fbpx
Έξι ποιήματα του Χρήστου Αντωνίου

Έξι ποιήματα του Χρήστου Αντωνίου

ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Ο δρόμος τους συχνά περνάει από το σπίτι
της επανάληψης. Χτυπούνε την πόρτα της
να πούνε δήθεν μια καλημέρα. «Θα φύγουμε»,
λένε, «είμαστε βιαστικές».
Αλλά με διάφορες πονηρές δικαιολογίες
δεν ξεκολλάνε από εκεί μιαν ολόκληρη ζωή.
Γριούλες συντηρητικές αναλλοίωτες στο χρόνο.
*
Κι όταν τα λευκά άλογα της Αραβίας καλπάσουν
στην έρημο της ψυχής τους
θα βρούνε πάλι την κατάλληλη δικαιολογία
για να μην τ' ακολουθήσουν.

MAIL ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΔΙΚΤΑΙΟ
Θυμάσαι κείνο το βράδυ που βγήκες
μια βόλτα μαζί μου
χωρίς τον αληθινό εαυτό σου
και δεν μπορούσες να μιλήσεις
σαν κανονικός άνθρωπος;
Μπερδευόσουν στις απλές κουβέντες.
Μπλεδιασμένες πετάγονταν οι φλέβες σου
από την πίεση της αμηχανίας σου
σαν τα μπαλόνια του γυρίνου
και ίδρωνες γιατί δεν άντεχες
την καθημερινή ζωή συνηθισμένος
στις εξάρσεις της ποιητικής σου αμεριμνησίας!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ!
Το '89 πετάξαν όλα τα πουλιά
Και γλίστρησαν από τα δάχτυλα τα νοήματα
σαν χέλια.
Η άμμος των -ισμών μετακινήθηκε
και εγένετο χάσμα μέγα!
*
Εθελοντές ποιητές να πάρουν πια τη θλίψη μας
απ' την καρδιά μας και να τη βάλουν στο πανέρι
της πράσινης ανάπτυξης των αισθημάτων
και να το φωνάξουν σ' όλους δυνατά
πως είμαστε χαρούμενοι.
*
Η Αλίσια φόρεσε το μενεξελί φουστάνι της
που το 'ραψε κάποια νεράιδα του βυθού
με βότσαλα και αστερίες
κι έριξε στους ώμους της τα μακριά κατάξανθα μαλλιά της.
*
Να το φωνάξουν δυνατά οι ποιητές:
Είμαστε χαρούμενοι!

ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ
Περπατούσαμε στην Αρβανιτιά πιασμένοι χέρι χέρι
κάτω απ' τα βράχια με τις φραγκοσυκιές
με το τελευταίο φως του δειλινού
να ροδίζει τη θάλασσα δίπλα μας.
Το χέρι μου έτρεμε μες στο δικό σου
κι η ανάσα μου χοροπηδούσε, φοβισμένος
λαγός να γλιτώσει το κυνηγόσκυλο του Έρωτα.
Πάνω μας το επιβλητικό Παλαμήδι!
*
Σε αντίθεση με το περήφανο τοπίο
έχασα την πίστη μου, διαλύθηκα!

