ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΟΝΟΥΝ

Έβαψα τον τοίχο άσπρο.
Να μη φαίνονται τα κόκκινα σημάδια
που άφηναν τα δάχτυλά μου
καθώς τον ψηλαφούσα
καθώς τον έγδερνα
καθώς τον έσκαβα
ψάχνοντας στη σκόνη του σουβά
τις πέτρες που τον γέννησαν.
Έσκαβα.
Με τα μαλλιά να στάζουν μέδουσες
τα μάτια να ξερνούν ολύμπιες αστραπές.
Τον κόσμο μας τον βρόμισαν
απατεώνες γυρολόγοι.
Την πραμάτεια τους διαλαλούσαν

περάστε κόσμε
και
διαλέχτε.
Κι έτρεχαν ανύποπτοι
δώσε κι εμένα
λέγαν οι μωροί
ξεχνώντας πως ό,τι έπαιρναν
το έκοβαν από τους άλλους.

Άφησα τους τοίχους γκρίζους
να μου θυμίζουν τις αλήθειες που πονούν.

ΚΛΕΦΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
Κλέφτες ενέσκηψαν ονείρων.
Μπήκαν
φορώντας προσωπίδες.
Βρήκαν
τις πόρτες ξεμαντάλωτες
σε τόπο εναπόθεσης σχεδίων
κι ασίγαστων νεανικών παθών.
Μέρες και νύχτες έστηναν καρτέρι.

Κι άφησαν πίσω τους
κουρέλια ξεφτισμένα
ένα σωρό νεκρές ελπίδες
μέσα σ' ερείπια σκορπισμένες
κουφάρια θλιβερά
χαμένης νιότης.

ΛΗΣΤΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Ξύπνα.
Η πόλη κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Θα γλιστρήσουμε αλαφροΐσκιωτοι
μέσα στα όνειρά τους.
Θα κλειδώσουμε τα βλέφαρά τους.
Θα γράψουμε ανώδυνες εικόνες.
Θα στολίσουμε τις λέξεις
με νοήματα δικά μας.
Ληστές θα γίνουμε αναμνήσεων.
Μνήμες θα βάλουμε καινούργιες
τσιπάκια τις λένε τώρα.

Αύριο θα φορέσουν τα καινούργια τους κοστούμια
σκαρπίνια λουστρινένια
γόβες και ταγέρ.
Θα κόβουν βόλτες στην πλατεία.
Ωραίος καιρός σήμερα
θα λένε
πολύ σου πάει το βόλεμά σου.

Επιτέλους μάκαρες
αθύρματα στα χέρια μας
θα ενδυθούν δικές μας πεποιθήσεις.

MADE IN BANGLADESH
Όμορφα ρούχα
τσάντες δέρμα κροκό και φίδι
λαμέ κορδόνια και στολίδια
σε παπούτσια αθλητικά.

Κρυμμένη σ' ένα βαθύ σημείο
Made in Bangladesh
η ετικέτα γράφει.

Γλιστρώ σκιά σε ανήλιαγα υπόγεια.
Χωμένα στο ημίφως
λιγνά σκουρόχρωμα χεράκια
κεντάνε τα δικά τους ξεροκόμματα
σε μεροκάματο χαμένης παιδικότητας.
Χάντρες τα δάκρυά τους
στρας σε λαμπερά μπλουζάκια.

Εκεί βαθιά στη φόδρα
η ετικέτα
αθέατη σφραγίδα οργής σε μάτια παιδικά
αιώνιο παράπονο για το μαρκάρισμα ψυχής.

Η ετικέτα Made in Bangladesh
χαλίκι στο παπούτσι μου
που με ματώνει...

ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ
Ώρες στεκόμασταν κατάντικρυ σε λέξεις
βαφτισμένες στους δρόμους στις πλατείες.

Το πρωί χαράξαμε το ίδιο δρομολόγιο.
Το μεσημέρι αποκλίναμε.
Το βράδυ ακολουθούσαμε αντίθετες πορείες.

Προφανώς
και δε μιλούσαμε την ίδια γλώσσα
κι ας είχαμε συνθήματα παρόμοια.

Χωρίσαμε τις λέξεις σε δικές μου και δικές σου.
Κρατήσαμε κοινό το ρήμα
αγωνίζομαι σε πρώτο ενικό.
Πεζοπορώντας σε καπνούς και δακρυγόνα
οχυρωθήκαμε σε τείχη χωριστά.
Εσύ ήσουν στο
εγώ σου το 'χα πει.
Κι εγώ στο
εσύ φταις που φτάσαμε ως εδώ.

Η Ανδρονίκη Γωγοπούλου ήταν απόφοιτος του Τμήματος Αρχαιολογίας και Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην Ιστορία της Τέχνης στο Α.Π.Θ. Διετέλεσε διευθύντρια σχολικής μονάδας στη Δ.Ε. Υπήρξε εισηγήτρια για παιδαγωγικά θέματα και θέματα θεατρικής παιδείας σε διάφορες ημερίδες. Δημοσίευσε άρθρα για την ποίηση και το θέατρο. Τιμήθηκε με το Α' Βραβείο του 19ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού «Κούρος Ευρωπού» 2014 από τη Μ.Κ.Ε. «Τέχνη» Κιλκίς για την ποιητική συλλογή Κλέφτες ονείρων και ληστές αναμνήσεων. Ανέκδοτα ποιήματά της και θεατρικά έργα της έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς στη σχολική κοινότητα με τη μορφή θεατρικών δράσεων.

[Το συνοδευτικό εικαστικό, Κόκκινη γραμμή 2, είναι της Ιωάννας Ασσάνη.]

Twitter