μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

ΜΙΛΑ ΜΟΥ
Το μαύρο του καπνού το μαύρο ζώο το μαύρο μαύρο
έδωσαν ραντεβού ανάμεσα σε δύο μαυσωλεία
που μπορούν να περάσουνε γι' αυτιά δικά μου
ή της φωνής σου ο αντίλαλος φάντασμα από θαλασσινό
μαρκάσι
λέει και ξαναλέει αορίστως τ' όνομά σου
που μοιάζει τόσο μα τόσο στο αντίθετο μιας έκλειψης
ηλίου

που πιστεύω πως είμ' εγώ σαν με κοιτάς
πόδι κορυδαλλού σε παγωνιέρα που θα της άνοιγες την
πόρτα
με την ελπίδα πως θα δεις να το σκάει κάποιο χελιδόνι
ξαναμμένου πετρελαίου
αλλά το κορυδαλλίσιο σου το πόδι θα κάνει ν' αναβλύσει
πετρελαιοπηγή φλεγόμενη
αν το θες εσύ
όπως και το χελιδόνι
θέλει την ώρα του θέρους να παίξει των ξαφνικών
νεροποντών τη μουσική
και τη φάμπρικα σαν να 'ταν μύγα
που ονειρεύεται ιστούς αράχνης ζαχαρένιους
μέσα στα νεροπότηρα των οφθαλμών
ενίοτε γαλάζιους σαν αστέρι τρεχούμενο αντανακλώμενο
από 'να αυγό
και ενίοτε πράσινους λες και είναι πηγή που όλο στάζει
σα ρολόι

ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ
Αν υπάρχει μια ηδονή
είναι να κάνεις έρωτα
το κορμί τυλιγμένο με σπάγκους
τα μάτια κλειστά από λάμες ξυραφιών
Εκείνη προχωράει σαν λαμπτήρας
Το βλέμμα του αυτού την προσπερνά και
προετοιμάζει το πεδίο
Οι μύγες εκπνέουν σαν ωραία εσπέρα
Μια τράπεζα βαράει φαλιμέντο
προκαλώντας πόλεμο με νύχια και με δόντια
Τα χέρια της αναποδογυρίζουν την ομελέτα
τ' ουρανού
την απέλπιδα κεραυνοβολώντας πτήση των
γκιόνηδων
και κατεβάζουνε κάποιον θεό απ' το βάθρο που
κούρνιαζε
προχωράει η πολυαγαπημένη με στήθη λεμόνια
Τα πόδια της πλανώνται στις στέγες
Τι τρελό όχημα αυτοκίνητο
σκαρφαλώνει στο βάθος του στήθους της
Στρίβει ξεμπουκάρει και βουτά
σαν θαλάσσιο τέρας μέγα μέγιστο τεράστιο
Είναι η στιγμή που έχουν διαλέξει τα φυτά
να βγουν απ' την τροχιά του ήλιου
Ανεβαίνουν σαν επευφημία
Τα νιώθεις τα νιώθεις
τώρα που η δροσούλα
ποτίζει τα κόκαλα και τα μαλλιά σου
Και ούτε καν αισθάνεσαι ότι το μαγικό τούτο φυτό
δίνει στα μάτια σου βλέμμα χεριού
που αιμορραγεί που αγαλλιάται
Ξέρω ότι ο ήλιος το μακρινό εκείνο σκουπίδι
εκρήγνυται σαν ώριμος καρπός
όποτε κυλάνε τα νεφρά σου εφαπτόμενα
στην καταιγίδα που τόσο μα τόσο πολύ ποθείς
Μα τι τις νοιάζει τις συγκεχυμένες απαρχές μας
η υπόγεια ολίσθηση των εντελώς ακαταλήπτων
μας υπάρξεων
ότ' είναι μεσημέρι

Ο Benjamin Péret (1899-1959) είναι κορυφαίος Γάλλος ποιητής του 20ού αιώνα, πρωτεργάτης του υπερρεαλισμού (πιστός συνοδοιπόρος του Αντρέ Μπρετόν), συνειδητός επαναστάτης και αντιφασίστας.

Twitter