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ
Και δεν είναι μόνο οι λέξεις
ξεχάσαμε το αίμα που δε γίνεται μελάνη,
το κόκκινο χαλί
που μας τυλίγει σαν το σάβανο ή σαν το δίχτυ
κι ενώ ετοιμάζεσαι να πλύνεις τα χέρια σου
στο λουτρό –ξέρεις ποιο εννοώ– για την τελετουργία
δέχεσαι το μαχαίρι στην πλάτη
και μένεις έτσι –πόσα χρόνια τώρα– με το μαχαίρι
βυθισμένο στην πλάτη
με την κραυγή του Φιλοκτήτη στο στόμα.
*
Αυτή τη χρόνια κραυγή πώς να την εμπιστευτείς σ' ανήμπορες
διαμαρτυρίες.
Και να 'ναι νύχτα, χειμώνας και σιωπή
να τραβάς αθόρυβα τις κουρτίνες
να γυρίζεις το διακόπτη του ηλεκτρικού για συσκότιση
να δένεις βιαστικά την πληγή σου από την προηγούμενη ανάκριση
να μεταμφιέζεσαι... να μεταμφιέζεσαι...
μέχρι την τέλεια διάλυση. Γι' αυτό την πνίγεις μέσα στο ποίημα
όπως σβήνεις βιαστικά το τσιγάρο για να φύγεις κρυφά
από ταράτσα σε ταράτσα μη σε προλάβουν οι χωροφυλάκοι.
*
Οι τραβηγμένες κουρτίνες
ο κατεβασμένος διακόπτης
το σβησμένο τσιγάρο
δεν είναι το ποίημα, είναι μόνο οι λέξεις.
Το ποίημα έχει δραπετεύσει μαζί σου
ακολουθώντας την αιμάτινη γραμμή
εκείνη την κραυγή που λέγαμε,
τη μόνιμη.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ
Τα βράδια του φθινοπώρου περιμένω τις τελευταίες
σταγόνες της βροχής πάνω στην τσίγκινη τέντα
μια μια – υγρά τύμπανα μιας αδιόρατης αίσθησης.
Με πολιορκούν όλες μαζί οι τεθλασμένες γραμμές των τοίχων
τα φύλλα της κληματαριάς κινούμενα φαντάσματα
τα σπασμένα μου ρόδια ανοιχτοί λογαριασμοί με τ' άστρα
κι η τρέλα μου που ξοδεύει το πάθος μου σα μια παλιά δραχμή
υποτιμημένη σαν τις λέξεις μου
που τυραννούν το αρνητικό πρόσωπο της νύχτας,
το λευκό χαρτί.
Τ' ακροκέραμα στις απέναντι στέγες μοιάζουν με μπάντα
του παλιού καιρού που δε θα ξαναπαίξει
μυρίζουν τα τριαντάφυλλα, τ' αλεξίπτωτα γιασεμιά
που αυτομόλησαν από τη διπλανή βεράντα
κι ο άγγελος χωρίς ρομφαία
χωρίς κρίνο
χωρίς φτερά.
*
Παρακολουθώ ευλαβικά τη συνεχιζόμενη ροή αίματος.

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Έτσι πολύπαθη που είναι η καρδιά» του Γιάννη Στεφανάκι

ΑΝ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΚΑΛΩΣ ΚΑΜΩΜΕΝΑ (στο φως και στο σκοτάδι) Αν όμως τα έντερα σου δένουν κουβάρι  και την άκρη να βρεις δεν μπορείς  αν τα ίδια και πάλι θα κάνεις μόλις τη στροφή του δρόμου  αφήσεις· τότε  τα λάθη...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Το θάμπωμα απ’ του θανάτου το μυστήριο» της Ελένης Λιντζαροπούλου

Θυμάμαι άρα Υπάρχω Στην Δέσποινα μνήμη Γεωργίας Σκέφτομαι άρα υπάρχω έλεγε ο φιλόσοφος, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω Εγώ είμαι άνθρωπος πιο μυστικός Ξεθηλυκώνω από την γλώσσα μου όλους τους βόλους της συνείδησης Κρατώ μόνο την απορία Το...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ > ΠΟΙΗΣΗ
«Ένα βράδυ με βροχή στη Νέα Υόρκη» του Τσαρλς Σίμικ

μετάφραση: Γεράσιμος Βουτσινάς επιμέλεια μετάφρασης: Αλέξιος Μάινας ΚΡΥΦΤΟ Δεν βρήκα κανέναν  Απ’ την παλιά συμμορία.  Πρέπει να κρύβονται ακόμα    Κρατώντας την ανάσα τους,    Προσπαθώντας να μη γελάσουν.  Ο δρόμος μας δεν υπήρξε...

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΙΣ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Διεύθυνση

Πτολεμαίων 4
(Πλατεία Προσκόπων)
11635 Αθήνα,
Τηλ.-fax: 210.7212307
info@diastixo.gr
ISSN: 2585-2485

ΕΓΓΡΑΦΗ ΣΤΟ NEWSLETTER

Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας και μάθετε πρώτοι. τα τελευταία νέα για το βιβλίο και για τις τέχνες.

Με την επίσκεψη στο site μας, αποδέχεστε τη χρήση Cookies από το diastixo.gr, με σκοπό τη βελτίωση των υπηρεσιών που σας παρέχουμε.