ΕΞΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ του Γιώργου Βέη
Η ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ
Έρχεται, μουσική στην ώρα της
αδιαφορώντας για το αίμα που την περιμένει
για τις βλαστήμιες του ανάπηρου
την πανουργία του προδότη
τις κατάρες των μελλοθανάτων
η σκληρότητα είναι κι αυτή δώρο της
ένα στοίχημα δουλείας ή δύναμης
ένας λόγος περί μεθόδου –
αστραπή
το κολιμπρί τρόμαξε,
τόσο φως ξαφνικά
και τρύπωσε ξανά εδώ: χάρις.
H XAΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Το έχουν μάθει πολύ καλά
το παν είναι να φυλάγονται την κρίσιμη στιγμή
κι είναι πολλές φορές που γλίτωσαν στην τρίχα
κι ας δείχναν όλα γύρω τους πως ήταν μέλι γάλα
δεν ξέρει άλλωστε κανείς τι κρύβει η κούφια άνοιξη
το ύπουλο καλοκαίρι
οι σταροκόρακες κατά βάθος δεν πιστεύουν τίποτα.
ΠΑΛΗ
Είδα ξανά στον ύπνο μου το βελούδο των αγρών
πορτοκαλιές κατάφορτες να σκύβουν όλες μαζί
να μου πάρουν την ανάσα
να τη γυρίσουν σε χρυσάφι
ξυπνώ τότε μέσα στην αγκαλιά σου
χάος.
ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ
Κάθε φορά που φεύγει από το Μουσείο
όλο και κάτι παίρνει μαζί του
προσέχει και τη σκιά του
κι έχει μαζέψει ως τώρα:
στάχτη από ξεθυμασμένα ηφαίστεια
βλέμματα απόκοσμα των θεών της εκδίκησης
νεκροκεφαλές στασιαστών και άλλα
ένα σαράκι είναι, απλώς τρώει
δεν θέλει να θυμάται, να θυμούνται τίποτα
κοιτάζει μέλλον.
ΕΠΑΝΟΔΟΣ
Δεν ήταν μυστικό
σε περίμεναν με υπομονή
από το περασμένο καλοκαίρι
ήξεραν άλλωστε τα πάντα για σένα
οι βράχοι της παραλίας, οι γλάροι,
οι ψαραετοί
δεν σε αναγνώρισαν όμως τώρα
έχεις αλλάξει από τις στερήσεις, τις ενέσεις
ξαναγύρισες
από τα σκουπίδια που έψαχνες όλο το χειμώνα,
όλη τη μαύρη άνοιξη μια μπουκιά κι αυτή με το ζόρι
ένα μόριο πείνας
λίγο πιο μεγάλο τώρα
απ' τον κόκκο της άμμου.
Η ΒΑΡΒΙΤΟΣ
Την έχει μάθει πια καλά
τόσα χρόνια την παλεύει
τη βάρβιτο μιμείται ο αέρας
μόνο που βήχει κάποτε ανάμεσα στα κενά
το τραγούδι πολυβόλο των θανάτων
κι ό,τι προλαβαίνει σώζεται
μέσα στην αντάρα ξεκουρντίζονται
οι ήχοι τα εμβατήρια
ο αποτρελαμένος άνεμος.