλέξιος Μάινας (γεν. 1976, Αθήνα) σπούδασε Φιλοσοφία στη Βόννη και δουλεύει ως μεταφραστής. Βιβλία του: Το περιεχόμενο του υπόλοιπου (Γαβριηλίδης, 2011), Το ξυράφι του Όκαμ (Μικρή Άρκτος, 2014).

Φωτό εικαστικού: Αλέξιος Μάινας